“Το Jackpot συνεχίζετε για την Capcom”
Ο γίγαντας του Ιαπωνικού game development φαίνεται πως έχει επιστρέψει για τα καλά στις παλιές ένδοξες μέρες του. Συνεχίζοντας το εντυπωσιακό σερί που έχει η Capcom ξεκινώντας δύο χρόνια πριν με το αμφιλεγόμενο μέχρι τη κυκλοφορία του Resident Evil 7 και συνεχίζοντας με το Monster Hunter: World και τη παγκόσμια τρέλα που συνόδεψε αυτό, φτάνοντας στο αποκορύφωμα το 2019 με το αριστουργηματικό Remake του Resident Evil 2 και την επιστροφή του βασιλιά του είδους που ακούει στο όνομα Devil May Cry 5. Ναι καλά καταλάβατε η πέμπτη συνέχεια του Devil May Cry είναι κάτι παραπάνω από καλή, είναι αυτή που περίμεναν οι φαν της σειράς εδώ και πολλά χρόνια. Δε θα κάτσω να αναλύσω τι δε πήγε καλά με τη προσπάθεια ενός reboot και το DmC, που κακά τα ψέματα ήταν ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι. Δεν ήταν όμως αυτό που ήθελαν οι υποστηρικτές της συγκεκριμένης σειράς, βάζοντας μέσα φυσικά και τον εαυτό μου. Ο λόγος που η σειρά είχε φτάσει σε αυτό το αδιέξοδο ήταν το πολύ κακό τέταρτο μέρος, όχι κακό ως προς τους μηχανισμούς του η το gameplay του, αλλά τόσο για τη δομή του που μην έχοντας άλλες ιδέες η και χρήματα(;) μας έβαλαν σε έναν φαύλο κύκλο γυρνώντας τον χάρτη ανάποδα βάζοντας μας να παίξουμε ένα μισό παιχνίδι δύο φορές. Κάτι που όσο καλό και να τους φάνηκε σαν ιδέα, το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν καταστροφικό για τη σειρά. Μια σειρά που φαινόταν νεκρή μέχρι να έρθει ο μεσσίας, ναι το πέμπτο μέρος είναι αυτό ακριβώς. Θα το αναφέρω από τώρα και ας μη συνεχίσετε την ανάγνωση από εδώ και κάτω, το Devil May Cry 5 είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς που έφερε το gerne στο προσκήνιο, είναι η ανάσταση που όλοι περιμέναμε, είναι το πιο μεστό, το πιο σοβαρό παιχνίδι της σειράς που τελειώνοντας το σε κάνει να περιμένεις με ανυπομονησία το επόμενο ξέροντας πλέον ότι δε θα ξανά χάσει το δρόμο του.
Ξεκινώντας από το απλοϊκό μενού του τίτλου, έχοντας μόνο σαν επιλογές την έναρξη του παιχνιδιού η μία αναδρομή στην ιστορία για τους νέους στη σειρά, με αμέσως μετά την επιλογή ενός από τα δύο αρχικά επίπεδα δυσκολίας του τίτλου.
Η ιστορία συνεχίζει εκεί που την άφησε το Devil May Cry 4 αφήνοντας εκτός τα γεγονότα του reboot. Μερικά χρόνια μετά από τα γεγονότα του τέταρτου παιχνιδιού, όταν ένας μυστηριώδης τύπος που ακούει στο όνομα V, ζητάει από τον Dante και τον Nero να σταματήσουν έναν πανίσχυρο δαίμονα, τον Urizen. Ο Nero έχοντας χάσει το ένα χέρι του εξαιτίας του Urizen και με τη δικιά του πλέον επιχείρηση για κυνήγι δαιμόνων, κατευθύνεται στο Red Grave City, όπου θα συναντήσει τον Dante και τον μεγαλειώδες εχθρό τους…
Από εκεί και πέρα στις είκοσι αποστολές που ακολουθούν θα περάσει μπροστά από τα μάτια μας το πιο καλογραμμένο σενάριο της σειράς, γεμάτο μυστήριο, παράλληλες ιστορίες και αρκετά flashbacks, έχοντας σαν αποτέλεσμα να οξύνουν τη περιέργεια του παίκτη να θέλει να συνεχίσει. Συνέπεια αυτού; Μα φυσικά δε θα καταλάβετε πως πέρασαν αυτές οι δέκα με δώδεκα ώρες που διαρκεί το DMC 5 μέχρι τα δείτε τούς τίτλους τέλους.
Πλήν ελάχιστων εξαιρέσεων που θα έχετε την επιλογή να διαλέξετε χαρακτήρα το παιχνίδι θα σας καθοδηγήσει στήνοντας αριστουργηματικά το τρόπο που θα εναλλάσσονται οι χαρακτήρες ξεδιπλώνοντας το σενάριο. Η αρχή γίνετε με τον Nero ο οποίος θα είναι και ο πρώτος χαρακτήρας που θα πάρετε τον έλεγχο, δεν έχει αλλάξει και πολύ ο τρόπος της μάχης του από το DMC 4, με τη διαφορά ότι πλέον το δαιμονικό του χέρι έχει αντικατασταθεί από μηχανικό, η αλλιώς Devil Breakers, όπως τα λέει το παιχνίδι. Είναι αυτοσχέδιοι βραχίονες που κατασκευάζει η Nico και με τη βοήθεια της μπορείτε να πραγματοποιήσετε μερικά φαντασμαγορικά combos και σε συνδυασμό με τη χρήση του σπαθιού και του όπλου η μάχη γίνεται εθιστική.
Ο δεύτερος και νέος χαρακτήρας στη σειρά είναι ο σκοτεινός αλλά και αινιγματικός V, η προσθήκη του δίνει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στη μάχη από αυτή που είχαμε μάθει έως τώρα στα 4+1 παιχνίδια του τίτλου. Στη πραγματικότητα δε μάχεται ο ίδιος παρά μόνο όταν είναι να αποτελέσει κάποιον εχθρό με το μπαστούνι του. Με τη βοήθεια τριών δαιμόνων που για κάποιο λόγο έχει στη επιρροή του καταστρέφει τα πάντα στο διάβα του, με το close-range “όπλο” του είναι ένας πάνθηρας και το long-range να είναι ο αετός η μάχη γίνεται μακριά από τον ίδιο τον V δίνοντας του χρόνο να διαβάσει ακόμη και το βιβλίο του.
Ο τρίτος στη παρέα είναι ο Dante φυσικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πανδαισία στις μάχες του, με όριο τη φαντασία σας και έχοντας στην επιλογή σας (με το πάτημα ενός κουμπιού), την αλλαγή του στυλ μάχης ανάμεσα σε τέσσερα (Swordmaster, Gunslinger, Trickster και Royal Guard), μπορείτε να πάτε τη μάχη εκεί που εσείς θέλετε είτε πρόκειται να παίξετε με τα όπλα σάς, είτε να πάτε σε ποιο melee καταστάσεις.
Και οι τρείς χαρακτήρες έχουν μια πιο δυνατή επίθεση, η οποία ενεργοποιείται με το Devil Trigger, μια μπάρα που γεμίζετε με επιτυχημένες επιθέσεις και χρησιμοποιείτε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Ποιο συγκεκριμένα, ο Nero χρησιμοποιεί το Devil Breaker που έχει πάνω του προκαλώντας πολύ περισσότερο damage, ο V καλεί τον δαίμονα Nightmare, ένα golem με τεράστια δύναμη και ο Dante μετατρέπεται στη δαιμονική του μορφή.
Τεχνικά το παιχνίδι είναι το καλύτερο τής σειράς και ίσως η καλύτερη υλοποίηση της RE Engine μέχρι τώρα. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι άρτια σε σημεία που τα cut-scenes θυμίζουν κινηματογραφική ταινία. Πραγματικά η μηχανή γραφικών της Capcom για άλλη μια φορά δείχνει τα δόντια της, ενώ τρέχει άψογα χωρίς το πάρα μικρό drop. Στα ίδια υψηλά επίπεδα κυμαίνεται και η μουσική του τίτλου, με μελωδίες που ταιριάζουν άψογα στο όλο gothic σκηνικό μιας και καταφέρνουν να σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη σε κάθε μάχη.
