Better Left Dead
Με τις πρώτες πληροφορίες που διάβαζα για το Left Alive και όλα τα video και screenshots που έβλεπα πριν ακόμα την κυκλοφορία του, μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση πως το game θα είναι σχετικά μέτριο αλλά θα κρύβει κάποια καλά στοιχεία που θα δικαιολογούν την κυκλοφορία του. Άλλωστε, Square Enix είναι αυτή, πόσες φορές πια μας απογοήτευσε; Με το που πήρα λοιπόν το game, πρόλαβα και διάβασα κάποια reviews και διαπίστωσα πως η πρωταρχική μου αμφιβολία βγαίνει αληθής. Παρ’ όλα αυτά, καθάρισα το μυαλό μου, αποφάσισα να γίνω αντικειμενικός και να δω το Left Alive από την δική μου σκοπιά και να προχωρήσω σε review.
Rough Start
Εκκινώ λοιπόν το LA και μπροστά μου ξεδιπλώνεται η ιστορία με ένα όμορφο σχετικά CGI Intro, στο οποίο μαθαίνουμε πως ξεκινάει ένας πόλεμος μεταξύ δύο αποσχισθέντων κρατιδίων της Ρωσίας στο μακρινό 2127. Λίγο κλισέ, καθώς χρησιμοποιείται η ιστορία της κατακερματισμένης σημερινής Ουκρανίας αλλά παρουσιάζει κάποιο μικρό ενδιαφέρον. Φέρνω τα settings στα μέτρα μου και πατώ New Game. Μετά το αρχικό loading screen, το παιχνίδι κλείνει και επανέρχομαι στα Windows. Μετά από άπειρες προσπάθειες παραμετροποίησης, επανεγκατάστασης και ψάξιμο στα φόρουμ για λύση, δεν κατάφερα τίποτα. Οπότε αναγκάστηκα να πειράξω τον πυρήνα των Windows για να μπορέσω επιτέλους να παίξω. Είναι μια αμφιλεγόμενη τακτική που δεν συνιστάται σε απλούς χρήστες οπότε δεν θα πω κάτι παραπάνω μην τυχόν και προκαλέσω κύμα ζημιών. Το συγκεκριμένο πρόβλημα εμφανίστηκε σε πολύ μεγάλο αριθμό κατόχων του Left Alive και η Square Enix δυστυχώς δεν έδωσε ακόμα λύση, ούτε καν μια μικρή ανακοίνωση για το ότι το δουλεύουν. Οπότε λίγο προσοχή αν τυχόν αποφασίσετε να το δοκιμάσετε.
Time traveling
Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε με το που ξεκινάει το LA, είναι τα γραφικά του. Τεχνικά θυμίζουν πρώιμο παιχνίδι PS3 με κάποια σύγχρονα εφέ. Άσχημα, μονότονα και με πολύ σοβαρά προβλήματα σε animation και collision detection. Η παρουσίαση είναι ατμοσφαιρική πάντως, το εικαστικό του θέμα ταιριάζει σε ένα sci-fi πολεμικό σενάριο και εύκολα παρασύρει τον παίκτη από το να απογοητευτεί πλήρως από τον τεχνικό τομέα. Οι χαρακτήρες του LA είναι δημιούργημα του δημιουργού των αντίστοιχων της σειράς Metal Gear, οπότε αν και Ρώσοι στην ουσία, φέρνουν απότομα στο μυαλό αυτήν την γιαπωνέζικη αισθητική κάποιων anime. Οι NPCs είναι άνευροι, χωρίς φαντασία και χωρίς πολλές παραλλαγές. Κτίρια, αντικείμενα και οχήματα μοιάζουν να ξεπήδησαν από asset store για indie developers με πολύ μικρό budget, είναι χοντροκομένα και με πολύ χαμηλής ανάλυσης υφές. Ο ήχος είναι σχετικά καλός, με ελάχιστα μουσικά θέματα αλλά με πολύ καθαρά εφέ, τα οποία πάλι θυμίζουν εποχές PS2. Θα μπορούσαν να ταξιδεύουν καλύτερα στον τρισδιάστατο χώρο όμως, καθώς μιλάμε για ένα open world stealth game όπου το περιβάλλον είναι πάντα σύμμαχος στην περιπέτεια.
Ντλιν (!)
Ένα stealth game βέβαια τέτοιου βεληνεκούς θα πρέπει να δίνει τεράστια σημασία στην ΑΙ των NPCs, καθώς υποτίθεται πως πρέπει να προσαρμόζουμε τις κινήσεις μας σύμφωνα με αυτές των εχθρών. Εδώ το LA χωλαίνει, με τους εχθρούς να έχουν πολύ μικρό πεδίο ορατότητας και άσχημη επίγνωση του περιβάλλοντος. Πολλές φορές θα περάσετε λίγα μέτρα μπροστά από εχθρό και επειδή δεν βρισκόσαστε μέσα στην δέσμη φωτός του φακού του, η οποία δεν ξεπερνάει τα 2 μέτρα, δεν σας βλέπει. Αν προσπαθήσετε να τους αποπροσανατολίσετε, πχ με ένα μπουκάλι που ρίχνετε στην απέναντι πλευρά, το πιθανότερο είναι να περάσουν αρκετό χρόνο μέχρι να αποφασίσουν προς τα που θα κινηθούν και πολλές φορές κινούνται προς λάθος κατεύθυνση. Κάτι τέτοιο αναιρεί εντελώς την χρήση τέτοιου είδους τακτικών, οι οποίες υποτίθεται πως χρησιμοποιούνται κατά κόρον στο LA και αποτελούν τον πυρήνα του gameplay του.
Have I met you before?
Το LA χρησιμοποιεί urban survival τακτικές για την επιβίωση των ηρώων, οι οποίοι είναι 3 κατά τη διάρκεια των 14 επεισοδίων, δίνοντας τη δυνατότητα στον παίκτη να μαζέψει αντικείμενα και να κάνει crafting με σκοπό την δημιουργία όπλων και λοιπών αντικειμένων που θα βοηθούσαν έναν στρατιώτη να επιβιώσει στο εχθρικό περιβάλλον. Βόμβες, μολότοφ και παγίδες γίνονται διαθέσιμες με την ίδια σχεδόν πρακτική που είδαμε στα τελευταία επεισόδια της σειράς Tomb Raider (επίσης παιδί της Square Enix). Χρήσιμα μεν, αλλά η μικρή πολυπλοκότητα του περιβάλλοντος και η χαμηλή ΑΙ δεν δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για την σωστή χρήση τους. Οι μάχες είναι αρκετά απογοητευτικές, τα όπλα δεν είναι σωστά ζυγισμένα και δεν προσφέρουν την δύναμη πυρός που υπόσχονται. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να γίνει kill μόνο με ένα headshot, αλλά και η ζημιά που προκαλείται δεν είναι και η μεγαλύτερη. Οι εχθροί μπορεί να πέσουν από σφαίρες και να μείνουν ακίνητοι για αρκετά δευτερόλεπτα, ξεγελώντας σας πως έχουν πεθάνει, μέχρις ότου ξανασηκώνονται (χωρίς κανένα animation!) και επιστρέφουν δυναμικά στη μάχη. Δοκιμάστε να ρίξετε μια χειροβομβίδα σε ένα γκρουπ εχθρών που αράζουν, μπορεί να προκαλέσετε ζημιά, αλλά οι μισοί θα καταλάβουν πως κάποιος τους χτύπησε και θα σας ψάξουν, ενώ οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να χαζεύουν αμέριμνοι σαν να μην έγινε τίποτα (κι ας χάσανε ενέργεια)!
Mech me Amadeus
Το παιχνίδι είναι ένας spin off τίτλος της σειράς Front Mission που ξεκίνησε το 1995 από το SNES, οπότε δεν λείπουν τα mechs. Τα γιγαντιαία mechs είναι διαθέσιμα για βόλτες και μεταμορφώνουν το LA σε ένα ελαφρώς arcade mech sim, χωρίς όμως να δίνουν αυτό το κάτι παραπάνω όπως έγινε στα Titanfall. Βρίσκονται εκεί μόνο για να δικαιολογήσουν την ιστορία των Front Mission, βάζοντας ένα τελευταίο καρφί στο φέρετρο της σειράς. Ακόμα και σε παρουσίαση δεν προσφέρουν κάτι καλύτερο, έχοντας άσχημα μοντέλα και κακές γωνίες της κάμερας.
Left for Dead
Στις 10-14 ώρες που διαρκεί το Left Alive, η απόγνωση μεγαλώνει. Ενώ το σενάριο του είναι σχετικά καλογραμμένο, η όλη παρουσίαση και το σπασμένο gameplay του δεν μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον του παίκτη σε θετικά επίπεδα. Είναι στην ουσία ένα ΑΑ (wanabee) indie game που παρουσιάζεται ως ΑΑΑ και έτσι στοχοποιείται στα μάτια των σύγχρονων gamers. Οδηγήστε τα mech σας υπεύθυνα.
Ευχαριστούμε θερμά την CD Media για την διάθεση του παιχνιδιού.
