“Σα να μη πέρασε μια μέρα”
Και όμως έχουν περάσει περίπου 21 χρόνια από τη κυκλοφορία του αρχικού Resident Evil 2. Πριν ξεκινήσω να πω την άποψη μου για το παιχνίδι θέλω να πω δυο λέξεις για να καταλάβετε ποιος γράφει αυτή την άποψη και να κρίνετε ανάλογα. Κάπου στο μακρινό 1997 μου έφερε ο πατέρας μου δώρο το PlayStation με το Resident Evil Director’s Cut. Ναι αυτό ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα σε αυτή τη κονσόλα. Οπότε όπως καταλαβαίνετε το λάτρεψα με συνέπεια αυτή η σειρά να έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση μέσα μου. Μέσα σε αυτό το κουτάκι λοιπόν είχε ακόμη ένα δισκάκι. Το Demo από το Resident Evil 2. Αφού έχω τελειώσει άπειρες φορές αυτό το Demo, επί περίπου ένα χρόνο και χωρίς την ενημέρωση του ίντερνετ εκείνη τη περίοδο έψαχνα να το βρω σε καταστήματα μήπως και έχει κυκλοφορήσει. Ψύχωση ένα πράγμα. Ας δούμε όμως τι καινούριο μας έχει επιφυλάξει η CAPCOM αυτή τη φορά.
Το παιχνίδι όπως και ο προκάτοχος του έχει δύο “διαφορετικά”; Campaign. Αυτό της Claire Redfield, αδερφής του Chris Redfield από το Resident Evil 1. Και αυτό του Leon Kennedy, ενός rookie αστυνομικού που πάει να παρουσιαστεί στο αστυνομικό τμήμα της θρυλικής πλέον Raccoon City. Μετά την τυχαία συνάντηση τους στην εισαγωγή του παιχνιδιού και του αναπάντεχου χωρισμού τους επίσης στην εισαγωγή θα πρέπει να ακολουθήσουν διαφορετικό δρόμο για το ξεδίπλωμα της ιστορίας του παιχνιδιού. Όλα αυτά πάνω κάτω σε παλιότερους παίκτες είναι γνωστά. Μίας και ο κορμός της ιστορίας είναι σχεδόν ίδιος με αυτόν 21 χρόνια πριν. Εδώ θα πρέπει να τονίσω βέβαια ότι έχει γίνει φανταστική δουλειά στο voice acting και στο γράψιμο του σεναρίου. Έχουμε φύγει πλέον από τη B-Movie εποχή και βρισκόμαστε σε ένα ποιο ώριμο και καλό γραμμένο σενάριο. Έχει γίνει τόσο καλή δουλειά που θα δεθείτε με τον χαρακτήρα σας. Όποιος και να είναι αυτός. Εννοείτε βέβαια ότι πρέπει να παιχτεί και με τους δύο για να δείτε ολόκληρη την ιστορία.
Με δυσκολότερο το campaign του Leon, το οποίο κατά τι γνώμη μου είναι και το πρώτο που πρέπει να παιχτεί. Ο τρόμος ξεκινάει αρκετά πριν φτάσετε στο αστυνομικό τμήμα. Η εμμονή στη λεπτομέρεια που έδειξε η CAPCOM για τον τίτλο είναι εμφανής από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού. Έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα τρόμου σε κάθε σας βήμα, σε κάθε άνοιγμα πόρτας, η σε κάθε ήχο που θα ακούσετε. Εδώ θα ήθελα να προτείνω το παιχνίδι να παιχτεί με ακουστικά και σε όσο γίνεται πιο σκοτεινό δωμάτιο.
Εδώ λοιπόν θέλω να πω ένα μπράβο στη CAPCOM που ενώ το παιχνίδι κρατάει τις ίδιες βάσεις με το αρχικό του 1998, κατάφερε ωστόσο να το κάνει να μοιάζει τόσο φρέσκο. Η δομή είναι ίδια, υπάρχουν γρίφοι που πρέπει να λυθούν. Και υπάρχουν και εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν με τα λιγοστά πυρομαχικά που έχουμε μαζί μας. Όλα όμως αυτή τη φορά φαίνονται ποιο γεμάτα, ποιο χορταστικά. Με σωστές προσθήκες χωρίς να επηρεάζει το παιχνίδι. Και σε εμάς τους παλιούς να μας κάνει να νιώσουμε ξανά τις ίδιες εμπειρίες χωρίς να αισθανθούμε ότι τις έχουμε ξανά ζήσει.
Σε αυτό το κομμάτι βοηθάει τα μέγιστα η μηχανή γραφικών της εταιρείας. Ναι η RE Engine ίσως δεν είναι η καλύτερη εκεί έξω. Αλλά το αποτέλεσμα που έχουν καταφέρει είναι το λιγότερο εντυπωσιακό. Οι φωτισμοί, οι σκιάσεις, η κάθε λεπτομέρεια στα γραφικά του παιχνιδιού είναι υποδειγματική. Ναι μπορεί να μη μπορείς να αλληλεπιδράσεις με τον περιβάλλον χώρο. Αλλά δε χρειάζεται. Δε χρειάζεται σε όλα τα παιχνίδια να πέφτουν τοίχοι και πατώματα. Με τον φακό να είναι προέκταση του χεριού σας θα νιώσετε τον φόβο στο πετσί σας. Δε θα σας κρύψω ότι υπήρχαν στιγμές που έτρεχα πανικόβλητος να γλυτώσω μη έχοντας σφαίρες η το κατάλληλο όπλο, μπαίνοντας σε όποιο δωμάτιο έβλεπα μπροστά μου. Σε σημείο που πολλές φορές να κάνω τα πράγματα πολύ χειρότερα.
Τα μέγιστα στην όλη εμπειρία, ίσως ακόμη περισσότερο και από τον άριστο οπτικό τομέα βοηθάει ο ήχος του παιχνιδιού. Με προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια, μπορείτε να ακούσετε τα πάντα. Από τα βήματα σας πάνω στα ξύλινα δάπεδα η σπασμένα γυαλιά. Μέχρι τις κραυγές και τον ήχο των ζόμπι από ποιο μακρινά δωμάτια. Δεν είναι λίγες οι φορές που απλά σταματούσα σαστισμένος να πάρω βαθιές ανάσες για να συνεχίσω.
“Αν και ήμουν σχεδόν σίγουρος μόλις μπήκα στον χώρο που θα συναντούσα τον πρώτο licker, μιας και ήταν λόγος σπασμένης τηλεόρασης πίσω στο 1998 και θυμόμουν χαρακτηριστικά τη σκηνή. Εδώ όμως ήμουν προετοιμασμένος για το τι θα αντικρίσω, δεν ήμουν για το τι θα ακούσω. Η συνέχεια είναι γνωστή, pause και πίσω στη κουζίνα για ένα μπουκάλι νερό“.
Το Remake κρίνεται πέρα για πέρα πετυχημένο. Ελπίζοντας να δω και ένα ανάλογο για το τρίτο μέρος της σειράς, όπως και για το Code Veronica. Είναι νομίζω συνεχόμενα τα χτυπήματα από την CAPCOM τα τελευταία δύο χρόνια που μας δείχνει ότι επέστρεψε η CAPCOM που αγαπήσαμε.
Σύστημα παρουσίασης
Corsair Carbide Air 540
Asus Rog Strix B350-F Gaming
AMD Ryzen 5 1600 3600MHz
Corsair Hydro H110i
Corsair Vengeance 16GB 3000MHz
Asus Strix Radeon RX 580 8GB*2
Samsung 970 Evo 250GB
Samsung 860 Evo 1TB
Corsair HX Series HX1000
Dell SE2717H
