Πως μπορεί άραγε κανείς να δώσει έναν ορισμό για την διασκέδαση; Πως μπορεί συγκεκριμένα ένας gamer να πει τι αισθάνεται και τι νιώθει όταν παίζει ένα παιχνίδι; Για εμάς τους gamers τα video games είναι το νούμερο 1 που μας έρχεται στο μυαλό όταν μας ρωτούν με τι διασκεδάζουμε και πού ψάχνουμε τον ορισμό της διασκέδασης.
Από μικρά παιδιά όταν και ξεκινήσαμε την όποια gaming σταδιοδρομία έχει ο καθένας μας, διασκέδαση ήταν να βάλουμε το cartridge ή το CD μέσα στην κονσόλα και να χαθούμε μέσα στο κόσμο του εκάστοτε παιχνιδιού. Μέσα από τα video games κατάφερα να ταξιδέψω σε κόσμους μαγικούς με δράκους, ιππότες και βασιλιάδες, να γίνω κορυφαίος οδηγός αυτοκινήτων, να γίνω ο αγαπημένος μου σούπερ ήρωας ή ακόμα και να πάω σε φουτουριστικούς κόσμους. Μόλις τελείωνα με το παιχνίδι, έκλεινα την κονσόλα και το χαμόγελο παρέμενε στα χείλη. Ήταν τόσο απλό. Τι κι αν έπαιζα σε 32-bit ή 64-bit κονσόλα. Τι κι αν αργότερα εξελίχθηκαν τα πράγματα και παίζαμε σε HD αναλύσεις… Το χαμόγελο παρέμενε στη θέση του, όπως υπήρχε από τα πρώτα κιόλας χρόνια.
Μεγαλώνοντας και βλέποντας την τεχνολογία να προχωράει ακόμα παραπέρα σε εκπληκτικά οπτικά επίπεδα, νιώθω ότι έχουμε χάσει την αίσθηση της διασκέδασης. Έχουμε δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στο πως τρέχει ένα παιχνίδι σε σχέση με το τι προσφέρει και την ουσία του παιχνιδιού. Σε αυτό βέβαια έχει παίξει και μεγάλο ρόλο το ότι μεγαλώνουμε, ψάχνουμε για το κάθε παιχνίδι και προφανώς η απεριόριστη πρόσβαση που μας δίνει το διαδίκτυο. Θα μου πείτε φυσικά ότι θα έπρεπε τα παιχνίδια που βγαίνουν εν έτη 2023 να συμβαδίζουν τεχνικά με την εποχή τους. Προσέξτε, δεν θα διαφωνήσω σε αυτό. Οι καιροί έχουν αλλάξει και οι εταιρείες βγάζουν ένα παιχνίδι και παράλληλα από την πρώτη κιόλας ημέρα κυκλοφορίας του, εξαπολύουν ένα σωρό updates ώστε να το φέρουν στην κατάσταση που το οραματίστηκαν. Έχουμε μάθει πλέον να ζούμε με αυτή την κατάσταση και δεν βρισκόμαστε σε αυτό το κείμενο να κρίνουμε αν είναι σωστή, καλύτερη ή χειρότερη, σε σχέση με παλιότερα που απλά βάζαμε ένα CD και παίζαμε.
Στην εποχή μας θα βγει ένα παιχνίδι και θα το κρίνουμε αν έχει frame drops, αν τρέχει σε 4K και 60 fps. Αυτό έχει οδηγήσει τις εταιρείες στο να δίνουν μεγαλύτερη βάση σε αυτό και να αφήνουν το παιχνίδι άψυχο, άδειο και τελείως αδιάφορο. Αυτό κατά την γνώμη μου είναι το πρόβλημα που μαστίζει την σύγχρονη εποχή, παρόλο που πιστεύω ότι διάγουμε την χρυσή εποχή του gaming. Ένα σωρό παιχνίδια βγαίνουν κάθε χρόνο με πανέμορφο τεχνικό τομέα αλλά είναι μία από τα ίδια. Δεν ξεχωρίζουν σε κάτι. Για να μην πάμε και πολύ μακριά η Arcane έδωσε ένα παιχνίδι, το Redfall, πιεζόμενη ίσως από την Microsoft για να βγει γρήγορα, μιας και το line up της ήταν υπερβολικά φτωχό έως και άδειο τον τελευταίο ένα με ενάμιση χρόνο, με αποτέλεσμα το παιχνίδι εκτός του ότι βγήκε με πολλά τεχνικά προβλήματα να είναι τελείως αδιάφορο. Πρόχειρα τέτοια παραδείγματα μπορούν να μου έρθουν πολλά στο μυαλό. Ένα άλλο πρόσφατο σχετικά παράδειγμα είναι το Watch Dogs Legion. Το παιχνίδι κατά γενική ομολογία ήταν πολύ όμορφο με έναν κόσμο πιστό αντίγραφο του Λονδίνου σε σημείο που εντυπωσιάζει, όπως κάνει με τους κόσμους που δημιουργεί η Ubisoft. Τα έπαιξα και τα δύο. Το μεν Redfall μου φάνηκε τελείως αδιάφορο και κατά την γνώμη μου αχρείαστο και το δε Watch Dogs ενώ πέρασα σχετικά καλά δεν μου προσέφερε απολύτως τίποτα ούτε με άφησε να το απολαύσω όπως πραγματικά ήθελα και πίστευα με βάση το πως έχω στο μυαλό μου την διασκέδαση. Σε μερικά χρόνια ούτε που θα το θυμάμαι. Σε πολλούς καταλαβαίνω ότι αρέσουν αυτά τα παιχνίδια, αλλά να με συμπαθάτε πέρα από το οφθαλμόλουτρο που παρέχουν δεν προσφέρουν τίποτε άλλο. Δεν έχουν ψυχή.
Την ίδια στιγμή η Nintendo με ένα πολύ φτωχό και ξεπερασμένο hardware εξαετίας καταφέρνει να μας δώσει ακριβώς αυτή την διασκέδαση δίνοντας πρωτίστως βαρύτητα στο ίδιο το παιχνίδι. Ναι προφανώς και κάνει πολλά λάθη και εκείνη με βασικότερα την εμμονή της στην υποστήριξη μιας τεχνολογίας που είναι μία και δύο γενιές πίσω, όπως και η τιμολογιακή πολιτική της στο να κρατάει τις τιμές των παιχνιδιών της ακόμα και μετά από 5 ολόκληρα χρόνια στο ύψος της τιμής που κυκλοφόρησαν από την πρώτη ημέρα. Όμως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι έχει καταφέρει να κρατήσει την ίδια αγνή απόλαυση για το gameplay και το παιχνίδι γενικότερα και δεν έχει χάσει στιγμή την ταυτότητά της όλα αυτά τα χρόνια. Κατά την γνώμη μου είναι η μόνη εταιρεία από τις 3 που κρατάει το συναίσθημα της διασκέδασης για ένα παιχνίδι τόσο καθαρό και σε τόσο σταθερή βάση. Και όλα αυτά με ένα μηχάνημα που φτάνει τα 720p σε handheld κατάσταση και τα 1080p σε dock. Κάτι σημαίνει αυτό και κάτι λέει για το ίδιο το gaming και την κατάσταση που βιώνουμε στις μέρες μας. Φυσικά μπορεί να σου βγάλει και παιχνίδια με τεχνικά θέματα, όπως το πρόσφατο Pokémon Scarlet/Violet που είχε όντως τρομερά τεχνικά προβλήματα και έφαγε δικαίως τρομερό κράξιμο, αλλά η διασκέδαση που μου προσέφερε εμένα προσωπικά ήταν σε υψηλά επίπεδα. Δεν με εμπόδισε στιγμή και δεν με έκανε να κλείσω το Switch όταν παράλληλα δεν κατάφερνε καν να τρέξει σε 720p. Παράλληλα, αυτές τις ημέρες και ενώ γράφεται το συγκεκριμένο κείμενο, διάγουμε την launch περίοδο του The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Με σκορ στο Metacritic 97 (αχ αυτή η μάστιγα της εποχής να κρίνουμε ένα παιχνίδι με βάση ένα ποσοστό) βλέπουμε πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει ένα game ακόμα και αν δεν τρέχει στα υψηλότερα στάνταρ της εποχής. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Ειδική μνεία θεωρώ πως πρέπει να γίνει και για την indie σκηνή. Μέσα σε τόσα άψυχα παιχνίδια ετησίως, ευτυχώς για εμάς, κυκλοφορούν και πολλά indie παιχνίδια που στόχο δεν έχουν να σου προσφέρουν έναν κόσμο γεμάτο πολύγωνα και εντυπωσιακά οπτικά θεμέλια. Θα σου προσφέρουν έναν κόσμο απλά σχεδιασμένο βασισμένο όμως στην ατμόσφαιρά του και την ψυχή του. Παραδείγματα τέτοια των τελευταίως ετών που μπορείς να συναντήσεις είναι το Norco, το Death’s Door, το Disco Elysium, το Hades, το Celeste, το Tunic. Θέλετε κι άλλα; Τα παραδείγματα εκεί έξω είναι άπειρα και δεν είναι τυχαίος ο λόγος που υπάρχουν και έχουν τόση επιτυχία.
Και για να δώσουμε επιτέλους έναν ορισμό της διασκέδασης, άλλοι περνάνε καλά παίζοντας με φίλους παιχνίδια. Άλλοι διασκεδάζουν ζώντας ένα παιχνίδι μέσα από την ιστορία του και άλλοι απλά γουστάρουν να “ζουν” και να περνάνε απλά την ώρα τους μέσα σε διάφορους φανταστικούς κόσμους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πει κάποιος ότι διασκεδάζει με τα video games, όμως κανένας δεν αφορά αποκλειστικά αν το εκάστοτε παιχνίδι τρέχει απλά στην υψηλότερη δυνατή ποιότητα γραφικών που ορίζει η εποχή μας, αλλά στον τρόπο που μιλάει στην ψυχή μας και φέρνει το χαμόγελο κατευθείαν στα χείλη.
