Μετά από 30 χρόνια, το Flashback έλαβε το 2 μπροστά από το όνομα του, προσπαθώντας να μείνει πιστό στο αρχικό υλικό και να σας κάνει να ξεχάσετε ότι ο τίτλος του 1992 είχε ήδη το Fade to Black.
Υπεύθυνη για το νεότερο sequel είναι η Microids στην έκδοση, αλλά και στην παραγωγή. Συγκεκριμένα την παραγωγή ανέλαβαν τα στούντιο της που έχουν βάση το Παρίσι και την Λυών.
Κατάφερε να σταθεί αντάξιο τον προσδοκιών που έχει θέσει ως sequel ή έχουμε έναν δυνατό υποψήφιο για το χρυσό βατόμουρο του gaming;
O Conrad B. Hart επιστρέφει πιο δυνατός (και νέος) από ποτέ. Μαζί με αυτόν, ο 22ος αιώνας καλωσορίζει πάλι και τα Morphs, τα οποία έρχονται να εισβάλλουν τους Ενωμένους Κόσμους. Στην ιστορία έχετε και την συνοδεία της A.I.S.H.A., μιας τεχνητής νοημοσύνης ώστε να σας βοηθήσει στο ταξίδι σας.
Η ιστορία του, εν ολίγοις, είναι εντελώς αδιάφορη. Ο τρόπος μετάδοσης γίνεται μέσω διαλόγων μεταξύ των χαρακτήρων, συμπεριλαμβανομένου και της AI, αλλά καμία από τις πράξεις εντός του δεν σε ωθεί στο να νοιαστείς πραγματικά. Ειδικά οι φανφάρες που εκφράζει ο Conrad σε άκυρες στιγμές καθώς προχωράτε είναι κάτι που ίσως να εκνευρίσει κάποιους. Οι συνδέσεις του με τον προκάτοχό του είναι ελάχιστες και απαιτούνται ελάχιστες έως και καθόλου γνώσεις, κάνοντας τον τίτλο οριακά να στέκεται μόνος του.
Μέσα σε 30 χρόνια, μία σημαντική αλλαγή που έγινε μεταξύ του αρχικού τίτλου και του Flashback 2 είναι η προσθήκη μισής διάστασης. Αυτή, σε συνδυασμό με την τοποθέτηση της κάμερας δεν αποτελεί κάτι πρωτοπόρο, αλλά σίγουρα είναι από τις χειρότερες εκτελέσεις. Η κάμερα σε αρκετές στιγμές δεν βοηθάει στο να προχωρήσετε μέσα από πόρτες και ούτε να σκαρφαλώσετε κάποια υψώματα.
Σε γενικότερες γραμμές, το platforming του είναι βασικό και εντελώς ουδέτερο, μιας και δεν φέρνει κάποιες ιδιαιτερότητες ούτε σπάει κάποιον κανόνα.
Εδώ να προσθέσουμε ότι υπάρχει και μία μηχανή που μπορείτε να δανειστείτε για μετακίνηση μεταξύ των τριών περιοχών του πρώτου chapter, με την ύπαρξή της καθαρά για να προσθέσει χρόνο στο πεντάωρο playtime σας, αλλά ακόμα και αυτή έχει τεχνικά προβλήματα που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Η προσπάθεια μεταφοράς του 3D Combat στην κλίμακα που έχουν επιλέξει εκτελείται αρκετά λανθασμένα. Για την “βοήθεια” προς τον παίκτη, οι δημιουργοί επέλεξαν να γίνεται Auto-Lock προς τους εχθρούς, μόνο όμως αν απέχουν κάποια μέτρα από εσάς. Στις κοντινές αποστάσεις, ο Conrad αρκείται στο να τους σπρώξει χωρίς απαραίτητα να τους σημαδεύει το lock. Το Lock σε συνδυασμό με τις κινήσεις των εχθρών και τις καλύψεις που μπορείτε να πάρετε είτε εσείς είτε οι εχθροί δεν δένουν καθόλου, κάνοντας το combat άβολο και θα σας βγάλει εντελώς εκτός της ατμόσφαιρας της μάχης που θέλει να χτίσει. Ακόμα και η ασπίδα που σας δίνεται καταντάει αχρείαστη, μιας και ο αριθμός των Med Packs που πέφτουν κατά την διάρκεια που παίζετε είναι αρκετός για να σας καλύψει μέχρι το τέλος.
Μάλιστα, ο κακός σχεδιασμός της μάχης του είναι φανερός και από το ίδιο το όπλο σας. Σας δίνονται 20 σφαίρες και οριακά μηδενικός χρόνος για reload, κάνοντας το όπλο να θυμίζει περισσότερο Assault Rifle παρά Pistol. Ακόμα και οι “αναβαθμίσεις” που βρίσκονται τυχαία στο πεδίο της μάχης είναι υπερβολικά δυνατές και έχουν ως αποτέλεσμα απλά να θερίζετε τα πάντα στον δρόμο σας χωρίς κόπο. Αλλά, χωρίς αυτές, θα βρεθείτε απλά στο έλεος της τύχης.
Ας μιλήσουμε και για κάτι θετικό, μιας και το Flashback 2 έχει μία αρκετά ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, σε γενικές γραμμές. Υπάρχουν στιγμές που θα χαζέψετε το περιβάλλον της πόλης αν βρίσκεστε σε κάποιο ψηλό κτίριο, αλλά είναι αρκετά σπάνιες. Τα πρόσωπα του κόσμου, επίσης, προκαλούν απορίες, με μερικά να φαίνονται λες και είναι φτιαγμένα από πλαστελίνη. Μέχρι και το πρόσωπο του Conrad στην συλλεκτική είναι αρκετά περίεργο. Η αίσθηση του Cyberpunk τοπίου έχει εκφραστεί ως ιδέα, αλλά ως εκτέλεση έχει καταλήξει εντελώς κακή.
Ένα πρόβλημα σε ένα Cyberpunk περιβάλλον, βέβαια, είναι αν δεν θυμάστε κανένα από τα τραγούδια που δημιουργήθηκαν για τον τίτλο. Το background music είναι το πιο τυπικό που θα μπορούσε να δημιουργηθεί για ένα παιχνίδι τέτοιας ατμόσφαιρας. Τα sound effects, όταν θα μπορέσετε να τα ακούσετε φυσιολογικά και είτε δεν θα κολλήσουν σε λούπα είτε δεν θα ακούγονται καθόλου, ακούγονται με βάθος και τηρούν τον ίδιο τόνο ανεξαρτήτου τοποθεσίας.
Την δεδομένη στιγμή που γράφεται το review, ο τεχνικός τομέας του είναι στα χειρότερά του. Υπήρχαν ανεξήγητες δυσκολίες όπως frame drops, stutter εχθρών όταν τους σκοτώνετε και textures τα οποία εμφανίζονται δευτερόλεπτα πριν έρθουν σε επαφή μαζί σας, παρόλο που η δοκιμή έγινε σε υπολογιστή ανώτερο από τα προτεινόμενα χαρακτηριστικά.
Πέρα από αυτά, το Flashback 2 είναι κατακλεισμένο με bugs και glitches σε τραγικό βαθμό. Χάρη στο νεότερο patch, μάλιστα, αυτό το κείμενο κρίνει και το παιχνίδι εξ ολοκλήρου, μιας και, πριν από αυτό, μας εμπόδιζε από το να το ολοκληρώσουμε. Μέχρι και η επιλογή για DLSS δεν αποσκοπεί κάπου, καθώς δεν σου δίνει την επιλογή κάποια περαιτέρω ρύθμισης, απλά υπάρχει σαν απλή ενεργοποίηση που δεν αλλάζει απολύτως τίποτα.
Θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο άρθρο ξεχωριστά αναλύοντας τα προβλήματα του, όχι μόνο στον τεχνικό τομέα, αλλά και στο πόσο κακό παιχνίδι είναι γενικότερα.
