Street Fighter το έκτο, λοιπόν! Το τεράστιο franchise επιστρέφει, και είναι το 2ο αγαπημένο fighting του γράφων μετά το Mortal Kombat. Με 36 χρόνια στο ενεργητικό της η σειρά, όταν δεν επανακυκλοφορεί το κατά τ ‘άλλα θρυλικό Street Fighter II σε 20 διαφορετικές εκδόσεις, προσπαθεί με κάθε νέο mainline παιχνίδι να εξελίξει την φόρμουλα της κάτι που το κάνει με πολύ εντυπωσιακό και θαρραλέο τρόπο στο καινούργιο παιχνίδι. Θα σημειώσω ότι αυτό το review έχει γραφτεί από την οπτική γωνία ενός casual αλλά πιστού fan της σειράς και των fighting παιχνιδιών, και όχι από κάποιον γκουρού που λαμβάνει μέρος σε τουρνουά. Αν περιμένετε να διαβάσετε λεπτομερή ανάλυση για hit frames, δυστυχώς θα απογοητευτείτε.
Ας ξεκινήσουμε από το πιο σημαντικό: το fighting κομμάτι. Παραδοσιακά η σειρά είχε το κλασσικό σύστημα εντολών (inputs) για τις ειδικές κινήσεις και τα combos, όπως για παράδειγμα ημικύκλιο κάτω δεξιά και μπουνιά για Hadouken, το οποίο με τη σειρά του εμπλουτίστηκε στην πορεία με supers combos, super arts, ultra combos, parries και τα πιο πρόσφατα V συστήματα του Street Fighter 5. Στο Street Fighter 6 ο παίκτης έχει την επιλογή μεταξύ 3 διαφορετικών τύπων ελέγχου (control schemes), το «κλασσικό» που αναφέραμε ήδη, το «μοντέρνο» το οποίο απλοποιεί τα inputs και για αντίστοιχο παράδειγμα το Hadouken γίνεται πλέον με Τρίγωνο + Δεξιά, ενώ το «δυναμικό» σύστημα χειρισμού επιτρέπει στον παίκτη απλά να πατάει κουμπιά στην τύχη και να εξαπολύει ολόκληρο το οπλοστάσιο του χαρακτήρα του χωρίς πολύ σκέψη ή ικανότητα – ότι πρέπει για να χαλαρώσει κάποιος μετά τη δουλειά, ή για όταν μαζεύεται παρέα που θέλει να παίξει αλλά δικαίως φοβάται την πολυπλοκότητα των χειρισμών.
Ας μιλήσουμε λίγο για το παραπάνω, γιατί μπορεί να κριθεί πολύ αμφιλεγόμενη κίνηση από την Capcom να αφαιρέσει το λεγόμενο skill ceiling από το παιχνίδι με την απλοποίηση των χειρισμών – είναι επικίνδυνο να παίζεις με το DNA ενός fighting παιχνιδιού, σαν να βγάζεις τουβλάκι από το Jenga ένα πράγμα. Αρχικά θα ξεκινήσω τονίζοντας ότι αφενός το «κλασσικό» σύστημα είναι εκεί και είναι το street fighter που ξέρουμε και αγαπάμε, και αφετέρου το «δυναμικό» σύστημα δεν επιτρέπεται σε online αγώνες. Μένει λοιπόν η «μάχη» μεταξύ κλασσικού/μοντέρνου συστήματος. Το μοντέρνο όσο ωραίο και αν ακούγεται (και το προτιμώ μιας και δεν αφιερώνω πάρα πολύ χρόνο γενικά σε fighting παιχνίδια, περισσότερο παίζω casually), αφαιρεί έλεγχο από τον παίκτη, και ένας παίκτης ίδιου επιπέδου που παίζει με το «κλασσικό» σύστημα θα έχει πάντα περισσότερο έλεγχο στη διάθεση του υποθέτοντας ότι μπορεί να περνάει τα inputs με την απαιτούμενη ταχύτητα και ακρίβεια – δεν αναφέρω καν τα άτομα που παίζουν σοβαρά με fighting sticks. Οπότε δεν θεωρώ ότι το μοντέρνο εκμηδενίζει ή καν απειλεί το κλασσικό σύστημα χειρισμού, και βρισκω τα νέα συστήματα πάρα πολύ καλοδεχούμενα από τη στιγμή που είναι προαιρετικά. Ο hardcore fan δεν θα παίξει κάτι πέραν του κλασσικού, οι casual fans σαν εμένα θα χαρούν με το μοντέρνο ενώ οι φίλοι μας που διαλέγουν Eddie στο Tekken και απλά πατάνε στην τύχη κουμπιά θα σπάσουν πλάκα με το δυναμικό σύστημα χειρισμού – έτσι, όλοι κερδίζουν! Το modern σύστημα προσθέτει επίσης assisted combos, που δουλεύουν κρατώντας μια σκανδάλη και πατώντας επανειλημμένα κάποιο από τα 3 κουμπιά επίθεσης. Υπάρχει ένα απλό combo και τα άλλα 2 ενσωματώνουν τα super arts των χαρακτήρων. Κάτι τελευταίο για το modern system: κάποιες κινήσεις «χάνονται» π.χ. το spinning bird kick της Chun-Li δεν έχει αντίστοιχο modern input, και δεν φαίνεται καν στη λίστα με κινήσεις ΑΛΛΑ μπορεί ακόμα να χρησιμοποιηθεί με το classic input – οπότε δεν χάνεται κάτι και λειτουργεί σαν ένα ενδιάμεσο βήμα για να μεταβεί ο παίκτης από modern σε classic αν αρχίσει να ψάχνεται.
Επιπλέον, το παιχνίδι εισάγει το drive system το οποίο είναι μια μπάρα ξεχωριστή από την μπάρα των special arts και που προσφέρει το Drive Impact, μια επίθεση που μπορεί να περάσει μέσα από επίθεση αντιπάλου απορροφώντας την, το Drive Parry που αν πετύχει ακυρώνει την επερχόμενη επίθεση και γεμίζει την μπάρα drive, το drive rush που κλείνει την απόσταση μεταξύ των μαχητών (με επιλογές για cancel σε άλλες κινήσεις), τα overdrive arts που λειτουργούν σαν τα EX moves από προηγούμενα παιχνίδια και τέλος το πολύ δυνατό Drive Reversal το οποίο ανατρέπει μια εισερχόμενη επίθεση και γυρίζει το ταμπλό υπερ του παίκτη! Όλα αυτά τα κλωτσομπουνιδια (και ενίοτε fireballs) σχολιάζονται σε πραγματικό χρόνο από τους commentators οι οποίοι έρχονται σε 2 εκδόσεις – το «σοβαρό» play-by-play και το «χαβαλέ» color commentary. Έτσι ο παίκτης μπορεί να νιώσει ότι ζει σε τελικό Capcom Cup σε κάθε του παιχνίδι!
Αφού βγάλαμε τις αλλαγές στα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού από την μέση, πάμε να δούμε τι καινούργιο προσφέρει το SF6! Έχουμε στην διάθεση μας 3 διαφορετικά game modes: ξεκινάμε με το Fighting Ground, που είναι η κλασσική εμπειρία Street Fighter με Arcade Mode, Training Mode, Versus, Online καθώς και Extreme Battle mode – και ναι, στο Arcade Mode (5 ή 13 πίστες) υπάρχουν bonus stages! Υπάρχει free training mode το οποίο εμπλουτίζεται με έτοιμα σενάρια και το οποίο φυσικά μπορεί να παραμετροποιηθεί ελεύθερα, tutorial που εξηγεί τους χειρισμούς και τα concepts του παιχνιδιού (όπως π.χ. invincible attacks), ενώ υπάρχει και character guide για όλους τους χαρακτήρες που ξεκινάει δείχνοντας τις κινήσεις τους και προχωράει σε combos και στρατηγικές. Το online (ranked/casual) λειτουργεί όπως και στο Street Fighter 5, οπού μπορείς να κάνεις queue για αγώνες και όσο ασχολείσαι με μερικά άλλα modes (π.χ. training), ενώ υπάρχουν tournaments και λοιπά events στο Battle Hub – όλα αυτά με crossplay, οπότε παίζουν όλοι ανεξάρτητα από την πλατφόρμα τους!
Το Battle Hub το είχαμε δει και στο Beta stream του Street Fighter 6 και είναι ένας online χώρος με arcade μηχανήματα οπού το avatar του παίκτη συναντάει άλλα avatars με τα οποία μπορεί να αλληλεπιδράσει με διάφορα emotes και το chat wheel, και φυσικά να παίξει casual/ranked online αγώνες. Όσοι έχετε παίξει DragonBall FighterZ θα είστε εξοικειωμένοι με την ιδέα ενός online hub, που είναι πολύ καλύτερο κατά την γνώμη μου από το άψυχο 90s lobby αντίστοιχων παιχνιδιών (*γκουχ* Mortal Kombat 11). Να σημειώσω ότι στα arcade που βρίσκονται στο πίσω μέρος της αίθουσας υπάρχουν παλιά παιχνίδια της Capcom που μπορούν να παιχτούν, σε στυλ Capcom Arcade Collection, τα οποία αλλάζουν μετά από συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα – αυτό που πέτυχα εγώ ήταν φυσικά το Street Fighter II! Υπάρχουν 2 είδη currencies τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αγοραστούν customization items, το ένα δωρεάν και το άλλο επι πληρωμή, ενώ υπάρχει και “fighter pass” στα πρότυπα battle pass το οποίο όμως την ώρα που γραφόταν το άρθρο δεν ήταν ακόμα ενεργό.
Έχω αφήσει το καλύτερο για το τέλος: το World Tour. Στο World Tour ο παίκτης δημιουργεί έναν custom χαρακτήρα/avatar και ξεκινάει το ταξίδι του στην Metro City (η ίδια πόλη του Final Fight, του αρχικού sequel του Street Fighter που όμως άλλαξε από fighting σε beat ‘em up). Στην πορεία του story ο παίκτης θα συναντήσει και τους 18 αρχικούς χαρακτήρες του παιχνιδιού και θα λάβει τα φώτα τους, καθώς θα μάθει για παράδειγμα το Hadouken από τον Ryu, το Shoryuken από τον Ken και το Lightning Kick από την Chun-Li. Για όποιον παίζει Street Fighter για το lore, να σημειώσω ότι οι αντίπαλοι είναι η οργάνωση Neo Shadaloo η οποία ακολουθεί στα χνάρια της παλιάς Shadaloo του M. Bison. Σίγουρα το World Tour έχει μεγάλο χαβαλέ καθώς φτιάχνεις έναν χαρακτήρα-τέρας με όλες τις αγαπημένες σου κινήσεις, κάτι παρόμοιο των γνώριμων create-a-fighter modes σε άλλα fighting παιχνίδια. Εννοείται ότι μπορείς αυτό το τερατούργημα να το μεταφέρεις στο Battle Hub και να παίξεις ξύλο ενάντια σε άλλα τερατουργήματα δίχως ίχνος balance για πολλά γέλια.
Στο world tour λοιπόν ο παίκτης έχει στην διάθεση του πολλαπλές περιοχές με μεγάλη ελευθερία κινήσεων (2 περιοχές σχετικά open world, και μερικές άλλες τοποθεσίες που είναι μία μεγάλη ‘οθόνη’), και ξεκινώντας από level 1 φέρνει εις πέρας αποστολές που του δίνουν XP, currency και items που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εντός και εκτός των fights. Στο περιβάλλον υπάρχουν διάφοροι NPCs που μπορούμε να τους προκαλέσουμε σε μονομαχία, κάποιοι εχθρικοί που επιτίθενται αμέσως και κάποιοι που πρέπει να τους προκαλέσουμε εμείς. Σε κάθε level παίρνουμε και skill points (γιατί ΦΥΣΙΚΑ έπρεπε να μπουν RPG χαρακτηριστικά!) τα οποία τα ξοδεύουμε σε passive skills τύπου πιο δυνατές μπουνιές ή κλωτσιές. Να σημειώσω ότι πέρα από το Arcade mode που ανοίγει κάποιες πτυχές του story, το κυρίως πιάτο είναι αναμφίβολα στο World Tour για όποιον θέλει να δει τι γίνεται με τον κόσμο και τους χαρακτήρες του. Το να συναναστρέφεσαι με τους masters είναι ανεκτίμητο για τους fans της σειράς, καθώς προσφέρει πολλές κωμικές στιγμές όπως τον Ken να δουλεύει τον Ryu που δεν ξέρει να χρησιμοποιεί κινητό, ή τον παίκτη να μπορεί να πει στην Chun Li ότι τα μπούτια της είναι ιδιαίτερα… thick!
Με εξαίρεση τα bosses, και οι 8 χαρακτήρες του Street Fighter II επιστρέφουν και είναι playable από την 1η μέρα (δεν λείπουν πάλι Blanka και E. Honda όπως στην τραγωδία του Street Fighter 5), οι Cammy, Juri, Dee Jay και Luke επιστρέφουν επίσης, και έχουμε 6 νέες αφίξεις, τους Lily, Jamie, Kimberly, Manon, Marisa και JP για ένα πολύ χορταστικό roster 18 χαρακτήρων το οποίο φυσικά θα ενισχυθεί εν καιρώ με τα διάφορα season passes – ήδη έχουν ανακοινωθεί οι Rashid, A.K.I., Ed και Akuma. Προσωπικά έχοντας το SF2 ως αγαπημένο παιχνίδι της σειράς (και ίσως και αγαπημένο fighting ever), και αφού υπάρχει όλο του το roster & η Cammy, είμαι απόλυτα καλυμμένος με την εξαίρεση της 4αδας FANG του Shadaloo… δεν μου κάθεται καλά να μην υπάρχει τελική μάχη ενάντια στον M. Bison, πως να το κάνουμε!
Στον τεχνικό τομέα έχω να πω μόνο καλά λόγια. Το performance είναι πολύ καλό και σταθερό, δεν συνάντησα σημαντικά bugs ενώ μόλις συνήθισα το ιδιαίτερο art style του παιχνιδιού μου έγινε πολύ ευχάριστο το όλο θέαμα. Το παιχνίδι παίζει σε έως 120 FPS ενώ οι μάχες σε 60FPS οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, ούτε παρατήρησα spikes ή frame drops. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι fighters όσο τις ‘μαζεύουν’ αρχίζουν να δείχνουν τραυματισμούς, το οποίο είναι μια πολύ ωραία πινελιά (δεν φτάνει τα επίπεδα βασανισμού που δείχνουν οι χαρακτήρες του Mortal Kombat για παράδειγμα, αλλά είναι πολύ καλή λεπτομέρεια). Ένα μεγάλο αρνητικό το οποίο θα το μετρήσω στον τεχνικό τομέα είναι ότι όλα τα υπέροχα πράγματα που αναφέρω παραπάνω περιτυλίγονται από τα χειρότερα menus που έχει δει ποτέ η ανθρωπότητα. Υπάρχουν 3 (!) main menus, είναι ένας άθλος να βρεις απλά πράγματα, ενώ άλλα πάλι λείπουν – δεν μπορείς να ανοίξεις το friends list πάρα μόνο στο battle hub ή στο main menu? Ποιος επιστήμονας το σκέφτηκε? Ελπίζω να ομαλοποιηθούν όπως έγινε στο πρόσφατο Modern Warfare II που επίσης είχε θέμα με δαιδαλώδη μενού.
Ευχαριστούμε την CD Media S.A. για την παραχώρηση του παιχνιδιού.
