Το Crashlands 2 μας επιστρέφει στον πλανήτη Woanope, αυτή τη φορά με την Flux Dabes να επιστρέφει, έτοιμη για διακοπές… μέχρι που μια μυστηριώδης έκρηξη την προσγειώνει βίαια σε μια άγνωστη γωνιά του πλανήτη. Από την αρχή, το παιχνίδι στήνει μια ενδιαφέρουσα αν και όχι ακριβώς πρωτότυπη περιπέτεια για τον παίκτη: μόνος, χαμένος σε έναν ζωντανό, εξωγήινο κόσμο, προσπαθείς να επιβιώσεις, να επανασυνδεθείς με παλιούς φίλους και να ανακαλύψεις τι πήγε στραβά.
Η αρχή, ωστόσο, είναι εξαιρετικά αργή. Το tutorial εκτείνεται για ώρες, και οι πρώτες αποστολές καταλήγουν σε μονότονες διαδρομές και ανούσιο crafting. Για ένα παιχνίδι που θέλει την ελευθερία, τη δημιουργία και την εξερεύνηση ως κεντρικά gameplay pillars, το Crashlands 2 κρατάει όλα του τα συστήματα κρυφά για πολύ περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Οι πρώτες ώρες είναι απλώς βαρετές, και είναι το εντελώς αντίθετο απ’ ό,τι γίνεται στα περισσότερα αντίστοιχα παιχνίδια.
Η πιο εντυπωσιακή αναβάθμιση σε σχέση με τον πρώτο τίτλο είναι η νέα isometric κάμερα. Αντί για το πιο αποστασιοποιημένο top-down ύφος του Crashlands, εδώ ο κόσμος ζωντανεύει περισσότερο. Το περιβάλλον είναι γεμάτο χρώμα, πανίδα, χλωρίδα και διαδραστικότητα, και η εξερεύνηση έχει έναν αέρα μαγείας. Σε αυτόν τον τομέα, το παιχνίδι κάνει πραγματικά καλή δουλειά – ο κόσμος είναι όμορφος και προκαλεί την περιέργεια, και είναι ένα καταπληκτικό upgrade έναντι του 1ου game.
Δυστυχώς, η ομορφιά αυτή δεν υποστηρίζεται από ουσία. Το crafting είναι μηχανιστικά απλό και σχεδόν πάντα γραμμικά δεμένο με αποστολές. Η προσθήκη νέων υλικών δεν σου δίνει άμεσα τη δυνατότητα για πειραματισμό ή δημιουργία – οι συνταγές ξεκλειδώνονται αυστηρά μέσω progression. Ποτέ δεν ανακάλυψα κάτι παίρνοντας ένα νέο υλικό ή συνδυάζοντάς το σε κάποιο workbench (το workbench δεν λειτουργεί καν με αυτήν την “freestyle” λογική). Αυτό είναι σοβαρό μειονέκτημα σε ένα crafting-focused παιχνίδι, καθώς αφαιρεί από τον παίκτη τον έλεγχο και την αίσθηση ανακάλυψης.
Η μάχη, ένα ακόμα βασικό συστατικό, ξεκινά αδέξια και παραμένει απογοητευτική. Οι εχθροί τηλεγραφούν τις κινήσεις τους, αλλά ο χειρισμός είναι “floaty” και άτονος, ενώ η απουσία στιβαρής ανατροφοδότησης κάνει κάθε σύγκρουση να μοιάζει με αγγαρεία. Αργότερα, ξεκλειδώνουμε περισσότερα gadget που προσφέρουν νέες επιλογές και διάφορα στυλ προσέγγισης της μάχης, όμως μέχρι να φτάσει εκεί ο παίκτης, έχει ήδη κουραστεί.
Το παιχνίδι διαφημίζει ότι μπορείς να “παίξεις όπως θέλεις” – με παγίδες, βομβίδια, stealth, ακόμη και με «περίεργα» builds τύπου “πόνος για δύναμη”. Αλλά η πρόσβαση σε αυτά τα εργαλεία είναι αργή και κακοδομημένη. Όταν έρθει η ώρα που έχεις αρκετές επιλογές, το σύστημα έχει ήδη χάσει το ενδιαφέρον σου.
Πέρα απο το crafting, το build σύστημα είναι μια από τις βασικές προσθήκες σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι. Πλέον δεν περιορίζεσαι σε μερικά πατώματα – μπορείς να χτίσεις πραγματικές δομές και βάσεις, τοίχους, πόρτες, κολώνες κλπ. Το πρόβλημα; Δεν υπάρχει κίνητρο. Το αρχικό σου καταφύγιο επαρκεί για crafting και αποθήκευση, και οι υπόλοιπες λειτουργίες (σύντροφοι, pets, farming) μπαίνουν πολύ αργά στην εμπειρία για να σε εμπνεύσουν να χτίσεις κάτι περισσότερο.
Η αφήγηση έχει σαφή δομή, με αποστολές που ξετυλίγουν την ιστορία σταδιακά. Πρόκειται για μια ευχάριστη απόκλιση από τα πιο “sandbox” survival games που σε αφήνουν να χαθείς. Αν είχες επενδύσει στην ιστορία του πρώτου παιχνιδιού, υπάρχουν ενδιαφέροντες δεσμοί και εξελίξεις. Ωστόσο, αν περιμένεις ουσιαστικές επιλογές, σύνδεση με χαρακτήρες ή ενδιαφέροντα arcs, θα απογοητευτείς. Οι περισσότερες αποστολές είναι απλώς δικαιολογίες για να σε στείλουν να τρέξεις 20 λεπτά μακριά σε κάποιο άλλο biome, να βρείς κάτι που ζητάνε και να γυρίσεις πίσω.
Το σύστημα με τα κατοικίδια είναι ίσως το πιο γοητευτικό κομμάτι. Ανακαλύπτεις αυγά στον κόσμο, τα εκκολάπτεις, και οι μικροί σου σύντροφοι σε βοηθούν στη μάχη και σε συνοδεύουν, παρέα με άλλους NPC συμμάχους. Είναι ένα κομμάτι γεμάτο χαρακτήρα και εν δυνάμει συναίσθημα — αλλά, όπως και τόσα άλλα στοιχεία του παιχνιδιού, έρχεται πολύ αργά και δεν υποστηρίζεται αρκετά για να το σώσει.
Το Crashlands 2 είναι ένα όμορφο, φιλόδοξο παιχνίδι που δείχνει να έχει αγάπη από τους δημιουργούς του – αλλά δεν καταφέρνει να παραδώσει μια συνεκτική ή ικανοποιητική εμπειρία. Ο κόσμος είναι όμορφος, η ιστορία έχει «πόδια», και υπάρχουν μικρές πινελιές γοητείας. Όμως το gameplay είναι αδύναμο, η πρόοδος ανιαρή, και τα βασικά συστήματα απογοητευτικά. Αν αγαπάς τα survival crafting games, υπάρχουν πολύ πιο πλήρεις και απολαυστικές προτάσεις. Αν αγαπούσες το Crashlands, ίσως να χαρείς τη νοσταλγία – αλλά για όλους τους υπόλοιπους, δύσκολα προτείνεται.
Για εμένα προσωπικά που λατρέυω και το συγκεκριμένο genre, το Crashlands 2 είναι το χειρότερο παιχνίδι που έχω παίξει έως τώρα για αυτή την χρονιά.
