You have been Terminated
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως ο Εξολοθρευτής έχει πολύ ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου, όπως και στην πλειοψηφία αυτών που μεγάλωσαν με τις ταινίες της σειράς (τις πρώτες τουλάχιστον). Το πολύ δυνατό και πρωτότυπο του σενάριο, μαζί με ένα από τα καλύτερα soundtracks όλων των εποχών σε συνδυασμό με τον Arnold που ήταν κυριολεκτικά κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του ρόλου και των απαιτήσεων, το έκαναν ένα από τα brand name-ορόσημα των 90s. Το ημερολόγιο μου γράφει 2019 και θεώρησα πως δεν είναι απίθανο να δούμε επιτέλους ένα καλό παιχνίδι Terminator οπότε μπήκα κατευθείαν στο mood έχοντας μεγάλη περιέργεια να δω αν οι προσευχές των fanboys έχουν εισακουστεί. Μετά από μια γρήγορη αναζήτηση όμως θυμήθηκα αμέσως που έχω ξαναδεί το όνομα της Reef… Το τελευταίο της παιχνίδι ήταν το Rambo και δεν είχε φερθεί καθόλου καλά στον παραπλήσιου βεληνεκούς θρύλο του παρελθόντος.
Tabula Rasa
Όλοι δικαιούνται όμως μια δεύτερη ευκαιρία, ένα στραβοπάτημα μπορεί να είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων, οπότε αποφάσισα να το ξεχάσω και να μπω στο παιχνίδι χωρίς προκαταλήψεις, απλά με κάπως χαμηλωμένες προσδοκίες. Αρχής εξ αρχής, η πρώτη γεύση που σου δίνει το παιχνίδι είναι αρκετά χλιαρή, τα textures του περιβάλλοντος, οι κινήσεις του χαρακτήρα, της κάμερας, του όπλου σου έχουν έρθει όλα με χρονομηχανή κατευθείαν από το 2009. Η κάμερα δεν ανεβοκατεβαίνει ούτε χιλιοστό κατά το περπάτημα δίνοντας σου την ψευδαίσθηση ότι κυλάς και όχι ότι περπατάς, η αίσθηση βάρους στις κινήσεις είναι μηδαμινή και η γενική εικόνα του παιχνιδιού θυμίζει στην καλύτερη early τίτλο της προηγουμένης γενιάς κονσολών . Πιο συγκεκριμένα, το gameplay του μου θύμισε έντονα το Duke Nukem Forever του ’11 (πράγμα που δεν είναι καθόλου κολακευτικό) και μετά από μια σύντομη επίσκεψη στην προηγούμενη κονσόλα της Sony μπορώ να πω με σιγουριά πως οι διαφορές τους δεν είναι αρκετές για να το δικαιολογήσουν ως παιχνίδι νέας γενιάς. Σε κάποια σημεία μάλιστα το 8 χρόνια παλαιότερο Duke αφήνει πίσω τον ps4 τίτλο.
Δεν είναι loweffort, είναι όμως outdated
Κατανοώ απόλυτα ότι κάθε τίτλος δεν μπορεί να είναι η τεραστίου προϋπολογισμού υπέρβαση στα γραφικά που μας έχουν συνηθίσει οι κολοσσοί των fps, οπότε δεν βιάζομαι να κριτικάρω και περιμένω να δω τι άλλο έχει να προσφέρει. Δυστυχώς για τις ήδη χαμηλές προσδοκίες μου, η πρώτη συνάντηση με εχθρικό ΑΙ είναι εξίσου άνοστη και το μόνο θετικό που μπόρεσα να βρω είναι πως το παιχνίδι τρέχει αρκετά ομαλά χωρίς fps drops. Αυτό δεν είναι και άξιο επαίνου όμως καθώς αποτελεί θετική παρενέργεια των πολύ χαμηλών σε ποιότητα textures. Η πιο ενοχλητική -για μένα- λεπτομέρεια στο οπτικό κομμάτι είναι με διαφορά η κάκιστη κίνηση του προσώπου που έχουν τα NPCs κατά την ομιλία, χωρίς υπερβολή ώρες-ώρες μοιάζουν σαν να έχουν υποστεί τοπική αναισθησία. Ένα παράδοξα καλό σημείο είναι η γλώσσα του σώματος σε κάποιες ατάκες (σήκωμα των ώμων σε άγνοια, ή κάποια κίνηση αμηχανίας με το σώμα η τα μάτια σε κατάλληλα σημεία) λεπτομέρειες που δεν περίμενα να υπάρχουν.
Χαρμολύπη στα ηχεία
Η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από το voice acting και τους διάλογους. Είναι ένα από τα καλά κομμάτια του παιχνιδιού και μπορώ να πω ότι οι σποραδικές του εκλάμψεις ήταν αυτές που μου έδωσαν το καρότο μετά από πολύ μαστίγιο ώστε να έχω ένα κίνητρο για να μένω στο παιχνίδι, δυστυχώς όμως οι δυνατότητες μιας πολύ αξιόλογης αφήγησης χάθηκαν με τη προαναφερθείσα αφύσικη εικόνα των NPCs . Οι διάλογοι είναι σχετικά καλογραμμένοι με μια πολύ ικανοποιητική δόση αληθοφάνειας και οι κατά τόπους βρισιές που ακούγονται από τους χαρακτήρες βοηθούν σε αυτό. Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε να κάνουμε με κολεγιόπαιδα, αλλά με επιζώντες πυρηνικής καταστροφής και αδιάκοπου πολέμου. Η μουσική αντίθετα γίνεται γρήγορα κουραστική καθώς τα μονότονα και σύντομα loops εναλλάσσονται μόνο αν εμπλακείς σε μάχη (και θα το κάνεις συχνά) ή αν προχωρήσεις σε επόμενο επίπεδο ή cutscene, πράγμα που μετά από λίγο με έκανε να θέλω να την χαμηλώσω.
Less is more
Το σύστημα crafting είναι απλό και σαφές, είναι μετρημένα τα items που μπορείς να φτιάξεις όπως και τα διαθέσιμα materials, αυτή η μινιμαλιστική προσέγγιση μπορώ να πω πως μου άρεσε όπως επίσης μου άρεσε και το απλοϊκό skill tree. Εκεί που παράγινε το κακό ήταν με το Bethesda-like lockpicking και το minigame του frogger που καλείσαι να παίξεις ως hacking ΠΑΡΑ πολύ συχνά, για να ανοίξεις πόρτες ή σεντούκια που περιέχουν πολλές φορές αδιάφορο σε σημασία loot. Προς το τέλος του παιχνιδιού απλά έπαψα να τα ανοίγω γιατί βαρέθηκα να διακόπτω το ήδη αργό gameplay. Η δομή του παιχνιδιού ορίζει τις αποστολές του να παίζονται αυστηρά η μια μετά την άλλη και συνοδεύονται από δευτερευούσης σημασίας προαιρετικά ‘’θελήματα’’ (αποστολές) των οποίων η ολοκλήρωση σπάνια αλλάζει με ουσιώδη τρόπο την πορεία της πλοκής.
AI: Περισσότερο artificial πάρα intelligence
Παιχνίδια που έχουν αυτήν την αρχιτεκτονική στις αποστολές τους στηρίζονται στο διασκεδαστικό gunplay που καλείται να σώσει την παρτίδα καθώς καθορίζει το αν θα βάλει ο παίκτης τον extra χρόνο που χρειάζεται για να τις ολοκληρώσει η αν θα τις αγνοήσει επιδεικτικά βλέποντας τες απλά σαν επιπλέον αγγαρείες. Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού έχουμε δυστυχώς την δεύτερη περίπτωση και αυτό γιατί μια από τις τραγικότερες πτυχές στο gunplay είναι αυτή του AI. Είναι α σ τ ε ί ο, το φοβερό και τρομερό Skynet, η τεχνητή νοημοσύνη που φιλοδοξεί να εξαφανίσει όλη την ανθρωπότητα να διαθέτει spiders, ιπτάμενα scouts, τεράστια τανκς, αλλά και -τα κατά πολύ δυνατότερα του ανθρώπου- terminators και να τα βάζει να τριγυρνάνε στα maps σαν στόχοι σε πεδίο βολής. Ιδιαίτερα τα τελευταία, που είναι και ο πιο χαρακτηριστικός εχθρός από όλους, αντί να σπέρνουν τον όλεθρο μόλις σε εντοπίσουν, αντιδρούν στη μάχη λες και τρέχουν σε βραχυκυκλωμένο commodore 64. Θεμέλιος λίθος των ταινιών είναι η απόγνωση του τρωτού ανθρώπου μπροστά σε έναν τόσο δυνατό και ανελέητο αντίπαλο, πράγμα το οποίο πάει περίπατο στο παιχνίδι επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο την αίσθηση προχειρότητας και επιπόλαιου σχεδιασμού.
Σημείο Μηδέν
Σαν να μην έφταναν αυτά, έχουμε άδεια, στείρα έμπνευσης και περιεχομένου επίπεδα χωρίς ενδιαφέρον να θυμίζουν άδειο σετ ταινίας, όπως και περιορισμένη ποικιλία εχθρών. Επιπλέον, η ψευδαίσθηση πως υπάρχει λόγος να παίξεις με stealth προσέγγιση καταρρίπτεται αμέσως μόλις πάρεις plasma gun. Η ύπαρξη ερωτικών σκηνών, μόνο κακοεκτελεσμένη και άτοπη μπορεί να χαρακτηριστεί και όχι μια, αλλά ΔΥΟ φορές στο παιχνίδι (στη δεύτερη μάλιστα κάποιος έκρινε κατάλληλο να ακουστεί το έρμο το theme song σε κιθάρα…). Όλα τα παιχνίδια έχουν κακοτοπιές, αλλά αυτές που συνάντησα εδώ είναι ανεπίτρεπτες σήμερα. πχ ανέβα σε λαμαρινένια σκεπή με τρύπα ενός τετραγωνικού μέτρου και δες τον παίκτη σου να αιωρείται πάνω της ή πήδα από μεγάλα ύψη και θα συνειδητοποιήσεις πως το αυτονόητο mechanic του falling damage είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Κάτι επίσης αλλόκοτο που μου έκανε αίσθηση ήταν πως ο μηχανισμός σκυψίματος δεν σου δίνει να καταλάβεις αν σκύβεις η αν σέρνεσαι (είσαι πολύ κοντά στο έδαφος για να σκύβεις και πολύ ψηλά για να σέρνεσαι). Αλλά το πιο ‘’επώδυνο’’ με διαφορά ήταν οι buggιες του AI, είδα αρκετές φορές τα ήδη εύκολα botάκια να σκαλώνουν κάπου ή να κοιτάνε στο απόλυτο κενό και να περιμένουν καρτερικά την εξολόθρευση τους. Ειλικρινά έπιασα τον εαυτό μου σε κάποια σημεία να εύχομαι να με διακόψει κάποιο cutscene ή με κάποιο τρόπο να προχωρήσει το παιχνίδι χωρίς να χρειαστεί να παίξω άλλο…
Υπάρχει (αμυδρό) φως στην άκρη του τούνελ
Εκεί όμως που νόμιζα πως όλα είχαν τελειώσει, πως κάθε ελπίδα για να σωθεί το παιχνίδι είχε χαθεί, μια μικρή αναπάντεχη λύτρωση ήρθε στο τέλος. Ξαφνικά, στο τελείωμα, έχουμε για πρώτη φορά ωμό, ευχάριστο gameplay. Μικρές, πολύ εύστοχες πινελιές συνθέτουν κάτι που έχοντας παίξει το υπόλοιπο παιχνίδι έχεις ξεχάσει, ότι στην τελική παίζεις ένα παιχνίδι Terminator. Η εκτέλεση της τελικής μάχης είναι κατά πολύ καλύτερη του υπολοίπου παιχνιδιού, ο κακός (καλός) χαμός στο πεδίο της μάχης είναι εφάμιλλος της δέουσας έντασης που θα έπρεπε να υπάρχει στην ατμόσφαιρα του πολέμου κατά των μηχανών και καλύπτεται ακουστικά από το αναμενόμενο μα πολύ καλοδεχούμενο theme soundtrack. Για πρώτη φορά κάθε πλήγμα που πετυχαίνεις και κάθε εχθρός που καταστρέφεται μπροστά σου, σου δίνει την αίσθηση πως επιτέλους έχει νόημα και αντίκτυπο αυτό που κάνεις. Ο επίλογος με αποκορύφωμα την κινηματογραφική ολική καταστροφή του Skynet είναι αυτό που περίμενε κάθε fanboy και μια απόδειξη πως το παιχνίδι δεν ήταν καταδικασμένο από την αρχή, με κάποιες έξυπνες προσθήκες, και κάποιες αναγκαίες αλλαγές θα μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι άξιο να κουβαλήσει το brand name.
Ευχαριστούμε θερμά την Enarxis Dynamic Media για την προσφορά του παιχνιδιού.
