Home JG Originals To save or not to save

To save or not to save

Γράφει ο/η Δημήτρης Γαλατσάνος

Μιας και είναι της μόδας οι αναδρομές, flashbacks σε πολλά μέσα ψυχαγωγίας όπως ταινίες και μουσική (long live the 90’s), είναι σωστό να ξεκινήσουμε στον τομέα που αποτελεί τη βάση των justgamers, τα παιχνίδια… Κι όταν λέμε παιχνίδια, εννοούμε ότι παίζεται σε μια οθόνη,με πλήκτρα, είτε είναι κονσόλας, υπολογιστή ή… to join insert coin. Το θέμα είναι ο βαθμός δυσκολίας τότε και τώρα.

Grand Turismo, GTA, Diablo, God of War, Call of Duty, Elder Scrolls, Assassin’s Creed, είναι μερικά brands που έχουν συζητηθεί, αναλυθεί και κυρίως έχουν ψυχαγωγήσει πολλούς φίλους. Ομοίως όμως, κάποιος που πρόλαβε τα εικοσάρικα με τον Περικλή, θυμάται νοσταλγικά τα χρόνια που το gaming σήμαινε άγχος, bullying για να τελειώνει το παιχνίδι ή για λάθος κίνηση στον «αρχηγό» (κάτι που τώρα ακούγεται μόνο σε online). Shinobi, Wardner (googlaρε το,το ξέρεις, απλά δε θυμάσαι το όνομα), Golden Axe, Wonderboy, Battle Axe κλπ αν είχαν στόμα να μιλήσουν, θα βλέπαμε μαύρα δόντια από το πολύ κέρμα που έχουν φάει.   

Τα retro games είχαν ως επί το πλείστον σύντομο χρονικό διάστημα για να το τερματίσει κανείς, δύο το πολύ τρία πλήκτρα εντολών και πίστες που τελείωναν μέχρι να πεις Shoryuken ή σοοοοοοοοοοοογιουκεν όπως λέγαμε όταν παίζαμε street fighter. Όταν έπαιζε κάποιος ειδήμονας, συγκέντρωνε συνήθως άλλα πιτσιρίκια γύρω, είχε κερκίδα αλλά και εξυπνάκηδες που επέμεναν ότι κάαατι κάνουν καλύτερα απ’αυτόν…

Η εξέλιξη ήρθε βέβαια σταδιακά, αλλά το μεγάλο μπαμ εξέλιξης έγινε με παιχνίδια που είχαν μουσική και ήχους ambient / background που σε έκαναν να ζεις πιο έντονα το παιχνίδι, γραφικά τρισδιάστατα, με ευκρίνεια εικόνας κατά πολύ υψηλότερη και βέβαια σενάριο πολύπλοκο, χειρισμό με περισσότερα πλήκτρα και gameplay που πλέον απαιτεί αρκετές ώρες για «τερματισμό».

Καθώς εξελισσόταν το παιχνίδι, απαιτούσε από τον παίκτη να εξελιχθεί κι ο ίδιος, αφού δεν αρκούσε πλέον ένα fire & jump, αλλά συνδυασμός πλήκτρων-εντολών, αλλαγή στρατηγικής, αντανακλαστικά κ.ά.

Ο «παλιός» που σου έλεγε τι να κάνεις στον «αρχηγό» αντικαταστήθηκε από σελίδες με walkthrough, βιντεάκια για κάθε πίστα με οδηγίες σε ομιλία ή και υπότιτλους.

Cheats…  το προσπερνάμε..

Η βασική διαφορά στο βαθμό δυσκολίας κατά την άποψή μου είναι… το save. Και ναι, οκ, τώρα μπορεί να σου ξεπηδούν χίλια alien απ’το πουθενά, μόνο και μόνο επειδή έβηξε ο γείτονας και «τσίμπησε» τον ήχο το μικρόφωνό σου,ενώ τότε σκότωνες μπλιμπλίκια στο φτερό και σε παίδευε ένας κακός όλο κι όλο, για να φάει και κανένα έξτρα κέρμα το μηχάνημα, αλλά κάνεις 2-3 save καλού κακού ε; παραδέξου το. Αν θες να πιεις νερό ή χτυπήσει το τηλέφωνο, πατάς μια παύση κι όλα καλά..

Στα retro δεν είχε ούτε save, ούτε άπειρες ζωές, ούτε παύση.

Μόλις έβαζες το κέρμα, ήταν υπόθεση ζωής και θανάτου. Ή το τερμάτιζες ή έχανες. Δεν..συνέχιζες την επόμενη μέρα.

Η πραγματική εξέλιξη του άγχους νίκης στο gaming, είναι πλέον σε online shoοt ‘em up. Αντίπαλοι με τρομερά αντανακλαστικά, όπως κι εσύ. Στρατηγικές που αλλάζουν σε κλάσματα δευτερολέπτου, ανάλογα με την κίνηση ή στατικότητα του αντιπάλου. Μπινελίκια από συμπαίκτες ή «μπράβο ρε sniper», το τσιγάρο καίγεται στο τασάκι, αλλά εσύ δεν προλαβαίνεις ούτε να σβήσεις τη γόπα.. Και η αδρεναλίνη ρέει όπως όταν κατάφερνες να περάσεις την πίστα χωρίς magic ή «ευχή» στο shinobi ή πέρασες την πίστα τελευταία στιγμή στο tetris μη βλέποντας καν το σχήμα από τα επόμενα «τούβλα».

Εσύ, σε ποιο παιχνίδι αγχώθηκες τελευταία φορά;

You may also like