Μερικές φορές το απλό μπορεί να γίνει τόσο δύσκολο.
Στη περίπτωση της Ubisoft και το Ghost Recon: Breakpoint, συνέβη ακριβώς αυτό, είχαν μια πρώτη μαγιά από το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, αλλά και του πρώτου αυτής που βάδισε σε αυτά τα μονοπάτια με σχετική αξιοπρέπεια μίας και ο γράφων διασκέδασε παίζοντας το όσο λίγα παιχνίδια. Έτσι με γνώμονα το Wildlands και έχοντας γράψει περισσότερες από 100 ώρες σε αυτό, το Breakpoint ήταν για εμένα ίσως μια από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες τής χρονιάς, η έστω του δεύτερου μισού αυτής.
Η Ubisoft, εδώ και πολλά χρόνια έχει γίνει μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του χώρου με πολλούς φανατικούς θαυμαστές, αλλά και επικριτές της. Με μεγάλες παραγωγές, που κοστίζουν συνήθως εκατομμύρια θέλει να βάλει χέρι στο πορτοφόλι του gamer τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο. Με τις περισσότερες από αυτές τις προσπάθειες να κρίνονται από καλές έως και πολύ καλές, όπως ήταν και το τελευταίο παιχνίδι της σειράς Assassin’s Creed, που έλαβε κατά κύριο λόγο πολύ θετικές κριτικές από τύπο και κοινό, ενώ συνεχίζει να το εμπλουτίζει μέχρι και σήμερα. Ένα άλλο όμως στοιχείο της εταιρείας και κοινώς αποδεκτό είναι ότι η δομή “σχεδόν” όλων των παιχνιδιών της μοιάζει επικίνδυνα. Ένας μεγάλος ανοιχτός χάρτης προς εξερεύνηση, με διαφορά σημεία ενδιαφέροντος για βασικές αλλά και δευτερεύουσες αποστολές πάνω σε αυτόν. Σε αυτό ακριβώς το κομμάτι δε διαφέρει και πολύ το Breakpoint, με τον φόβο όμως ότι μοιάζει πολύ περισσότερο “ίσως και από ότι ήθελε η ίδια η Ubisoft” με το The Division παρά με το Wildlands που υποτίθεται ότι είναι και η άμεση συνέχεια του, μιας και τα γεγονότα διαδραματίζονται τέσσερα χρόνια μετά από αυτά του Wildlands.
The Soul Of A Drone
Το Ghost Recon: Breakpoint διαδραματίζεται το 2023 στην Aura, ένα νησί στον Νότιο Ειρηνικό, που ανοίκει στον φιλάνθρωπο και εκατομμυριούχο Jace Skell. Έτσι έχοντας το νησί ως βάση για έρευνα σε νέες τεχνολογίες, η εταιρεία του Skell Technology, έφερε τα drones με τεχνητή νοημοσύνη, για οικιακή χρήση. Αυτή η τεχνολογία ωστόσο δεν αφήνει αδιάφορη την Αμερικανική κυβέρνηση, με αποτέλεσμα η εταιρεία να μεγαλώνει και να κατασκευάζει εξοπλισμό για τον στρατό.
Όπως ήταν φυσικό αυτή η συνεργασία δε θα έμενε κρυφή, έτσι χάνεται η επαφή με το νησί, ενώ για άγνωστο λόγο βυθίζεται το φορτηγό πλοίο USS Seay, με την Αμερικανική κυβέρνηση να αποφασίζει να λάβει δράση. Αξιοποιώντας μια διμοιρία από Ghosts για να ερευνήσει και να ανακαλύψει τι ακριβώς έχει συμβεί στο νησί. Η επιχείρηση Greenstone ξεκινάει, αλλά τα ελικόπτερα που μετέφεραν την ομάδα καταρρίπτονται από ένα σμήνος drones. Ο Nomad, πρωταγωνιστής και του Wildlands είναι ο μόνος επιβεβαιωμένος επιζών.
Όπως συνέβη και στο Wildlands, έτσι και εδώ, στο μεγαλύτερο κομμάτι της περιπέτειας μας θα πρέπει να περιπλανηθούμε στο νησί, να βοηθήσουμε τους κατοίκους και τους επιστήμονες αυτού, ενώ θα πρέπει να ξεφορτωθούμε στρατιώτες, μισθοφόρους η ακόμα και μέλη της ομάδας Wolves. Σαν γραφή μπορώ να πω ότι το σενάριο είναι τουλάχιστον ένα σκαλί πιο πάνω από το προηγούμενο παιχνίδι, ενώ αξιοσημείωτη είναι η συμμετοχή του John Bernthal, γνωστό από τις σειρές The Walking Dead και The Punisher, στον ρόλο του Cole D. Walker και κεντρικού κακού.
RPG στοιχεία παντού
Όπως και ο προκάτοχος του, έτσι και εδώ το παιχνίδι ξεκινάει με τη δημιουργία του χαρακτήρα μας, κάτι που κατά την άποψη μου χαλάει λίγο το όλο στήσιμο του σεναρίου, μιας και ο πρωταγωνιστής μας και στα δύο παιχνίδια είναι ο ίδιος. Στη δική μου περίπτωση μπορώ να πω βέβαια ότι η όψη που του έδωσα έμοιαζε αρκετά με αυτή που του είχα στο Wildlands.
Τα cutscenes, και οι διάλογοι είναι εμφανές περισσότερα, ενώ οι επιρροές στο παιχνίδι είναι πολύ μεγάλες και από το The Division, σε σημείο που μας έκανε να αναρωτηθούμε, που ακριβώς στοχεύει η εταιρία με αυτό το πάντρεμα του arcade cover shooter, με το rpg στοιχείο του The Division. Με ατελείωτο looting, τα skill points, πρόσβαση σε διαφορετικά όπλα, αλλά και ίδια διαφορετικού level. Κάτι που ομολογουμένως δε βοηθάει σε τίποτα άλλο από το να ανεβάσουμε το rank του χαρακτήρα μας μιας και οι αντίπαλοι δεν είναι καθόλου bullet sponge και με ένα χτύπημα, στο κεφάλι για παράδειγμα, βγαίνουν εκτός μάχης.
Όλες αυτές οι προσθήκες και το κυνήγι του rank στο gear, όπως και οι επιλογές του εμφάνισης του χαρακτήρα, μέσα από το character customization, μετά από λίγο προκαλούν πονοκέφαλο, παρά βοηθούν στο σύνολο της εμπειρίας του παιχνιδιού.
Όλα για τη παρέα
Το παιχνίδι ανταποκρίνεται πολύ καλά στα διαδικτυακά του καθήκοντα. Δεν υπάρχει ίχνος lag ή καθυστέρηση σε matchmaking, ενώ την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχει κάτι που να φανερώνει pay to win τακτικές μέσα από micro transactions. Κάτι που η αλήθεια είναι ότι το φοβόμουν αρκετά, μιας και ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του τίτλου είναι ο μεγάλος όγκος αυτών, όσον αφορά το campaign. Μιλάμε για ολόκληρα “πολυκαταστήματα” τις εταιρίες που μπορείς να βρεις ότι τραβάει η ψυχή σου. Μια τακτική που την έχουμε δει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, με παιχνίδια να τρώνε τα μούτρα τους. Είναι σημαντικό σαν καταναλωτές να απαιτήσουμε με τη στάση μας, αν όχι τη κατάργηση αυτής της μάστιγας, σίγουρα την μείωση της.
Η ομορφιά της ζούγκλας
Τεχνικά, η τουλάχιστον οπτικά το παιχνίδι είναι αρκετά όμορφο, με αρκετές αντιθέσεις με τα περιβάλλοντα να φαίνονται εντυπωσιακά ενώ σε πολλές περιπτώσεις τα μοντέλα των χαρακτήρων να μας θυμίζουν αυτά της προηγούμενης γενιάς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που υπήρξαν διαφορά frame drops στο παιχνίδι, χωρίς ωστόσο να επηρεάσουν την όλη εμπειρία.
Αν κάτι στο παιχνίδι είναι κοντά στο άριστο, αυτό είναι το gameplay. Με το βάρος του χαρακτήρα να είναι σε πολύ σωστά επίπεδα, το shooting ανταποκρίνεται εξαιρετικά, στις περισσότερες των περιπτώσεων, ενώ ακόμα και το ελαττωματικό cover system, μετά από λίγη ώρα συνηθίζεται.
Κρίση προσωπικότητας
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του παιχνιδιού, δεν είναι ούτε τα υπερβολικά μεγάλα σε όγκο micro transactions, που δεν υπάρχει λόγος να τα ακουμπήσετε ούτε τα όποια τεχνικά προβλήματα και frame drops που ίσως συναντήσετε, μιας και με τον καιρό θα διορθωθούν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η κρίση προσωπικότητας. Αυτή η αίσθηση ότι το έχετε ξανά παίξει. Θα πιάσετε τον εαυτό σας να κατηγοριοποιεί τους διάφορους μηχανισμούς του παιχνιδιού και να λέτε, αυτό έχει καλύτερη υλοποίηση στο Far Cry, το άλλο στο The Division και πάει λέγοντας. Αυτός ο μικρός αχταρμάς που έχει κάνει η εταιρεία, δανείζοντας στοιχεία από δικά της παιχνίδια είναι άξιο “θαυμασμού”. Το παιχνίδι δεν έχει ταυτότητα, είναι λίγο από όλα. Παρ’ όλα αυτά, παίζοντας το με παρέα θα περάσετε καλά. Τώρα αν σε αυτό ευθύνεται η παρέα η το ίδιο το παιχνίδι όπως είναι και το ζητούμενο, δεν είμαι απολύτως σίγουρος.
Ελάχιστες απαιτήσεις συστήματος:
- CPU: AMD Ryzen 3 1200/Intel Core I5 4460
- CPU SPEED: Info
- RAM: 8 GB
- OS: Windows 7 SP1, Windows 8.1, Windows 10 (64-bit versions only)
- VIDEO CARD: MD Radeon R9 280X/Nvidia Geforce GTX 960 (4 GB)
- PIXEL SHADER: 5.1
- VERTEX SHADER: 5.1
- DEDICATED VIDEO RAM: 4096 MB
Ευχαριστούμε θερμά την CD Media για την διάθεση του παιχνιδιού.
