Εισαγωγή χωρίς easy mode
Δεν είναι για όλους και ναι αυτό είναι ΟΚ.
Και όχι, δεν χρειάζεται να κατέβει ο πήχης για να χωρέσουν όλοι..
Κάθε φορά που εμφανίζεται νέο Souls-like, γίνεται το ίδιο έργο:
“Μα δεν έχει easy mode”,
“Μα εγώ θέλω να ζήσω την ιστορία χωρίς να πεθαίνω 100 φορές”,“
Μα δεν έχω χρόνο να μάθω τις κινήσεις του boss”
Μα… μα αφού αυτά είναι το παιχνίδι!
1. Η δυσκολία δεν είναι πρόβλημα. Είναι ο λόγος που υπάρχει.
Τα Souls δεν είναι εμπόδια, είναι μονοπάτια. Αν αφαιρέσεις τη δυσκολία, δεν μένει τίποτα. Δεν είναι “δύσκολο παιχνίδι” με ιστορία αλλά είναι ένα ταξίδι μέσα από τη δυσκολία.
Δεν έχει easy mode γιατί αν το βάλεις, είναι σαν να χαλάς την ίδια τη δομή του. Είναι σαν να πεις στον Καβάφη να κόψει τα δύσκολα ελληνικά για να διαβάζεις πιο εύκολα την “Ιθάκη”.Αν ένα boss δεν σε λιώσει τουλάχιστον 10 φορές, τότε δεν θα έχεις ιδέα πόσο σπουδαίο ήταν που το σκότωσες την 11η.
2. “Δεν έχω χρόνο” δεν σημαίνει “κάν’ το πιο εύκολο”
Αν δεν έχεις χρόνο, τότε βάλε το παιχνίδι στο ράφι και πίστεψε με δεν θα φύγει..
Δεν θα κλείσει ο server. Τα Souls δεν είναι sprint αλλά είναι μαραθώνιος. Θα το πας αργά, θα σταματάς, θα ξεχνάς, θα ξαναπιάνεις. Και αυτό είναι ΟΚ! Πίστεψε με όλοι έτσι το πάμε.
Αλλά αν ζητάς από τον developer να βάλει easy mode για να χωρέσει στο δικό σου πρόγραμμα; Εκεί είναι το πρόβλημα.Δεν ζητάς “προσβασιμότητα”. Ζητάς άλλο παιχνίδι!
Δεν είναι action – είναι ψυχολογία
Η κάθε μάχη, η κάθε γωνία, η κάθε φωτιά που ανάβεις, σου λέει:“Πρόσεχε. Μάθε. Κοίτα. Προσαρμόσου.
”Δεν έχει quick time events. Δεν έχει tutorial που σου κρατάει το χέρι. Έχει σιωπή, θάνατο και επιμονή.Αυτό είναι. Δεν το παίζεις για να “περάσεις καλά”. Το παίζεις για να περάσεις μέσα από τον τοίχο. Και να βγεις άλλος.
Θες να νιώσεις “γκαντέμης βασιλιάς” με HP μπάρες που πέφτουν στο ένα spell; Υπάρχουν άλλα games.Εδώ θες πραγματικό θρίαμβο; Πρέπει να υποφέρεις για αυτόν. Γιατί μόνο τότε είναι δικός σου. Όχι ενός exploit, ούτε ενός walkthrough.Το boss που έριξες μετά από 6 μέρες, σου μένει. Είναι δικό σου. Όχι σαν φωτογραφία στο gallery σαν σημάδι στη μνήμη.
Δεν είναι ελιτισμός, είναι σεβασμός στην πρόθεση
Δεν είναι το κοινό που είπε “όχι στο easy” αλλά είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί.Ο Miyazaki και η ομάδα του δεν έφτιαξαν παιχνίδια για να τα δεις στο YouTube και να πεις “ωραίο art”.
Τα έφτιαξαν για να σου πουν μια ιστορία μέσα από ήττες. Μια ιστορία που δεν σου την λέει NPC, αλλά ο ίδιος ο κόσμος, με κάθε θάνατο, κάθε dodge, κάθε πυρσό στο σκοτάδι.Easy mode δεν γίνεται να μπει, γιατί δεν υπάρχει εύκολη διαδρομή για εκεί που θέλουν να σε πάνε.
Τελικός λόγος από έναν “πρώην απέξω”
Και ποιος στα λέει όλα αυτά;
Κάποιος που όταν έβλεπε Dark Souls έλεγε:
“Σας αγαπώ, σας εκτιμώ, αλλά μακριά από αυτά τα παιχνίδια.
”Δεν τα άντεχα με τρόμαζαν και μεε κούραζαν..
Έλεγα “αυτό δεν είναι για μένα”.
Και όμως… Μια μέρα έκανα το λάθος ή το σωστό.. Και το ξεκίνησα, το τράβηξα, πόνεσα, πάλεψα, έσπασα! Και όταν έπεσε το πρώτο μεγάλο boss, το ήξερα..
Δεν υπάρχει ανταμοιβή σαν αυτή.Όχι επειδή νίκησα, αλλά επειδή είχα γίνει άλλος για να νικήσω!
Από τότε τα πήρα όλα και τα πλατίνιασα όλα!
Και μαζί τους πήρα και κάτι άλλο:μια νέα φιλοσοφία στο Gaming. Στο “κάν’ το”. Όχι με κόλπα, όχι με ευκολίες αλλά με προσπάθεια.
Git Gud ή άστο καλύτερα…
Όχι από έπαρση…
Γιατί, τελικά, το μόνο easy που αξίζει… είναι να είσαι ο εαυτός σου όταν πέφτεις και να σηκώνεσαι καλύτερος.
