Bullying
Όπως θα παρακολουθήσατε και στο πρόσφατο θεματικό webcast της σελίδας, έγινε μια αναδρομή στο παρελθόν σχετικά με το horror genre και την εξέλιξή του. Αυτό που τονίσαμε όλοι οι συμμετέχοντες ήταν η δυνατότητα απαίτησης ενός σεβασμού όχι, φυσικά, μέσω της στυγνής αναπαραγωγής ή άκριτης και ερμητικά προσχεδιασμένης αναπαράστασης του concept προδρομικών τίτλων, όπως τα Silent Hill και Resident Evil, αλλά τουλάχιστον μια συνέπεια απέναντι στο είδος. Το horror genre εξελίσσεται αλλά παράλληλα κακοποιείται τόσο από τις μεγάλες εταιρείες του χώρου όσο και από indie developers οι οποίοι θεωρούν ότι αποτελεί και το golden ticket για την πολυπόθητη εδραίωση στη βιομηχανία της ψηφιακής διασκέδασης. Οι αμέτρητοι τίτλοι που κυκλοφορούν σε βραχύ χρονικό διάστημα αποτελούν την καλύτερη απόδειξη των παραπάνω με την πλειονότητα να αποτελείται από απλά μοντέλα στις πιο γνωστές μηχανές γραφικών με κάκιστο script, χωρίς ίχνος φαντασίας, καινοτομίας ή έστω προσπάθειας για κάτι φρέσκο, διεκδικώντας ιδανικά μια θέση σε ένα άτυπο «Cahiers des jeux video»*
Κάποιες φορές, όταν οι προσδοκίες αποδειχθούν φρούδες τότε ακολουθεί ανασταλτικά η πρόβλεψη ως ύστατη ελπίδα. Τι συμβαίνει όμως όταν και οι ακολουθούμενες προβλέψεις αποδειχθούν πανηγυρικά χειρότερες και από τις προσδοκίες; Το μήλο είναι ήδη δαγκωμένο σε αυτό το genre και το γνωρίζουμε όλοι αυτό.
*Το 1951 κυκλοφόρησε στη Γαλλία το περιοδικό Cahiers du cinema στο οποίο αρθρογράφησαν μεγάλες μορφές του κινηματογράφου εκφράζοντας τις απόψεις τους αλλά και θέτοντας νέα standard στην 7η τέχνη.
Happenstance
Η ιστορία μας ξεκινά όταν ο Alex, ο ήρωας του παιχνιδιού, δέχεται ένα τηλεφώνημα με το οποίο ενημερώνεται ότι κληρονόμησε την έπαυλη στην οποία είχε μεγαλώσει και ότι είναι απαραίτητο να την επισκεφτεί προκειμένου να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες διαδικασίες μεταβίβασης της κληρονομιάς. Κατά την επίσκεψή του, θα συναντήσει μια γνώριμη σε αυτόν φυσιογνωμία η οποία θα τον υποδεχτεί και θα τον προτρέψει να εξερευνήσει το σπίτι του (!) και στη συνέχεια θα ανακαλύψετε τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τη φαινομενική αρχική ηρεμία. Φυσικά, οι δυνάμεις του κακού θα αφυπνιστούν άμα τη.. εμφανίσει του ήρωα. Συνελόντι ειπείν, το σενάριο είναι ρηχό και τα κλισέ επαναλαμβάνονται χωρίς φειδώ και αιδώ.
See no evil, hear no evil
Δυστυχώς, το παιχνίδι υποφέρει από πληθώρα -και πολύ φοβάμαι δυσεπίλυτων- προβλημάτων αφού ακόμα και με τα όποια επερχόμενα patch φαντάζει δύσκολο να αποκατασταθεί η λειτουργικότητά του. Ο χειρισμός αποτελεί μια από τις σοβαρότερες δυσχέρειες αφού τις περισσότερες φορές δεν σας επιτρέπεται να συνεχίσετε. Προσωπικά εκνευρίστηκα αμέτρητες φορές καθώς η κίνηση του χαρακτήρα δεν ανταποκρινόταν στις εντολές, εγκλωβιζόταν ανάμεσα στα ζόμπι και σε glitches εξαναγκάζοντάς με να εγκαταλείψω και να επανέλθω αργότερα. Σε συνδυασμό με την οπτική της κάμερας δημιουργείται ένα αμφίβολο αποτέλεσμα για τις επόμενες κινήσεις σας καθώς δεν γνωρίζετε πότε η κάμερα θα βρίσκεται στη σωστή γωνία και πότε ο χαρακτήρας σας θα ανταποκριθεί -επιτέλους- στον χειρισμό. Είναι παραπάνω από οφθαλμοφανές ότι έγινε προσπάθεια να αποδοθεί η αίσθηση old school «Resident Evil» αλλά με αυτή την υλοποίηση δε χωρούν συναισθηματισμοί· η απόδοση είναι απαράδεκτη, απογοητεύει και εν τέλει αποτρέπει τον χρήστη. Αρκεί να αναφέρω ότι τα ζόμπι «παγώνουν» κάθε φορά που χρησιμοποιείτε τις πόρτες παραμένοντας στην ίδια θέση έως ότου επισκεφτείτε εκ νέου το μέρος. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα ζόμπι να σας πλησιάζει, να καταφέρετε να διαφύγετε την τελευταία στιγμή από την πόρτα, να συνεχίζετε το παιχνίδι σας και όταν επιστρέψετε να σας πιάσει και να πεθάνετε! Είναι σα να σας υποχρεώνει να σκοτώσετε τα ζόμπι για να μην έχετε στη συνέχεια προβλήματα ή να τα απομακρύνετε από τις πόρτες πριν τις χρησιμοποιήσετε! Ακόμα κι αν προσπαθήσετε να επιτεθείτε με το μαχαίρι ή το πιστόλι σας, τις περισσότερες φορές θα διαπερνούν τα ζόμπι χωρίς να τους προκαλέσουν την παραμικρή αμυχή. Όπως και να το δείτε, είστε απολύτως ευάλωτοι και εκτεθειμένοι σε ένα κάκιστο, επώδυνο και ασυνάρτητο AI.
Τα saves απεικονίζονται με κεριά τα οποία περιορίζονται σε 2 ή 3 και είναι διασκορπισμένα σε διάφορες περιοχές του σπιτιού. Οι εχθροί δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά κι εδώ τα πράγματα δεν λειτουργούν υπέρ του παίκτη. Για παράδειγμα, δεν έχετε σφαίρες ή, τέλος πάντων, θέλετε να αποφύγετε τα ζόμπι που βρίσκονται σε ένα δωμάτιο για να ανεβείτε σε μια πλατφόρμα. Όταν αποφασίσετε να κατεβείτε από την πλατφόρμα τα ζόμπι θα σας περιμένουν ΑΚΡΙΒΩΣ κάτω από αυτή και θα σας πιάσουν με την επόμενη σκηνή να αναγράφει HAS MUERTO (you died, στα ισπανικά). Σφόδρα απαράδεκτο.
Οι γρίφοι κινούνται σε χαμηλό επίπεδο δυσκολίας χωρίς να προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο και απαρτίζονται από διάφορα γνώριμα μοντέλα όπως εύρεση κωδικών, ευθυγραμμίσεις, συναρμολόγηση και άλλα. Θα ασχοληθείτε κυρίως με την εξερεύνηση καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού συλλέγοντας στοιχεία, αντικείμενα, όπως κλειδιά, μέρη μηχανισμών, για να λύσετε αυτούς τους γρίφους. Το οπλοστάσιό σας αποτελείται από ένα πιστόλι και ένα μαχαίρι τα οποία εντοπίζετε νωρίς στο παιχνίδι. Το περιορισμένο ammunition και τα health kits βρίσκονται διασκορπισμένα σε όλο το σπίτι. Όταν είστε λαβωμένος, ο χαρακτήρας σας παραπατά, το diary, όπως και τα υπόλοιπα tabs, είναι ξεθωριασμένα και ματωμένα κάνοντας δύσκολη την ανάγνωση αλλά και την επιλογή των αντικειμένων! Το μαχαίρι δεν είναι καθόλου πρακτικό και τα ζόμπι θα σας «αγκαλιάζουν» πολύ συχνά. Τα αντικείμενα ξεχωρίζουν στο χώρο από την μικρή λάμψη που τα διακρίνει ακολουθώντας την πεπατημένη των περισσότερων horror/survival games. Ο χαρακτήρας κινείται με το analogue stick, με το τρίγωνο διαβάζετε το «ημερολόγιο» όπου συγκεντρώνονται τα διάφορα έγγραφα που ανακαλύπτετε, τα items και τα όπλα.
Στα Resident Evil αντιμετωπίζετε την «Umbrella Corporation», στα Silent Hill σας καταδιώκει η «Order» και στο Dawn of Fear θα κληθείτε να αντιμετωπίσετε bugs και glitches όλων των ειδών και ευκταία θα ήταν η διάθεση μιας lore encyclopedia γι’ αυτά. Τα bugs είναι υπερβολικά πολλά και δεν υπάρχει νόημα να σας τα απαριθμήσω. Δυστυχώς, δεν δύναμαι να γνωρίζω τι διαδικασίες και πρωτόκολλα beta testing ακολούθησαν, όπως επίσης δεν καταλαβαίνω πώς έλαβε έγκριση από τη Sony καθώς το αποτέλεσμα είναι απαράδεκτο για να κυκλοφορήσει σε αυτή τη μορφή. Γραφικά διαρκώς εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται, κολλήματα της κάμερας που σε μια τουλάχιστον περίπτωση με ανάγκασαν να επανεκκινήσω το παιχνίδι· αν κάνετε το λάθος να πατήσετε οτιδήποτε όταν εμφανίζονται τα logo των εταιρειών για να κάνετε skip -που δε γίνεται- το παιχνίδι θεωρεί ότι έχετε επιλέξει το «New game» ενώ δεν έχει εμφανιστεί ακόμα το menu! Ειλικρινά, δεν είναι στις προθέσεις μου να βρω λόγους να ψέξω αυτή την προσπάθεια αλλά αυτά που συμβαίνουν είναι πρωτοφανή για παιχνίδι που έχει λάβει -επαναλαμβάνω- έγκριση κυκλοφορίας.
By necessity
Τα γραφικά είναι αξιοπρεπή αντλώντας την επιρροή τους από τα παιχνίδια του είδους. Θα δείτε 2-D pre-rendered backgrounds και fixed camera angles να προσδίδουν ένα old school feeling. Τα μοντέλα των τεράτων στερούνται πρωτοτυπίας και επαναλαμβάνονται. Ο ήχος, επίσης, δεν αποτελεί κάτι ιδιαίτερο· οι κραυγές των ζόμπι και η ήχοι του περιβάλλοντος δεν επαρκούν για να σας απαλλάξουν από την ανιαρή ατμόσφαιρα. Η μουσική, από την άλλη, έχει κάποιο ενδιαφέρον αλλά είναι κι αυτή επαναλαμβανόμενη. Δυστυχώς, ο τεχνικός τομέας επισκιάζεται από τα bugs, τα glitches και από το απαράδεκτο gameplay, όπως αναφέρθηκε ανωτέρω. Η προσπάθεια να αποτυπωθεί η αίσθηση του old school έχει προοπτική αλλά η ποιότητα δεν προλαβαίνει καν να φθίνει αφού η αδυναμία παρουσιάζεται από την αρχή. Θα παρατηρήσετε πολύ συχνά frame drops τα οποία είναι ιδιαιτέρως ενοχλητικά και απρόβλεπτα. Τέλος, τα κείμενα χρειάζονται συντακτικές και γραμματικές βελτιώσεις.
Επίλογος
Δυστυχώς, το «Dawn of fear» δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κακέκτυπο old school survival horror. Ο χειρισμός, τα απαράδεκτα «κολλήματα» των εχθρών εγκλωβίζοντας και οδηγώντας τον χαρακτήρα σας σε βέβαιο και άδικο θάνατο, απίστευτες αστοχίες στις κάμερες, το αδιάφορο σενάριο, τα αδικαιολόγητα bugs είναι τόσο συνωμοτικά άστοχα που δεν αρμόζουν ούτε σε μια ερασιτεχνική δουλειά. Εν κατακλείδι, δεν προσεγγίζει καν τις μέσες προδιαγραφές ενός video game. Οι δημιουργοί θέλησαν να αποτείνουν φόρο τιμής, ένα love letter και το μόνο που κατάφεραν ήταν να προετοιμάσουν τον επικήδειο του είδους. Λυπάμαι πολύ αλλά όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις οφείλουν -ή καλύτερα είναι υποχρεωμένοι- να ελέγξουν το παιχνίδι πριν κυκλοφορήσει. Πρόκειται για ένα κλασικό παράδειγμα πρόχειρου αποτελέσματος που δεν δικαιώνεται με τις επιλογές του και δεν έχει να διεκδικήσει απολύτως τίποτα και σε κανέναν τομέα.
Ευχαριστούμε θερμά την Brok3nsite για τη διάθεση του παιχνιδιού.
