Ονειροβάτης σε τόπο ζοφερό.
Η πορεία των video games τα τελευταία χρόνια, κυρίως από την άνοδο των ανεξάρτητων παραγωγών που έφερε το άνοιγμα των game engines και stores στο ευρύ κοινό, δείχνει να έχει πάρει ένα ιδιαίτερο μονοπάτι, έναν δρόμο ίσως προς το καλύτερο. Όταν κάποια όμορφα μυαλά μας χαρίζουν δημιουργίες που δεν πετσοκόβονται από ορδές μεγαλομετόχων και δίνουν βάση στην πρωτοτυπία και στην καλλιτεχνική διεύθυνση, τα αποτελέσματα μας εκπλήσσουν πολύ ευχάριστα. Ας θυμηθούμε τα Hellblade: Senua’s Sacrifice, What Remains of Edith Finch, Layers of Fear, A Way Out και τόσα ακόμα μικρομέγαλα αριστουργήματα για να μπορέσουμε να υποκλιθούμε στο μεγαλείο που μας προσφέρει το A Plague Tale: Innocence.
Όντας ΑΑ παραγωγή, οι απαιτήσεις μας αυτομάτως λιγοστεύουν αλλά δεν περιορίζονται. Πιστεύουμε πως θα ασχοληθούμε με κάτι όμορφο που ίσως να μας μαγέψει με προβλεπόμενο τρόπο, ίσως όμως και να μας δώσει κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που περιμέναμε. Στο Plague, η ισορροπία μεταξύ θαυμασμού προς το νέο σε συνδυασμό με το παλιό είναι τόσο όμορφα δομημένη, που θα μπορούσαμε άνετα να ξεχάσουμε πως κρατάμε controler στα χέρια μας. Πληθώρα συναισθημάτων θα κατακλύσει την ψυχή του πρωταγωνιστή gamer, ευχάριστα και τραγικά, σκοτεινά και ονειρικά. Η χρυσή εποχή του πειραματισμού έχει πλέον περάσει και πλέον βλέπουμε την αυγή της αδαμάντινης εποχής των μεστών αριστουργημάτων, τέκνα υπέροχων μυαλών που κάνουν στην άκρη το χρήμα και τη δόξα, ανοίγοντας δρόμο για την αναπόφευκτη εισβολή της τέχνης στις διαδραστικές περιπέτειες που τόσο πολύ μας αρέσει να ζούμε.
Γαλλία 1348. Ο εκατονταετής πόλεμος μεταξύ Γάλλων και Άγγλων έχει ερημώσει τις πεδιάδες, έχει βάψει με αίμα τους αγρούς και το αποτέλεσμα είναι η εκδίκηση της φύσης με τη μορφή μιας καταραμένης αρρώστιας, της πανώλης, γνωστής και ως Μαύρος Θάνατος. Η άγνοια των απλών ανθρώπων για οτιδήποτε επιστημονικό, αποκύημα της θρησκευοκρατούμεης κοινωνίας που τόσο καλά χαλιναγωγούσε η Ιερά Εξέταση, έσπειρε την καταστροφή καθώς οι εστίες μόλυνσης πλήθαιναν και οι θάνατοι έφταναν σε ανήκουστα επίπεδα. Οικογένειες ξεκληριζόταν από το μένος της πανώλης, αφήνοντας συνήθως τα αδαή παιδιά έρμαια των μαύρων δακτύλων του ανίερου στρατού της εκκλησίας. Μια τέτοια οικογένεια ήταν οι de Rune, αριστοκράτες όπου κουβαλούσαν μια ευχή και κατάρα επάνω τους. Σε κάθε γενεά, ένα μέλος της οικογένειας έφερε στο αίμα του ένα υπερφυσικό στοιχείο, κάτι που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως ο καταστροφέας ή ο μεσσίας για την ανθρωπότητα σύμφωνα με κάποιες παλιές προφητείες. Ο φορέας αυτή τη φορά είναι ο Hugo de Rune, ένα μικρό αγόρι που στα λίγα χρόνια της ζωής του έμεινε περιφραγμένος στην έπαυλη της οικογένειας, με τον πατέρα του να στυλοβατεί ως προστάτης και τη μητέρα του να επιδίδεται σε αλχημείες για την λύτρωση του. Καθώς όμως ο Μαύρος Θάνατος χτυπά την πόρτα της επαρχίας τους, η Ιερά Εξέταση τον αποζητά με κάθε μέσο, δολοφονώντας τους γονείς του και αφήνοντας τον μικρό Hugo στην κηδεμονία της μεγαλύτερης αλλά άπειρης αδερφής του, Amicia.
Αναλαμβάνουμε κατά κόρον τον έλεγχο της Amicia, μια εφήβου που δεν γνωρίζει το μυστικό που κρύβει το σώμα του αδερφού της, αλλά αναγκάζεται να τον φυγαδεύσει με κάθε δυνατό τρόπο και να ζητήσει βοήθεια από οικογενειακούς φίλους, σύμφωνα με τις επιταγές της μητέρας της. Η Amicia δεν είναι έτοιμη ακόμα να αναλάβει την κηδεμονία ενός μικρού παιδιού, όντας παιδί η ίδια, οπότε η φύλαξη του μικρού της αδερφού φαντάζει ως Γολγοθάς στην ίδια. Ως έφηβη, οι παρορμήσεις που τη μαστίζουν είναι άπειρες, με αποτέλεσμα να έρχεται συχνά σε ακούσια ρήξη με τον Hugo, ο οποίος ως νήπιο έχει το μυαλό του σε απλά πράγματα, όπως η μαμά του, το παιχνίδι και το φαγητό. Στο εφιαλτικό τοπίο όπου πορεύονται οι πρωταγωνιστές, η αμέλεια δεν μπορεί να έχει θέση, θα πρέπει και οι δυο να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα, μια πραγματικότητα ζωγραφισμένη από αίμα και δάκρυα.
Στην οδύσσεια των δύο παιδιών θα υπάρξουν πολλά εμπόδια. Στρατιώτες θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να αρπάξουν τον Hugo, οι χωρικοί διχασμένοι θα αποφεύγουν την παροχή βοήθειας ή θα εναντιώνονται προς τα παιδιά. Οι αντίξοες συνθήκες που έφεραν οι σφαγές των μαχών και η μόλυνση δημιουργούν βουνά πτωμάτων στα πόδια τους. Η ασφαλέστερη λύση είναι η κλασική κάλυψη, όπου βλέπουμε stealth τακτικές να αφομοιώνονται στον gameplay πυρήνα του Plague, με τα δυο αδέρφια να κρύβονται συνεχώς πίσω από τοίχους ή μέσα σε υψηλή βλάστηση για να αποφύγουν τους εχθρικούς NPCs. Η όλη εφαρμογή του μηχανισμού φαντάζει κλισέ, καθώς φαίνεται να είναι η μόνη διέξοδος για να προχωρήσουμε στο παιχνίδι και κάπου δείχνει ίσως την μόνη ατέλεια που συνάντησα, την εχθρική ΑΙ. Οι εχθροί έχουν την ίδια ρουτίνα καταγεγραμένη στον κώδικά τους, να στέκονται στη σκοπιά τους, να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μονοπάτι και να αντιδρούν σε κάποιες παγίδες που τους δημιουργεί η Amicia. Μπορούμε να πετάξουμε αντικείμενα, πέτρες ή κεραμικά προς κάποια κατεύθυνση και ώστε οι εχθροί να κοιτάξουν προς τα εκεί και να μην μας καταλάβουν καθώς περνάμε πίσω από την πλάτη τους. Αν και δεν το έχω δοκιμάσει, αυτή η ρουτίνα θα μπορούσε να εφαρμοστεί άπειρες φορές στον ίδιο NPC, προδίδοντας την μικρού εύρους γκάμα επιλογών για την αποπεράτωση του στόχου. Ρίξτε μια πέτρα 3 μέτρα πίσω από τον σκοπό, θα τρομάξει, θα πει μια ατάκα, θα γυρίσει και θα πάει προς τα εκεί, θα ανιχνεύσει το χώρο για λίγα δευτερόλεπτα, θα γυρίσει πίσω στη θέση του, και τις 3000 φορές που θα δοκιμάσετε να το κάνετε. Συνήθως αυτό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα σε ένα stealth game, καθώς είναι και ο λόγος που παίζουμε, η προσπάθειά μας να περάσουμε απαρατήρητοι με οποιονδήποτε τρόπο. Στο Plague όμως αυτή η ατέλεια δεν απογοητεύει, αντιθέτως, μας ανακουφίζει γιατί έχουμε δεθεί τόσο πολύ συναισθηματικά με τα παιδιά που κάθε φορά που περπατάμε στις μύτες και καταλήγουμε στην επόμενη κρυψώνα, παίρνουμε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης, όπως ακριβώς θα κάναμε αν ήμαστε παιδιά και κάναμε ζαβολιές. Μας ενδιαφέρει να προχωρήσουμε παρακάτω, να φτάσουμε στον στόχο μας, όχι το πως θα το πετύχουμε. Ακόμα και στις αντίθετες περιπτώσεις, όταν μας ανακαλύπτουν (σε scripted επίπεδο βέβαια) και πρέπει να το βάλουμε στα πόδια, ούτε καν νοιώθουμε την ανάγκη να κοιτάξουμε πίσω, τόσος είναι ο φόβος που μας κυριεύει.
Μια απλή σφεντόνα βρίσκεται πάντα στα χέρια της Amicia καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, το μόνο όπλο που έχει, το οποίο μπορεί να δεχτεί μικρές αναβαθμίσεις σε μορφή crafting, πιο γερό ξύλο, καλύτερο ή μακρύτερο δέρμα κλπ. Ωσάν νέα Lara Croft, θα έρθει η στιγμή που θα την χρησιμοποιήσει για τον πρώτο της φόνο. Παρά την arcade αίσθηση που δίνει αυτή η συγκεκριμένη μάχη, αυτό που μας μένει αξέχαστο είναι τα συναισθήματα που δημιουργούνται, το πως δυο μικρά παιδιά μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτά τα νέα δεδομένο, το πως είναι ικανά να αφαιρέσουν μια ανθρώπινη ζωή. Η αριστοτεχνική σκηνοθεσία του παιχνιδιού δεν μας αφήνει ελεύθερες στιγμές να πάρουμε μια ανάσα και να χαλαρώσουμε, εκτός από όταν είναι απαραίτητο. Σε κάθε σκηνή, ήτε εν μέσω gameplay, ήτε σε cutscenes, ο παλμός της καρδιάς μας θα είναι πάντα το soundtrack που θα συντροφεύει τις εικόνες που παρακολουθούμε.
Στην πορεία προς την λύτρωση και τις απαντήσεις που ψάχνουμε, φιλικά πρόσωπα θα ενταχθούν στην παρέα μας. Η παρουσία τους δεν είναι καθόλου διακοσμητική, καθώς μας βοηθούν σε καταστάσεις με διάφορους τρόπους, δίνοντάς μας νέα εργαλεία και τρόπους για την αντιμετώπιση εχθρών ή περιβαντολογικών γρίφων. Το πιο σύνηθες πρόσωπο που θα συναντήσουμε όμως, δεν είναι καθόλου φιλικό και δεν περιορίζεται σε ένα άτομο. Είναι οι αρουραίοι. Ορδές ολόκληρες από τα μικρά απεχθή πλάσματα παρελαύνουν στις οθόνες μας, στέλνοντας ριπές αηδίας στα νεύρα μας. Τα αναρίθμητα τρωκτικά είναι ικανά να καταβροχθίσουν έναν άνθρωπο ή ζώο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, κάνοντας την αποφυγή τους το κύριο μέλημά μας. Το μόνο που τους απωθεί είναι το φως της φλόγας, που είναι πλέον και το κυρίαρχο στοιχείο στο gameplay του Plague. Θα πρέπει να γίνουμε εφευρετικοί και να βρούμε τρόπους να μεταδώσουμε την φωτιά σε καίρια σημεία που θα μας ανοίξουν τον δρόμο για να γλυτώσουμε από βέβαιο (αποκρουστικό) θάνατο.
Όπως προαναφέρθηκε, η σκηνοθεσία κυμαίνεται σε άριστα επίπεδα. Στιλιστικά αλλά και ρεαλιστικά, καθώς οπτικά παρατηρούμε πως δεν θα δούμε τις κλισέ σκούρες χρωματικές παλέτες που θα μπορούσαν να αποδώσουν την ζοφερή ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Μαύρος Θάνατος. Ο ήλιος φωτίζει το τοπίο μοναδικά, τα πάντα λαμπυρίζουν κατά τη διάρκεια της ημέρας και αντίστροφα, όταν πέφτει το σκοτάδι δείχνει απόλυτα ρεαλιστικό και συνάμα πρακτικό, βοηθώντας τα δυο παιδιά να βρίσκουν πάντα το δρόμο τους. Σε αυτό το φως όμως φαίνονται όλες οι λεπτομέρειες που αφήνει πίσω της η πανώλη αλλά και ο πόλεμος. Βουνά από σφαγμένα ζώα με το αίμα τους να κυλά σαν ποτάμι, πεδιάδες καλυμμένες από πτώματα στρατιωτών όπου μας αναγκάζουν να πατήσουμε πάνω τους για να φτάσουμε στον στόχο μας, βρώμικα κτίρια και πρόσφατα επιβλητικά ερείπια δεσπόζουν μπροστά μας και μας κάνουν να αισθανόμαστε ακόμα πιο άβολα. Και οι αρουραίοι… Το Plague είναι ένα αποκρουστικά πανέμορφο game, δίνοντας δυναμική εκεί όπου χρειάζεται, κάνοντας τον θεατή να μαγευτεί τόσο από το τοπίο, αλλά και από την αηδία που κυριεύει τις γαλλικές πεδιάδες. Τα ηχητικά εφέ είναι άκρως ρεαλιστικά και βοηθούν με τον καλύτερο τρόπο στο gameplay. Τα voice over είναι άκρως επαγγελματικά, με τους μικρούς πρωταγωνιστές να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, με μόνη παραφωνία την κάπως περίεργη και ίσως αστεία γαλλική προφορά στους αγγλικούς διαλόγους. Ευτυχώς υπάρχει δυνατότητα και για γαλλική γλώσσα, κάτι που προσθέτει πολλά στην ατμόσφαιρα. Το μεγαλείο της ατμόσφαιρας εκτοξεύεται με την απίστευτη μουσική του Plague. Ορχηστρικά κομμάτια που επιδρούν στην ψυχοσύνθεση του παίκτη ακούγονται συνεχώς σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Έπιασα τον εαυτό μου να σταματώ σε κάποια σημεία μόνο για να απολαύσω τους ήχους των βιολιών που λένε τα παραμύθια τους κυριολεκτικά επί πτωμάτων. Πραγματική μαγεία.
Το A Plague Tale: Innocence είναι μια interactive ιστορία που μαγεύει με κάθε μέσο τις αισθήσεις όχι μόνο των παικτών, αλλά και των θεατών του. Δεν φοβάται να πέσει σε ατοπήματα που πολλοί gamers μισούν και σνομπάρουν, γιατί βασίζει την επιτυχία του στο storytelling, την ατμόσφαιρα, την δημιουργία συναισθημάτων και εν τέλει την ολοκλήρωση. Μέσα σε περίπου 15 ώρες θα ζήσετε ανεπανάληπτες σκηνές που σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία του gaming.
Είδος Παιχνιδιού: Stealth action adventure
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14/05/2019
Εταιρεία Ανάπτυξης: Asobo Studio
Εκδότρια εταιρία: Focus Home Interactive
Ευχαριστούμε θερμά την IGE για την διάθεση του παιχνιδιού.
