Πιάνω τον εαυτό μου να χώνεται σε περιοδικά ειδικού τύπου της τελευταίας 25ετίας, ψάχνοντας με λαχτάρα αυτό το preview του πρώτου Diablo, τις leaked εικόνες από ένα game που θα ονομαζόταν Resident Evil, reviews των Doom, Myst, Need for Speed, Super Metroid, The Legend of Zelda: A Link to the Past, Mortal Kombat, Wing Commander 3 και τόσα άλλα σημαντικά games που πλέον γνωρίζουμε τον αντίκτυπό τους στην gaming σκηνή. Όντας πιτσιρικάς και έφηβος τότε, όλα αυτά φαντάζανε στα μάτια μου σαν θεϊκές κυκλοφορίες, εκστασιαζόμουν με την ιδέα πως παιχνίδια σαν αυτά κυκλοφορούν και μπορούν να είναι στα χέρια μου άμεσα. Κάπου κατά την κυκλοφορία του Tomb Raider 3, όντως μεγαλύτερος και κοινωνικά και σεξουαλικά απελευθερωμένος, άρχισα να καταλαβαίνω πως αυτή η διαδικασία απανωτών σφυροκοπημάτων από μεγάτιτλους θα συνεχίζεται εσαεί και πως είμαι απλά ένας ακόμα τυφλός αποδέκτης της πρακτικής που υιοθετείται από κατασκευαστές pop culture δημιουργιών. Μια πρακτική με τρομερό και επιβλητικό όνομα: Hype.
Εν έτη 2019, πέραν από απειροελάχιστες περιπτώσεις που κάνανε την καρδιά μου να σκιρτά μελωδικά, δεν περίμενα να νιώσω μια στιγμή μεγαλείου, να μπω στο hype train και να περιμένω να φτάσω στον προορισμό του. Κάπου μακριά μου όμως, ένας τίτλος μου έκανε νόημα πως κάτι θα συμβεί αλλά δεν του έδινα σημασία. Και το όνομα αυτού: Death Stranding.
Όχι, δεν το έχω παίξει, δεν ήμουν από τους εκλεκτούς που διάλεξε η Sony να παρουσιάσει το νέο αυτό παιχνίδι, στο κάτω κάτω δεν έχω καν Playstation 4. Δεν θέλω να μιλήσω για το ίδιο το game, θέλω να μεταφέρω τις σκέψεις μου για τον όλο χαμό που δημιουργήθηκε. Έχω παίξει games του Kojima, αλίμονο. Το MGS σε PC αρχικά, μετά δοκίμασα την NES έκδοση, έπαιξα τα sequels στους επόμενους “παιχνιδοσταθμούς”. Σαφώς και έβρισκα όλες τις κυκλοφορίες εντυπωσιακές, μοναδικές σε σύλληψη και υλοποίηση ιδεών, αλλά κάπου το πράγμα άρχισε να χωλαίνει. Κατέβηκα γρήγορα από το hype train που οδηγεί ακόμα ο Kojima και κατέληξα να είμαι απλά ένας τρίτος παρατηρητής. Με την ανακοίνωση του DS, ξαφνικά οι μηχανές του τρένου πήραν φωτιά, πολλοί επιβάτες ανανέωσαν το εισιτήριό τους για τον νέο προορισμό και ζωγράφισαν το σαρδόνιο χαμόγελο του Τζόκερ στην φάτσα τους περιμένοντας να φτάσουν στον προορισμό, χωρίς να γνωρίζουν καν που πάνε και πότε θα φτάσουν.
Από τα παράθυρα του τρένου περνούν βιαστικά στάσεις με ονομασία “Game of the Year” και οι επιβάτες σχολιάζουν απερίφραστα πως η τελευταία τους στάση θα έχει την ίδια ακριβώς ονομασία. Κι ας μην έχουν ιδέα που πηγαίνουν…
Ένας ξεναγός εμφανίζεται και λέει στον κόσμο πως ο προορισμός θα είναι κάπου που δεν έχει πατήσει ανθρώπινη σκέψη, μια ουτοπία που δημιουργήθηκε από τον μηχανοδηγό Kojima. Οι επιβάτες ενθουσιάζονται και κάνουν μετάνοιες στον οδηγό, φέρνοντας εικόνες στο μυαλό τους με την επιβλητική επιγραφή της τελευταίας στάσης που γράφει “Game of the Year”. Κι ας μην έχουν ιδέα που πηγαίνουν…
Καρτ ποστάλ και βίντεο ξενάγησης κάνουν την εμφάνισή τους στο τρένο και οι επιβάτες βλέπουν με ορθάνοιχτα μάτια κάποιες γωνιές του προορισμού τους. Κάποιοι απογοητεύονται και κατεβαίνουν, αρκετοί νέοι ανεβαίνουν. Κι ας μην ξέρουν που πηγαίνουν…
Ο μεγάλος μηχανοδηγός, αρχίζει και μιλάει στους επιβάτες για τον προορισμό, με εκτενή παρουσίαση που διχάζει και δημιουργεί ακόμα περισσότερα ερωτήματα. Πολλοί επιβάτες απογοητεύονται, κατεβαίνουν. Αλλά το τρένο είναι ακόμα γεμάτο με υποστηρικτές της ιδέας της τυφλής απόδοσης της απόλυτης στάσης στον προορισμό. Και μένουν. Κι ας μην ξέρουν που πηγαίνουν…
Έξω από τα παράθυρα φαίνονται κάποιοι που κοιτούν με απορία το τρένο, που πλέον έχει δώσει κάποιες απτές πληροφορίες για τον προορισμό του. Απορούν, ζηλεύουν, θαυμάζουν, απαξιούν. Κάποιοι κουνάνε τα χέρια τους με απέλπιδες προσπάθειες να μιλήσουν στους επιβάτες και να τους πουν να ελαττώσουν τις προσδοκίες τους. Αλλά μένουν κι ας μην ξέρουν που πηγαίνουν, έστω κι αν ο προορισμός είναι στην επόμενη στάση.
Η 1η Νοεμβρίου 2019 θα μείνει στην ιστορία του gaming ως μια μέρα όπου μια βόμβα μεγατόνων χτύπησε την κοινότητα. Εκατομμύρια “επιβάτες” παγκοσμίως ανοίγουν τις συσκευές τους να πάρουν τις τελικές πληροφορίες για το Death Stranding καθώς τα reviews κατέκλυσαν το διαδίκτυο. Άκουσα κάποιους επιβάτες να λένε πως η μέρα θα ξημερώσει με βαθμολογίες που θα κυμαίνονται από 9,5 έως 10. Άλλοι φώναζαν πως το Game of the Year είναι έτοιμο να πάρει και επίσημα το χρίσμα. Και κάπου εκεί, έρχονται οι πρώτοι που επισκέφτηκαν τον ουτοπικό προορισμό να μας πουν την γνώμη τους. Κάποιοι κρατούσανε μεγάλο καλάθι και το φέρανε γεμάτο με πληροφορίες και βροντώδη λόγια, κάποιοι ήταν προσγειωμένοι και γυρίσανε πίσω με ακόμα μεγαλύτερο καλάθι που περιείχε μόνο πληροφορίες, άπειρες στον αριθμό αλλά γεμάτες ουσία.
Είναι τεράστιο κρίμα να έχουμε περιπτώσεις φανμποϊσμού σε αναλύσεις και παρουσιάσεις video game τίτλων. Όπως και το αντίστροφο, το σκεπτικό μίσους που διακατείχε κάποιους reviewers μόνο κακό κάνει στην αγαπημένη μας ασχολία. Νοιώθω πως (εκτός ελάχιστων και μάλιστα ελληνικών εξαιρέσεων) δεν υπήρξε αντικειμενικότητα στην παρουσίαση του Death Stranding. Ίσως να φταίνε οι προσωπικές προσδοκίες των reviewers, ίσως η επαίσχυντη συμπεριφορά κάποιων μέσων που θέλανε να ικανοποιήσουν τους αναγνώστες τους και να μην τους πάρει η κατηφόρα. Όπως και να έχει, οι απόψεις για το DS ήταν τόσο αποκλίνουσες μεταξύ τους που δημιούργησε ένα νέο κύμα hype μίσους ή αγάπης. Δημιούργησε όμως και απορίες σε κάποιους τρίτους παρατηρητές. Μήπως για αυτόν τον αχταρμά δεν φταίει το hype train? Μήπως τελικά το ίδιο το Death Stranding είναι τόσο πρωτοποριακό που η εμπειρία που προσφέρει είναι εντελώς διαφορετική σε κάθε gamer?
Στην τελική ο χρόνος θα δείξει. Το αν είναι καλό ή όχι θα το κρίνει η ιστορία και ο κάθε gamer ανεξάρτητα. Το αν αξίζει τον τίτλο Game of the Year θα το δούμε σύντομα. Το αν θα σβήσει ή θα φουντώσει η φωτιά που άναψε ο Kojima, θα το μάθουμε αρκετά αργότερα. Σε μια χρονιά που είχαμε κι άλλα παραδείγματα μεγάλου hype με καλά (Sekiro) ή άσχημα (Anthem) αποτελέσματα, όλα είναι πλέον πιθανά.
Οψόμεθα λοιπόν.
