Η ιδέα και η ατμόσφαιρα είναι πολύ καλή, αλλά αυτό το open-co-op shooter είναι φορτωμένο με ένα σκασμό προβλήματα
Για τους λάτρεις της δεκαετίας του 80 ο νέος τίτλος Generation Zero από την Avalanche Studios είναι εδώ και παίρνει μέρος σε μια μεταποκαλυπτική Σουηδία που η ιδέα και μόνο του παιχνιδιού μοιάζει πολλά υποσχόμενη και μου μαγνήτισε κατευθείαν το ενδιαφέρον. Μετά από τίτλους όπως Mad Max και Just Cause ήθελα να πιστεύω πως το Generation Zero πρόκειται για το τρίτο μεγάλο χίτ της εταιρίας αλλά διαβάζοντας comments την ώρα που το κατέβαζα κατάλαβα πως κάτι πάει στραβά.
Ο χαρακτήρας μου ξυπνάει δίπλα σε ένα ξύλινο σπίτι χωρίς ίχνος ανθρώπινης ζωής αφού ρομπότ φαίνεται να έχουν κατακτήσει τον κόσμο. Ξεκινώντας την εξερεύνηση ενθουσιάζομαι από την μαγευτική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και συναντώ ένα loot system που γρήγορα συνηθίζω και προσδίδει οικειότητα στο gameplay αφού πολλά παιχνίδια του σήμερα λειτουργούν έτσι. Βρήκα διάφορα αντικείμενα όπως ραδιόφωνα, φωτοβολίδες και φιάλες με εύφλεκτα αέρια που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην μάχη με τα ρομπότ ώστε να τα μπερδέψεις και να τα τραβήξεις την προσοχή. Η ιδέα αυτού του combat μου άρεσε ιδιαίτερα αφού σπάει την μονοτονία του συμβατικού τρόπου μάχης και σου δίνει την δυνατότητα να γίνεις ιδιαίτερα δημιουργικός. Επίσης δηλώνω μεγάλος φαν στον τρόπο που σου δείχνει το παιχνίδι ότι πυροβολείς το ρομπότ στο σωστό σημείο βγάζοντας λαμπερές μπλε σπίθες που συνοδεύονται από έναν ιδιαίτερα εθιστικό ήχο.
Όσο όμως προχωρούσα άρχισα να νιώθω ότι το παιχνίδι επαναλαμβανόταν. Τα quests έμοιαζαν συνέχεια τα ίδια και ήταν του στυλ πήγαινε σε αυτό το μέρος και εξερεύνησε το. Συνάμα άρχισε να με ενοχλεί ιδιαίτερα το inventory managment του παιχνιδιού, όπως και το indicator που σου δείχνει ότι έχει κοντά ρομπότ…(και ναι δεν μπορείς να το απενεργοποιήσεις στις ρυθμίσεις). Λίγες ώρες μέσα στο παιχνίδι και έχω ήδη χάσει ένα μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος μου, ενώ έχω συναντήσει και έναν μεγάλο αριθμό bugs που πολλές φορές με πετούσαν από το παιχνίδι.
Το έντονο αίσθημα μοναξιάς που μου πρόσφερε το παιχνίδι αφού περιπλανιόμουν κάμποσες ώρες μόνος σε έναν κόσμο τεραστίων διαστάσεων με οδήγησε στην αναζήτηση συντρόφων σε αυτό το ταξίδι. Η εμπειρία μου στο multi-player κομμάτι του παιχνιδιού ήταν πολύ πιο ευχάριστη και γρήγορα αντιλήφθηκα ότι το Generation Zero ίσως να βασίζεται στην επιλογή online για την επιτυχία του…(Boy was I wrong)
Η τριβή μου με διάφορες ομάδες με έκανε να καταλάβω ότι το παιχνίδι είναι unbalanced σε πολλά σημεία και αυτό απομακρύνει τους παίχτες από τον τρόπο που στόχευαν οι κατασκευαστές να παίζεται το παιχνίδι. Το “ντου” με όπλα ήταν πάντα πιο αποτελεσματικός τρόπος από το να χρησιμοποιούμαι εκρήξεις από φιάλες και περίπλοκες στρατηγικές. Ακόμα και να έπεφτε κάποιος οι ενέσεις αδρεναλίνης υπήρχαν σε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες στο χάρτη. Βασικά υπήρχαν τόσες πολλές που τις χρησιμοποιούσαμε για να πηδάμε από γκρεμούς και να κάνουμε revive για να κερδίζουμε χρόνο. Ακόμα και τις φωτοβολίδες τις χρησιμοποιούσα κυρίως για να βλέπω σε πολύ σκοτεινά μέρη. Γρήγορα στόχος του παιχνιδιού για μας ήταν να βρίσκουμε τις πιο ταιριαστές ενδυμασίες 80’s..(αγνοώντας τα combat stats που μας έδιναν για χάρη της μόδας) και να χορεύουμε στον ρυθμό των ράδιο που υποτίθεται ότι ήταν χρήσιμα για αντιπερισπασμό.
Θα ήθελα να αγαπήσω το Generation Zero γιατί υπάρχουν πραγματικά πολύ καλές ιδέες σε αυτό που θα μπορούσαν να το έχουν κάνει ένα ξεχωριστό co-op shooter. Στην πραγματικότητα παίζοντας, βρήκα ότι οι περισσότερες από αυτές τις ιδέες υλοποιήθηκαν εξαιρετικά άσχημα, μετατρέποντάς το σε μια απογοήτευση. Εκτός από αυτό, είναι γεμάτο σφάλματα, τα οποία κάνουν την πρόοδο πιο δύσκολη από ότι πρέπει να είναι και ακόμη κάτι τόσο απλό όπως η συνεργασία με τους φίλους γίνεται μια ταλαιπωρία.
Ευχαριστούμε θερμά την Enarxis Dynamic Media για την διάθεση του παιχνιδιού.
