Η ιστορία
Για ακόμα μια φορά, καλούμαστε στη μάχη, με την Rebellion να μας έχει ετοιμάσει κάτι άκρως ανανεωμένο. Για όσους δεν είστε εξοικειωμένοι με την σειρά αυτή, πάμε να δούμε περί τίνος πρόκειται.
Η Rebellion, είναι μια Βρετανική εταιρία, με έδρα της την Οξφόρδη. Δημιουργήθηκε το 1992 από τους Chris και Jason Kingslay και είναι ευρέως γνωστή, κυρίως για τη σειρά Sniper Elite. Το πρώτο παιχνίδι του franchise, δόθηκε στη δημοσιότητα το 2005, για PC, PS2, Wii και Xbox. Με την κυκλοφορία αυτή, οι developers μας μετέφεραν στην εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, σε ένα παιχνίδι τρίτου προσώπου με stealth στοιχεία, που ενθαρρύνει τον παίκτη να βασιστεί στο sniper και όχι στο close combat. Τα όπλα αλλά και η αύρα του, είναι βασισμένα καθαρά σε εκείνη την εποχή. Οι λεπτομέρειες ωστόσο που έκαναν το Sniper Elite διαφορετικό, ήταν η κίνηση της σφαίρας, μιας και ήταν αρκετά ρεαλιστική για την τότε εποχή. Δόθηκε βάση στον άνεμο και την πορεία της, αλλά και στο κράτημα της αναπνοής την ώρα που ο παίκτης στοχεύει. Ακόμα, μετά από μια πολύ καλή βολή, βλέπουμε σε αργή κίνηση όλη την πορεία της σφαίρας, μέχρι και την στιγμή που βρίσκει τον αντίπαλο. Αργότερα, προστίθεται και το x-ray, όπου εκεί πλέον, βλέπουμε τη σφαίρα να τρυπάει τα σωθικά του εχθρού.
The dead are rising
Παρόλο που οι πωλήσεις ήταν αρκετά καλές, τα Sniper Elite, άφηναν την εντύπωση πως κάτι λείπει. Το 2015 λοιπόν, έρχεται το πρώτο Zombie Army και πιο συγκεκριμένα, το Zombie Army Trilogy, σαν spin-off του Sniper Elite franchise. Εδώ η ιστορία αλλάζει λίγο, αν και παραμένει στην ίδια εποχή. Μετά την ήττα του, ο Χίτλερ επιδιώκει να αναστήσει τους νεκρούς και να φτιάξει έναν στρατό από zombie, μέσα από διάφορες τελετές και με αυτόν τον τρόπο, να κατακτήσει τον κόσμο.
Ξεσκονίστε τα sniper σας!
Κάπως έτσι, φτάσαμε στο Zombie Army 4: Dead War. Βρισκόμαστε πλέον στο 1946 και συγκεκριμένα στη Βενετία, έναν χρόνο μετά από την αποτυχημένη προσπάθεια του Χίτλερ και των zombie του. Παρόλα αυτά, μαντέψτε. Ο Χίτλερ επιστρέφει με όλον του τον στρατό. Καλούμαστε λοιπόν για ακόμα μια φορά να αντιμετωπίσουμε τους ζωντανούς νεκρούς ναζί και τον αρχηγό τους, σε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή, όπως άλλωστε του αρμόζει. Έτσι έκανα κι εγώ. Πήρα το sniper μου αγκαλιά, έκανα τον σταυρό μου και ευχήθηκα να μην με κατασπαράξουν. Ανάμεσα από τους 4 χαρακτήρες που μπορεί να επιλέξει κανείς, δύο άντρες και δύο γυναίκες, εγώ πήρα την Shola και ξεκίνησα τούτο το ταξίδι.
I need more ammo
Ξεκινώντας το παιχνίδι, ένιωσα πανικό και ευχαρίστηση ταυτόχρονα. Ορδές από εκατοντάδες ζόμπι, ορμούσαν κατά πάνω μου. Ομίχλη παντού, κατεστραμμένα κτήρια και πτώματα κι εγώ να προσπαθώ να εκμεταλλευτώ κάθε σφαίρα, σαν ένας άλλος Deadpool. Σε πρώτη βάση, τα πυρομαχικά και όλα τα συναφή, ήταν υπεραρκετά. Προχωρώντας όμως, με διαφορετικά ζόμπι να κάνουν spawn από εδώ και από εκεί, ανυπομονούσα να φτάσω στο safe room. Δεν λέω, το παιχνίδι σε κρατάει εκεί και σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις μέχρι τέλους. Λίγες σφαίρες παραπάνω όμως, δεν έβλαψαν κανέναν. Προσωπικά, πορεύθηκα με καραμπίνα και sniper κατά κύριο λόγο. Τα πιστολάκια δεν κάνουν κάποιο ιδιαίτερο damage, οπότε ήταν η έσχατη λύση, σε περίπτωση που ξέμενα. Το θετικό βέβαια, είναι πως δεν χρειάζεται να καταπατάς πτώματα για να πάρεις σφαίρες, αλλά για καλή μου τύχη, υπάρχει προσθήκη διαφόρων κουτιών ανά πίστα, με ammo, grenades και διάφορα μικρά upgrades για τα όπλα, όπως για παράδειγμα ο ηλεκτρισμός στις σφαίρες, για περιορισμένο αριθμό βολών.
Ησυχία, τάξη και ασφάλεια
Αν και τα προαναφερθέντα κουτιά είναι διάσπαρτα στον χάρτη και όχι πάντα εκεί που μας βολεύει, μετά από κάθε πανικό, υπάρχει το safe room. Αχ, πως ένιωθα στην όψη αυτής της βαριάς πόρτας με το πράσινο φως. Μπαίνοντας εκεί, είμαι πλέον μόνη. Είναι τα μοναδικά σημεία όπου το παιχνίδι σε αφήνει να πάρεις μια ανάσα. Εκεί, φουλάρουμε ammo και εξοπλισμό, αλλά βρίσκουμε και έναν πάγκο εργασίας, που μας δίνει την δυνατότητα να επεξεργαστούμε τα perks μας και να αναβαθμίσουμε τα όπλα μας. Τα perks, ξεκλειδώνονται κατά τη διάρκεια της μάχης, ανάλογα με το level και το επίπεδο δυσκολίας. Είναι αρκετά χρήσιμα, αν και τα slots για να τα τοποθετήσεις, αργούν αρκετά να ανοίξουν για να πει κανείς πως έχει βάλει όλα τα απαραίτητα perks. Αυτά μπορεί να είναι από αύξηση του stamina, μεγαλύτερο melee damage και πολλά άλλα. Τα όπλα τώρα, αναβαθμίζονται με kits, που βρίσκουμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, σε διάφορα σημεία. Χωρίς αυτά, αναβάθμιση δεν γίνεται. Ωστόσο προσφέρουν κάποια ωραία έξτρα πραγματάκια για τα όπλα, όπως περισσότερο damage για παράδειγμα. Για κάθε όπλο, υπάρχει ένα upgrade tree, το οποίο ξεκλειδώνουμε σιγά σιγά με τα upgrade kits. Βγαίνοντας από το safe room, η βαριά πόρτα κλείνει, κάνοντας έναν ήχο που σε πονάει λίγο, το φως γίνεται κόκκινο και πλέον, είναι αδύνατο να ξαναμπείς.
Ο κουβαλητής
Δυστυχώς, ενώ το παιχνίδι σου προσφέρει τόση δράση, από ένα σημείο και μετά, τα πράγματα απλά επαναλαμβάνονται. Πρέπει να βρεις αντικείμενα και να τα μεταφέρεις σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Ευτυχώς, αυτά διαφέρουν από πίστα σε πίστα. Μπαίνουμε όμως σε μια λούπα, η οποία δεν είναι απαραίτητα και τόσο κακή, μιας και ο σκοπός του παιχνιδιού, είναι να περάσουμε ωραία, σκοτώνοντας ζόμπι και δεν δίνει τόση βάση στην ιστορία και τα objectives. Ένα τέτοιο σενάριο, είναι άκρως διασκεδαστικό με παρέα και το παιχνίδι σου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Μπορεί κανείς να παίξει με έως και 3 φίλους του και να κατακρεουργούν nazi zombies για ώρες. Fun fact, αν ο συμπαίκτης σου πέσει στη μάχη, γίνεται ζόμπι και τάσσεται εναντίον σου. Θα ήταν ωραίο να μπορεί αυτός που έχει χάσει να κοντρολάρει το ζόμπι, αλλά δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει, είναι spectate έως ότου κάποιος τον βγάλει από την μιζέρια του. Το παιχνίδι δεν το χαρακτηρίζει η ιστορία του σε καμία περίπτωση, αν και υπάρχει, αλλά το κομμάτι της μάχης. Από την άλλη, για κάποιον που του αρέσει το Sniper Elite ή δεν θέλει την εναλλαγή ανάμεσα στα όπλα, ίσως δεν του φανεί το ίδιο ενδιαφέρον. Δεν είναι Sniper Elite. Είναι απαραίτητη και η χρήση melee, άλλων όπλων και grenades. Το παιχνίδι το τερμάτισα στο normal, για να έχω μια πρώτη εικόνα, παρόλα αυτά, σε όσους θέλουν μεγαλύτερο challenge, σίγουρα προτείνω μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας.
Κινούμενα χέρια, πουλιά και αρουραίοι
Μικρές αστείες λεπτομέρειες, αλλά και ένα challenge παραπάνω, είναι το να σκοτώνουμε πουλιά, αρουραίους με κατακόκκινα μάτια και χέρια από ζόμπι, που κάνουν βόλτες μόνα τους. Το παιχνίδι έχει αρκετά collectibles, όπως έγγραφα και κόμικς. Γενικότερα έχει δοθεί μια αίσθηση χιούμορ και αυτό το βλέπουμε και σε διαλόγους αλλά και με τη μουσική σε πολλά σημεία έντονης μάχης.
Περί γραφικών..
Όχι ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι out of this world, αλλά σίγουρα είναι ικανοποιητικά για το είδος του παιχνιδιού. Τα x-rays είναι επίσης αρκετά λεπτομερή, με τη σφαίρα τα διαπερνά τα εντόσθια. Yummy. Η μουσική του από την άλλη, άλλες φορές σε βάζει στο κλίμα της μάχης και άλλες σε κάνει να αναρωτιέσαι αν παίζεις κάποιο παιχνίδι βασισμένο στο far west. Είπαμε όμως, πως έχουνε δώσει και μια νότα χιούμορ στο όλο σκηνικό.
