The return of the Space Cowboy
Όχι, μην ξεγελιέστε από τον τίτλο που μοστράρω, το Outer Worlds δεν είναι κάποια συνέχεια κάποιου παλιού τίτλου, αν και αυτό είναι απόλυτα αμφισβητήσιμο για λόγους που θα αναφέρω αργότερα. Ο λόγος που αναφέρω τον στίχο/τίτλο τραγουδιού, είναι γιατί μου κόλλησε τόσο άγρια στο μυαλό όσο έπαιζα Outer Worlds, το οποίο σου προσφέρει μια αξιοσημείωτη space western εμπειρία τόσο διασκεδαστική όσο και το remake του David Moralles για τους Jamiroquai.
Once, there was an outsider
Το Outer Worlds είναι δημιούργημα της πανίσχυρης Obsidian, που μας έχει προσφέρει κάποια ασήμαντα παιχνιδάκια στο παρελθόν όπως Knights of the Old Republic, Fallout New Vegas, Pillars of Eternity, Neverwinter Nights, Pathfinder και σταματώ εδώ γιατί πραγματικά είναι μια ασταμάτητη μηχανή παραγωγής υπερποιοτικών RPG τίτλων. Λίγο πριν κουρνιάσει στην αγκαλιά της Microsoft ως inhouse studio, προσφέρει το κατά κάποιο τρόπο κύκνειο άσμα της στον διακλαδικό gaming κόσμο και του δίνει τόσες πολλές πινελιές για να προσελκύσει φανατικούς ακολούθους της και μη, που πραγματικά μένουμε με ορθάνοιχτο τζοκερικό χαμόγελο κάθε στιγμή που παίζουμε. Αν τυχόν δεν γνωρίζατε τον τίτλο λόγω κάποιου συμπαντικού φαινομένου που συμβαίνει παράλληλα στην gaming ιστορία, τσιμπήστε σνακς κι ελάτε να πούμε μια ιστορία…
Once, there was a space bus
Ανοίγουμε τα όμορφα ματάκια μας και βλέπουμε έναν τρελό τύπο που ακούει στο όνομα Phineas Wells να μας λέει κάτι αλλοπρόσαλλα περί ελευθερίας, εξουσίας, κοακόλες και μπαταρίες. Παίρνουμε πρέφα πως βρισκόμαστε σε ένα διαστημικό λεωφορείο που είχε προορισμό κάποιον μακρινό πλανήτη με σκοπό την αποίκηση του, αλλά κάπου μάλλον ο οδηγός έκανε στάση για σουβλάκια και ξέχασε που πάρκαρε και έτσι μείναμε χαμένοι για 70 χρόνια, με όλους τους επιβάτες να ρίχνουν παγωμένα ροχαλητά στους κρυοθαλάμους τους. Σε τσιμπάει λοιπόν και σε ρίχνει σε όποιον πλανήτη βρέθηκε εκεί δίπλα μπας και βρεις τα μέσα να ξυπνήσεις και τους συνταξιδιώτες σου. Ένα άλλο σκάφος που ξεκίνησε μαζί μας βάζοντας κόντρα στο πρώτο διαστημικό φανάρι, πήγε μια χαρά στον προορισμό του και γέμισε έναν όμορφο πλανήτη με κάθε λογής παρακμιακές καπιταλιστικο-ιμπεριαλιστικές απολαύσεις. Η όλη φάση είναι πως τα πάντα στον κόσμο (σύμπαν;) είναι υποκείμενα μεγάλων εταιριών, οι οποίες είναι ικανές να διαχειρίζονται ολόκληρα πλανητικά συστήματα. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που τα σποτάκια τους είναι ιερές και άκρως υποχρεωτικές τελετουργίες που βγαίνουν από τα στόματα των εποίκων-καταναλωτών. Spacer’s Choice!
Once, there was a base story
Σκοπός μας λοιπόν στο παιχνίδι, είναι να ακολουθήσουμε τις βασικές οδηγίες που μας δίνονται και να φέρουμε εις πέρας την αποστολή μας να ξυπνήσουμε τα φιλαράκια μας. Αλλά και πάλι αυτό βαρετό δεν είναι; Μήπως να αράξουμε και να γίνουμε μέρος του συστήματος υιοθετώντας νέα ταυτότητα; Βρε μπας και είναι προτιμότερο να πάρουμε το καριοφίλι μας και να αφανίσουμε όλα τα τρανά κεφάλια που φέρνουν βόλτα το κεφάλαιο και να το πάρουμε δικό μας; Αλλά κι αυτός ο τύπος που μας μίλησε για την επανάσταση που ετοιμάζει σαν να έχει δίκιο ρε παιδί μου, να το παίξουμε ήρωες του Γαλαξία και να μοιράσουμε τους πόρους στον λαουτζίκο; Κάνε ότι καταλαβαίνεις ρε φίλε αναγνώστη, καθώς το παιχνίδι σου δίνει τόση ελευθερία στις επιλογές σου, που ξαφνικά αρχίζεις και αναρωτιέσαι πόσα playthroughs θα έχεις τη δυνατότητα να παίξεις και αν θα προλάβεις να βγεις στο μπαλκόνι για να δεις το πέρασμα του κομήτη Halley το 2061 (να θυμηθώ να βάλω υπενθύμιση στο Galaxy S85). Μπορείς αν θες να σκοτώσεις ακόμα και τους βασικότερους NPCs και να δημιουργήσεις την δική σου ροή στην ιστορία που ζεις. Ο αντίκτυπος των επιλογών, ήτε στους διαλόγους, ήτε στο πως θα ολοκληρωθεί μια Main Quest, είναι τόσο μεγάλος και δίνει μια πολύ διαφορετική νότα σε κάθε μας βήμα. Εκεί που είσαι έτοιμος να πατήσεις το κουμπάκι και να ολοκληρώσεις επιτέλους μια βασική οδηγία που σε πέθανε μέχρι να την βγάλεις εις πέρας, τσουπ! Να και μια εναλλακτική πρόταση, κάτι που φέρνει τα πάνω κάτω σε ότι πίστευες πως έκανες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πολλά μπράβο στους προγραμματιστές λοιπόν, που αντικρουόμενοι στα ρεύματα που κυριαρχούν για quick play και fast pace stories, μας δίνουν αυτές τις επιλογές. Για να πούμε την αλήθεια, το Outer Worlds δεν είναι δα και τόσο μεγάλο, απλά φαντάζει κάπως έτσι. Μέσα σε 10-15 ώρες το βγάζεις, αν το πας φουλ φτάνεις και τις 40. Απλά η αίσθηση του απείρου που σου δίνει είναι άρτια εκτελεσμένη και σε κολλάει σε πολύ όμορφο βαθμό. Spacer’s Choice!
Once, there was a fallout
Αγαπητή Obsidian, γνωρίζουμε πως κάποιο από τα τέκνα σας ήταν αριστοτεχνικά μοναδικό, λες να το ξεχάσαμε τόσο εύκολα και μας το θυμίζεις συνεχώς με τον νέο σου τίτλο; Ο λόγος για το Fallout New Vegas, όπου σου έρχεται με τη μία στο μυαλό παίζοντας Outer Worlds. Ξεκινώντας από το οπτικό πεδίο, βλέπουμε πως η χρήση της Unreal Engine 4 έγινε με κάποιο περίεργο τρόπο, δίνοντας την αίσθηση πως μηχανικά παίζουμε παιχνίδι του τέλους της προηγούμενης γενιάς. Το περπάτημα, οι διάλογοι, το shooting, η όλη μηχανική αίσθηση που αφήνει το gameplay, όλα μοιάζουν σαν να προσπαθούν να ακολουθήσουν κάποια δοκιμασμένη συνταγή. Είναι σαν να παίζεις Fallout σε ένα μηχανάκι που παρόπλισες 5-6 χρόνια πριν. Τείνω να γίνω ρεαλιστής και να μιλήσω για μικρά budget, μικρές ομάδες προγραμματιστών και λίγος χρόνος ανάπτυξης, αλλά όχι. Είναι λες και το κάνανε επίτηδες και βάλανε make up στο FNV για να του αποτίσουν φόρο τιμής. Στα του gameplay, βλέπουμε μια νέα έκδοση του Vault-tec που αναφέρεται ως TTD. Επιβραδύνει τον χρόνο κατά τη διάρκεια του combat, αλλά δεν σου βγάζει τις Ρομποκοπ-ίστικες επιλογές με τα στατιστικά που έχει κάθε δάχτυλο του ποδιού του εχθρού, αντιθέτως σου δίνει τη δυνατότητα να πειραματιστείς και να καταλάβεις από μόνος σου που θα φυτέψεις μέταλλο για να κερδίσεις περισσότερο damage. Μπορεί να φαίνεται κάπως ανούσιο αρχικά στο παιχνίδι, αλλά αργότερα που ζορίζουν τα πράγματα γίνεται άκρως απαραίτητο. Το όλο σύστημα combat είναι καθαρά σε επίπεδο δράσης και όχι ζαριές και υπολογισμούς σε κομπιουτεράκια. Θα πυροβολήσετε, θα κρυφτείτε, θα κάνετε dodge, θα ορμίσετε και θα sneakάρετε. Σίγουρα όχι τόσο καλή επιλογή για ένα καθαρό RPG, αλλά κρατάει το ενδιαφέρον ψηλά και σε παίκτες που βαριούνται τους υπερβολικούς διαλόγους. Spacer’s Choice!
Once, there was a dialog
Κάνω πάσα, γέφυρα, ασίστ από την προηγούμενη παράγραφο γιατί κάτι παίζει με τους διαλόγους που πρέπει να μάθεις φίλε αναγνώστη. Δεν τους βαριέσαι. Έτσι απλά. Αν θυμάσαι το Skyrim που κουνούσες το κεφάλι σου με απίστευτη βαρεμάρα ακούγοντας τους χαρακτήρες να σου αραδιάζουν πληροφορίες για το γενεαλογικό δέντρο του τάδε και πως ο δείνα κατάφερε και έγινε βασιλιάς 2483 χρόνια πριν, περιμένοντας με αγωνία να τελειώσει το μπλα μπλα για να ουρλιάξεις fus ro dah, εδώ αναθεωρείς. Κάθε χαρακτήρας που πιάνεις κουβεντούλα έχει κάτι σημαντικό να σου πει, κάθε κουβέντα φέρνει αποτέλεσμα, σου δίνει καίρια πληροφορία, σου ανατρέπει το όλο playthrough. Είναι κιόλας τόσο καλογραμμένοι οι διάλογοι αλλά και βατοί, που δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει manuals και lores για να πιάσεις το νόημα. Κάθε ερώτηση ή απάντηση που σου δίνεται να επιλέξεις έχει νόημα, σε οδηγεί εκεί που πρέπει, είναι στο μυαλό σου από πριν ρε παιδί μου. Και τσουπ ξανά! Ορμάει στον διάλογο η companion σου, λες και του/της έδωσες τρελές ελευθερίες να γίνουν τα δικηγοράκια σου. Μπορεί να πουν κάτι που πρέπει να μάθεις για την ιστορία, μπορεί όμως να δώσουν εναλλακτικές επιλογές στον quest giver και να ξύνεις το κεφάλι σου αγνοώντας τον κίνδυνο τριχόπτωσης και προώρου γήρατος. Ανά πάσα στιγμή βέβαια, αν δεις πως δεν τραβάει άλλο η σχέση σου με τους “σε παίρνω από πίσω και γίνομαι μαϊμού σου”, σούταρε τους και ανα-ξανά-μανά-θεώρησε τους στόχους σου. Αυτά τα πλάσματα πάντως δεν αποτελούν απλά βοηθούς, είναι εκεί για να σου θυμίσουν ποιος είναι το αφεντικό (εσύ ντε!) και πως πρέπει να αντιμετωπίζεις τις παραξενιές τους. Μιλώντας για παράξενα, άξιο αναφοράς είναι πως σε καταστάσεις combat, οι companion σου είναι εξαιρετικά αποτελεσματικοί και στρώνουν άνετα πτωματένια χαλιά, κάτι που θα έπρεπε να συμβαίνει σε καθαρά co-op action games *γκουχ-gears5-γκουχ*. Spacer’s Choice!
Once, there was an evolution
Η εξέλιξη του μάγκα (ή μάγκισας) σας, είναι κάπως στικτή, φέρνοντας σχετικά εύκολα αναβαθμίσεις στα skills, τα οποία τσιμπούν και old school upgrades την ώρα που παίζεις. Για να ευχαριστηθείς upgrade σε υλικά όμως σου βγαίνει η κοακόλα απ’ τα ρουθούνια. Ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις, αυτό είναι το μότο του παιχνιδιού που βγάζει τη γλώσσα σε όποιον γουστάρει να σπάει γλάστρες και να κλέβει κειμήλια από νιόπαντρους για να βγάλει κανά φράγκο και να κάνει upgrades. Το looting είναι αρκετά περιορισμένο και παραμένει σε τυπικά επίπεδα, χωρίς να σε αναγκάζει να ψάξεις κάτω από ένα ποτήρι για το πολυπόθητο flux capacitor. Plus points λοιπόν σε action κατευθύνσεις, χωρίς να χαλιούνται οι φανατικοί RPGάδες. Δοκίμασε όμως να κλέψεις κάτι σε κοινή θέα, θα κάνεις πολύ χαβαλέ με τον όποιο σε τσακώσει, ήτε φυτεύοντας του μια σφαίρα στο μάτι που σε μπάνισε, ήτε πείθοντάς του πως αυτή η τσίχλα που πήρες ανήκει στο γενεαλογικό σου δέντρο εδώ και 4 αιώνες. Spacer’s Choice!
Once, there was a style
And to that style we bow, σε οπτικό αλλά και σεναριακό επίπεδο (ο ήχος έρχεται…). Το όλο art direction του Outer Worlds μοιάζει να έχει βγει από sci fi b movie της δεκαετίας του ’50 με κάποιες anime πιτσιλιές εδώ κι εκεί. Υπερμεγέθης κατασκευές με πλούσιες καμπύλες γεμίζουν το πολύχρωμο σκηνικό, όπου χαρακτήρες με πλαστικά και μάλλινα κουστούμια σε κοιτάζουν στα μάτια αν τους χωθείς. Η όλη διακόσμηση φέρνει μια art deco αισθητική που διανθίζεται με μερικά αξιοπερίεργα τρικς που ξαναβάζουν το χέρι μου στο κεφάλι για ξύσιμο. Υπάρχει στον αέρα μια αίσθηση πως τα υπερβολικά pixels που κόβουν βόλτες γύρω από διάφορα κινούμενα αντικείμενα κυρίως, έχουν μπει εκεί επίτηδες, να σου βάζουν στο μυαλό πως είσαι ο νέος Neo που ξύπνησε από το λήθαργο αλλά σε λάθος Matrix αυτή τη φορά. Ζουμάρεις κάποιο λογότυπο και διαπιστώνεις την βαρεμάρα του γραφίστα να κάνει σωστό ξεφοντάρισμα σε εικόνα από Pinterest, ή μήπως όχι; Το όλο ανακάτεμα textures υψηλής και υπερχαμηλής ποιότητας δημιουργεί ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ που μαγεύει και κουράζει ταυτόχρονα. Είπα κάτι και για σενάριο παραπάνω. Ωριμάσαμε πλέον σαν καταναλωτές γυάλινων θεαμάτων, οπότε δεν θα μπορούσαμε παρά να χαρακτηρίσουμε το θέμα του space western που παίζουμε, ως ένα πηγάδι γεμάτο με black humour. Έχει θεσπέσια πλάκα να ακούς αυτούς τους διαλόγους, σε κάνει να θες να τραβάς (άντε πάλι…) τα μαλλιά σου από την βλακώδες ευφυΐα που δέρνει όλους τους ομιλούντες χαρακτήρες που συναντάς στο διάβα σου. Είναι σαν να ζεις κάποιο σενάριο Idiocracy (ταινία είναι, δείτε την) που επιτέλους μπορείς να βάλεις χέρι. Ο ήχος είναι μούρλια! Το έπαιξα στην αρχή με ένα φιλαράκι και το πρώτο πράγμα που είπαμε, είναι πως το soundtrack είναι μαγικά απίθανο. Μελαγχολική επικούρα σε τραλαλα μείζονα που ταιριάζει τόσο όμορφα με τα υπερβολικά καλοδουλεμένα voice overs. Αν βαριέστε να παίξετε, αρχίστε το game και μείνετε στην αρχική οθόνη, βγάζοντας παπούτσια και χορεύοντας στα χαλιά που στρώσατε 2 ώρες πριν γιατί επιτέλους έβρεξε και μείνατε μέσα. Στα των εφέ, έχουμε πολύ ποιοτικά πίου πίου και γκλιν γκλον, κραυγές που τρομάζουν με τη μία και τζινγκλάκια που κολλάνε στην μνήμη σας για ώρες. Χυδαιόδες ωτοπανδαισία… Spacer’s Choice!
Once, there was a serious reviewer
Κι εκεί που άρχισες να με βαριέσαι φίλτατε αναγνώστη με το πόσο χαζά παρουσιάζω ένα game, θα σου πω πως πήρα την ποιητική αδεία από το όλο concept του Outer Worlds, όπου το στυλ και το μαύρο χιούμορ κυριαρχούν, όπου άπειρα easter eggs κάνουν παρέα με φιλοσοφικές αναζητήσεις, όπου ο λόγος είναι δυνατότερος από την σφαίρα, αλλά αν δεν γουστάρεις τη φάτσα του συνομιλητή σου τότε κάνε κωλοτούμπα το ρητό. Το Outer Worlds ωσάν παιδί της μυθικής Obsidian, μπαίνει σαν νίντζα στον χώρο των RPG και δίνει στους φανς όλες τις ωραίες εμπειρίες που χρειάζονται. Σίγουρα δεν είναι game για όλους, αλλά εκεί που στοχεύει το κάνει υπερβολικά καλά και σε κάνει να λες “Ναι ρε π…..! Άξιζαν τα φράγκα που έσταξα να το πάρω!”. Spacer’s Choice!
Ευχαριστούμε θερμά την CD Media για την διάθεση του παιχνιδιού.
Ελάχιστες απαιτήσεις συστήματος:
- OS: Windows 7 (SP1) 64bit
- CPU: Intel Core i3-3225 or AMD Phenom II X6 1100T
- RAM: 4GB
- GPU: Nvidia GTX 650 Ti or AMD HD 7850
- HDD Space: 40GB
