Εισαγωγικό σημείωμα
Του Λονδίνου η γέφυρα….
Κατάφερε να συνδέσει όχι απλά όχθες, αλλά εποχές, παλμούς, ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Κάτω από την πέτρα της, πέρασαν βήματα βιαστικά, ψίθυροι αιώνων και βλέμματα που δεν συναντήθηκαν ποτέ. Κάπως έτσι ξεκινά και το Death Stranding 2: On the Beach όχι με κραυγή, αλλά με σιωπή. Με κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις, αλλά το νιώθεις.
Όταν ο Hideo Kojima κοιτάει τη θάλασσα δεν βλέπει απλώς νερό. Βλέπει παρελθόν και πιθανότητες, βλέπει ψυχές που περιμένουν να επιστρέψουν. Και όταν ο κόσμος του διαλύεται ξανά, δεν μας ρωτάει αν είμαστε έτοιμοι αλλά μας ρίχνει στο βάθος. Εκεί που όλα σπάνε..Εκεί που ό,τι κρατάς, πρέπει να το κρατήσεις γερά.
Αυτό το review δεν είναι μια απλή καταγραφή. Δεν γράφτηκε για να καθησυχάσει ή να προειδοποιήσει. Είναι ο απόηχος ενός ταξιδιού που έγινε για χάρη όσων έχουν κουραστεί να χτίζουν γέφυρες μόνοι τους. Εδώ θα μιλήσουμε για πόνο και ομορφιά για απώλεια και ελπίδα. Για ένα παιχνίδι που δεν το παίζεις απλώς, το κουβαλάς.
Η ιστορία
Το παιχνίδι ξεκινάει χωρίς κάποια προειδοποίηση.
Όχι γιατί δεν θέλει να σου δώσει χρόνο· αλλά γιατί ο κόσμος του δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Σε τραβάει από το γιακά, σε σπρώχνει στα παγωμένα νερά της ερημιάς και σου ψιθυρίζει: Ξεκίνα!
Δεν υπάρχουν οδηγίες, δεν υπάρχει χειροκρότημα στην αφετηρία. Μόνο εσύ, ένα βήμα, και ο απόηχος όσων χάθηκαν, παρέα με το Lou φυσικά…
Το Death Stranding 2: On the Beach δεν ξεκινά από το μηδέν. Ξεκινά μετά από το βάρος που κουβαλά κάποιος που έχει ήδη διασχίσει την άβυσσο και προσπαθεί να καταλάβει αν άξιζε. Ο Sam Porter Bridges δεν είναι πια μόνος, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θλιβερό από την ψευδαίσθηση της επαφής όταν όλα γύρω σου τρίζουν ξανά. Η Fragile στέκει κοντά, αλλά κάτι βαθύτερο κινείται από κάτω. Το παρελθόν δεν τελείωσε και η παραλία δεν έκλεισε.
Από μια βάση γεμάτη σκιές και μηχανικούς ήχους, από μια νέα εστία που μυρίζει προστασία και ταυτόχρονα παγίδα, ξεκινά ένα νέο ταξίδι πιο προσωπικό, πιο παρανοϊκό, πιο εύθραυστο από ποτέ. Η γη δεν είναι όπως την άφησες, οι δρόμοι είναι σκισμένοι και κάτι που σε καλεί. Ή σε θυμάται…
Το Death Stranding 2 δεν λέει απλώς μια ιστορία, ανοίγει ρωγμές στο σύμπαν και σε αφήνει να κοιτάξεις μέσα. Κάθε σου κίνηση, κάθε σου σιωπή, διαμορφώνει μια αφήγηση που δεν κυλά γραμμικά αλλά ανασαίνει. Κουβαλάς μυστικά που δεν καταλαβαίνεις ακόμα, συναντάς ανθρώπους που μοιάζουν χαμένοι και ταυτόχρονα απαραίτητοι σχεδόν προορισμένοι να σε βρουν.
Και όσο περπατάς όσο ψάχνεις την επόμενη απάντηση, αρχίζεις να βλέπεις πως η ιστορία δεν είναι μόνο αυτή που σου λένε αλλά είναι αυτή που χτίζεται από τα βήματά σου.
Οι χαρακτήρες που θα γνωρίσεις δεν είναι NPCs με αποστολές. Είναι πρόσωπα που κουβαλούν το δικό τους βάρος. Άνθρωποι σημαδεμένοι από επιλογές, σιωπές, όνειρα που δεν τόλμησαν ποτέ να ομολογήσουν. Ο καθένας τους αφήνει σημάδι. Σου θυμίζουν κάτι δικό σου, και οταν πια συνεχίσεις παρακάτω, δε θα τους ξεχάσεις. Δεν θα μπορείς, πίστεψε με…
Σε αυτή την ενότητα, δεν θα αποκαλύψουμε γεγονότα. Δεν θα προδώσουμε καμία στιγμή. Αλλά θα περπατήσουμε δίπλα σου, στην ίδια σιωπή που βαδίζει και ο πρωταγωνιστής. Θα μιλήσουμε για την αίσθηση του ταξιδιού, για τη ζωντανή αφήγηση που αναπνέει με κάθε νέα περιοχή, με κάθε σταγόνα βροχής που πέφτει στη σκόνη.
Το Death Stranding 2 δεν σου δίνει απλώς μια ιστορία να παίξεις. Σου δίνει έναν κόσμο να ξαναπιστέψεις η να τον χάσεις για πάντα.
Εικόνα & ήχος
Αυτός το ξεκίνησε, αυτός το έφερε, ε αυτός μάς το πέταξε στα μούτρα.
Ο Hideo Kojima δεν ακολούθησε ποτέ το ρεύμα γιατί το έπλασε. Κι όταν αποφάσισε να κάνει παιχνίδια σαν ταινίες, πολλοί γελούσαν. Σήμερα, τον μιμούνται. Εκείνος όμως συνεχίζει, κάνει επίδειξη και το κάνει με το δικαίωμα του δημιουργού που έθεσε τους κανόνες. Γιατί, όταν μιλάμε για κινηματογραφική εμπειρία στο gaming, μιλάμε από το στόμα του Kojima και κάτω.
Το Death Stranding 2 δεν μοιάζει με παιχνίδι. Μοιάζει με τελετή εικόνας και ήχου. Και ναι, δεν είναι υπερβολή να πούμε πως έχουμε μπροστά μας τα πιο εντυπωσιακά γραφικά που έχουμε δει ποτέ σε παιχνίδι.
Η Decima Engine, στην έκδοση που μας προσφέρει η Kojima Productions, μοιάζει με μηχανή που χτίζει πραγματικότητες, όχι ψηφιακά περιβάλλοντα. Το φως, η υγρασία πάνω στο μέταλλο, οι σκιές που δεν είναι “σκιές” αλλά βάρος, οι εκφράσεις προσώπου που δεν δείχνουν συναίσθημα το αποκαλύπτουν. Ειδικά σε OLED οθόνες, το μάτι δεν βλέπει απλώς – απορροφά.
Κι όμως, όσο εντυπωσιακή κι αν είναι η εικόνα, δεν θα είχε καμία δύναμη χωρίς τον ήχο. Εδώ δεν έχουμε απλώς μουσική υπόκρουση ή εφέ έχουμε ηχητικό χειρόγραφο. Το sound design του Death Stranding 2 είναι επιστημονική ηχοληψία κάτι φτιαγμένο για να ακουστεί όπως ανασαίνει ένας κόσμος που υποφέρει.
Δεν υπάρχει “ένας” ήχος. Υπάρχουν εκατοντάδες, που δεν καταλαβαίνεις καν πότε ξεκινούν και πότε τελειώνουν. Το σφύριγμα του ανέμου δεν είναι στατικό έχει απόσταση, βάθος, ψυχολογία. Το νερό δεν στάζει· πληγώνει. Και τα βήματα του Sam; Είναι βήματα ανθρώπου που κουβαλάει το παρελθόν του και το ακούμε.
Εδώ, είτε παίξεις με ακουστικά είτε σε Dolby Surround, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: βυθίζεσαι. Ο ήχος γίνεται δέρμα. Είσαι μέσα και δεν θέλεις να βγεις από τον κόσμο του.
Προσωπικά, έπαιξα το παιχνίδι στην επιλογή Performance Mode για τα παραπάνω FPS και μόνο τότε τρόμαξα. Όχι για το τεχνικό αποτέλεσμα αλλά γιατί κατάλαβα τι σημαίνει πραγματικά “βελτιστοποίηση”. Ήταν ήδη υπερβολικά καλό. Και όταν πέρασα στην επιλογή Quality; Εκεί, ναι έτριβα τα μάτια μου. Εκεί ένιωσα ότι παίζω κάτι Next Gen, όχι μόνο σε specs αλλά και σε φιλοσοφία.
Η τεχνική αρτιότητα εδώ δεν είναι αυτοσκοπός είναι όχημα αφήγησης. Και όταν όλα δένουν κάμερα, ήχος, φως, βλέμμα, ακινησία τότε δεν έχει σημασία αν παίζεις παιχνίδι ή βλέπεις ταινία. Σημασία έχει μόνο ότι είσαι εκεί…
Οι πρωταγωνιστές
Ας μιλήσουμε καθαρά.
Ό,τι βλέπεις στο Death Stranding 2: On the Beach, ό,τι νιώθεις, ό,τι σου μένει στηρίζεται πάνω σε ερμηνείες που δεν έχουν να ζηλέψουν απολύτως τίποτα από τον κινηματογράφο. Το αντίθετο θα έλεγα. Είναι τρομακτικό το πόσο μακριά έχει φτάσει η απόδοση συναισθήματος σε αυτό το παιχνίδι. Κυριολεκτικά καλύτερα και από ταινία.
Ο Norman Reedus επιστρέφει ως Sam Porter Bridges και είναι πιο ώριμος, πιο σιωπηλός και πιο “παρών” από ποτέ. Δεν χρειάζεται να φωνάξει· η φωνή του είναι στο βλέμμα. Η Léa Seydoux (Fragile) δεν ερμηνεύει απλώς έναν ρόλο. Φέρνει κάτι εύθραυστο, σχεδόν ποιητικό, με εκφράσεις που μπορεί να σε διαλύσουν μόνο με ένα κοίταγμα.
Ο Troy Baker, σε νέο ρόλο, κάνει κάτι πολύ επικίνδυνο και το φέρνει εις πέρας με την ακρίβεια ενός ηθοποιού που ξέρει τι είναι σκοτεινό χωρίς να το κάνει καρικατούρα. Η Shioli Kutsuna, η Elle Fanning, ο George Miller, ο Guillermo del Toro, η Margaret Qualley, η Uzo Aduba, η Sophie Martinelli, ο Fatih Akin όλοι ζουν μέσα στο παιχνίδι. Δεν δανείζουν απλώς πρόσωπα. Δεν “παίζουν” χαρακτήρες. Είναι οι χαρακτήρες.
Και φυσικά, δεν ξεχνάμε τον Martinelli. Πολλοί θα τον δουν και θα πουν “χαρακτήρας”. Δεν είναι. Είναι παρουσία. Κινείται με την απλότητα κάποιου που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα, και ταυτόχρονα με το βάθος κάποιου που κουβαλάει όλα. Στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται η αλήθεια ενός κόσμου που έχει μάθει να μη μιλάει, αλλά να αντέχει.
Και μετά… έρχεται εκείνος. Ο “τρελός με την κιθάρα”. Ένας τύπος που φαίνεται βγαλμένος από άλλη διάσταση, με βλέμμα αλλού και ψυχή σε κάμποσες ζωές πριν. Είναι αυτός που μπορεί να σε κάνει να γελάσεις, να τρομάξεις, να νιώσεις αμηχανία και τελικά να καταλάβεις ότι αυτή είναι η μαγεία του Kojima: δεν ξέρεις ποτέ πότε κάτι είναι “αστείο” και πότε είναι ο πιο πικρός καθρέφτης σου. Ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει δίνει μια παράσταση ζωής. Όχι γιατί είναι “αληθοφανής” αλλά γιατί είναι αληθινός μέσα στην παραίσθηση.
Και ίσως η Rainne (θα καταλάβετε…) είναι μια από τις πιο αινιγματικές και βαθιά φορτισμένες παρουσίες που έχουμε δει ποτέ σε παιχνίδι. Δεν μπορώ και δεν πρέπει να αποκαλύψω περισσότερα. Όχι γιατί είναι “spoiler”. Αλλά γιατί πρέπει να την νιώσεις μόνος σου. Γιατί πίσω από την κάθε λέξη, πίσω από την κάθε παύση, κρύβεται μια συναισθηματική παραλλαγή που έχει νόημα μόνο όταν έχεις συνδεθεί με τον κόσμο της.
Και μετά υπάρχει η Tomorrow.
Να κρατήσετε αυτό το όνομα.
Να το αφήσετε να σιγοκαίει στο πίσω μέρος του μυαλού σας όσο προχωράτε στο story. Η Tomorrow δεν είναι χαρακτήρας. Είναι στιγμή. Είναι μνήμη. Είναι το πιο ανθρώπινο πράγμα που περνά μπροστά από την οθόνη σας και δεν θα καταλάβετε αμέσως γιατί σας συγκλονίζει. Θα έρθει αργότερα. Σαν χτύπος στην πόρτα που νόμιζες πως ξέχασες. Η ερμηνεία της είναι σχεδόν αόρατη, κι όμως νιώθεις ότι σε κρατάει από το χέρι κάθε φορά που αμφιβάλλεις. Κάθε φράση, κάθε βλέμμα, κάθε σιωπή της Tomorrow είναι σκηνοθετημένο συναίσθημα.
Αυτό που ζούμε εδώ είναι ρεσιτάλ ερμηνείας. Ένα αληθινό, απόλυτο, βαθιά συγκινητικό θεατρικό μέσα σε έναν ψηφιακό κόσμο που πλέον δεν είναι παιχνίδι. Είναι τελετή.
Οι ηθοποιοί δεν είναι εκεί απλώς για να προωθήσουν το προϊόν. Είναι εκεί για να σε κοιτάξουν μέσα απ’ την οθόνη και να σε ρωτήσουν:
“Εσύ τι θα ένιωθες αν το κουβαλούσες αυτό;”
Και εσύ δεν έχεις απάντηση. Μόνο μια ανατριχίλα.
Χειρισμός & gameplay
Σε σχέση με το πρώτο Death Stranding, μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά πως οι μηχανισμοί έχουν εξελιχθεί χωρίς όμως να εκτρέπονται από την ουσία που έκανε το αρχικό παιχνίδι μοναδικό. Οι παίκτες που έχουν ήδη περάσει αμέτρητες ώρες με το πρώτο κεφάλαιο, θα νιώσουν οικειότητα και σιγουριά, μιας και τα βασικά στοιχεία παραμένουν γνώριμα και η εμβάθυνση στους μηχανισμούς τους επιτρέπει να προχωρούν πιο άνετα.
Παράλληλα, κάτι που μου έκανε εντύπωση καθώς έπαιζα, είναι πως το level design φαίνεται πιο προσεγμένο και κάπως πιο “εύπεπτο”. Δεν μιλώ για γραμμικότητα η ελευθερία υπάρχει όμως δεν βρέθηκα μπροστά στα ίδια περίεργα, ίσως και απογοητευτικά εμπόδια που ταλάνιζαν το πρώτο παιχνίδι. Η ροή είναι πιο ομαλή, η πρόκληση διατηρείται, αλλά νιώθεις πως η εμπειρία έχει απλοποιηθεί σε σημεία με σκοπό να μη σε κόψει απότομα.
Από τεχνικής πλευράς, το παιχνίδι λειτουργεί απλά άψογα. Δεν είδα ούτε ένα glitch, ούτε κανένα κόλλημα κάτι σπάνιο για έναν τόσο πολύπλοκο και λεπτομερή κόσμο. Η Desima Engine φαίνεται να δουλεύει σε πλήρη αρμονία με το hardware, προσφέροντας μια εμπειρία χωρίς τριβές, που επιτρέπει στον παίκτη να βυθιστεί στον κόσμο του χωρίς αποσπάσεις.
Μέχρι εδώ, λοιπόν, το gameplay του Death Stranding 2 στέκεται ως μια ώριμη, εξελιγμένη και σταθερή εμπειρία, που ξέρει να τιμά την παράδοση του προκατόχου του, αλλά και να προχωράει με το δικό της, πιο καθαρό και λιγότερο κουραστικό βήμα.
Το μεγάλο ερώτημα : Walk simulator ή action εμπειρία;
Ας μιλήσουμε για το ερώτημα που πολλοί θέτουν πριν καν πιάσουν το χειριστήριο: Μήπως το Death Stranding 2 παραμένει αυτό που κάποιοι χαρακτηρίζουν, μάλλον άδικα, “walk simulator”; Ή μήπως έχει πια ωριμάσει σε κάτι πιο δυναμικό, πιο διαδραστικό;
Χωρίς να μπω σε spoilkers, η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Το παιχνίδι τείνει πολύ περισσότερο προς το “action”.
Και όχι μόνο αυτό αν παρακολουθήσατε τα Τop Τen με τον Μάκη τον Δεστούνη στο Joystick GR, θα είδατε πως έλεγα χαρακτηριστικά πώς το παιχνίδι «βρωμάει» Metal Gear Solid με τον πιο εμφαντικό και συνειδητό τρόπο.
Θα βρείτε μπροστά σας τόσα references, τόσες συνδέσεις και παραπομπές, που θα αναρωτηθείτε «Ρε, τι γίνεται εδώ;». Σαν να υπάρχει ένας αντικατοπτρισμός, ένας παράλογος αλλά έξυπνος διάλογος ανάμεσα στο Death Stranding και τον κόσμο του Metal Gear ένας φόρος τιμής και ταυτόχρονα μια επανερμηνεία του τί σημαίνει stealth, μάχη και επιβίωση σε έναν κόσμο γεμάτο απειλές.
Όσο για τον χειρισμό και τα όπλα, αν γνωρίζετε τα παιχνίδια του Kojima, θα καταλάβετε ότι δεν πρόκειται για κάτι τυχαίο ή κακοσχεδιασμένο. Ίσως, για κάποιους, η διαχείριση των όπλων να φανεί ενοχλητική θυμίζοντας λίγο το περίφημο «κλάνκι» του Red Dead Redemption 2 αλλά καταλαβαίνω πλήρως την ανάγκη και το σκεπτικό του δημιουργού.
Ο Sam δεν είναι στρατιώτης, δεν είναι γκάγκστερ, ούτε καν ο Leon από το Resident Evil. Είναι ένας μεταφορέας, ένας άνθρωπος φορτωμένος με το βάρος της αποστολής του και τις ευθύνες του. Αυτό σημαίνει ότι ο χειρισμός των όπλων δεν είναι απλά για το «παίξε και πυροβόλησε». Είναι μια προσεκτική ισορροπία πρέπει να έχεις το μυαλό σου στη μάχη, να ξέρεις πότε και πώς να χρησιμοποιήσεις το όπλο σου, πότε να αποφύγεις τη σύγκρουση ή να την αντιμετωπίσεις με στρατηγική.
Τα όπλα είναι πολλά και ποικίλα, ενώ υπάρχουν και διάφορα μέσα μεταφοράς, που δίνουν άλλη διάσταση στην εξερεύνηση και την ολοκλήρωση των αποστολών.
Και για να είμαι ειλικρινής, στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, έχοντας ήδη την εμπειρία του πρώτου, επέλεξα να κινηθώ με τρίκυκλο ή αγροτικό όχημα. Αυτό έκανε τις μετακινήσεις πιο γρήγορες και τις αποστολές πιο ομαλές με μόλις δύο σημεία να με δυσκολεύουν ελάχιστα μετά από 35 ώρες ενασχόλησης με το story.
Συνολικά, το παιχνίδι μου φάνηκε πιο εύκολο σε σχέση με το πρώτο αλλά δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν αυτό οφείλεται μόνο στην προσωπική μου εμπειρία ή αν είναι και αποτέλεσμα της σχεδιαστικής προσέγγισης της Kojima Productions για το sequel.
THE POINT – Ξεκάθαρες Απαντήσεις
Και αφού έχουμε βουτήξει ήδη βαθιά στον κόσμο του Death Stranding 2, ας κλείσουμε μερικά από τα πιο καυτά ερωτήματα που εύλογα θα κάνει κάποιος είτε σαν υποψήφιος παίκτης είτε σαν θεατής αυτής της πολυπρόσωπης εμπειρίας. Το κάνουμε “χύμα”, αλλά όχι πρόχειρα. Το κάνουμε με επίγνωση. Γιατί όταν η δημιουργία ακουμπάει την τέχνη, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σταθείς απέναντί της με σεβασμό και ειλικρίνεια.
1. Είναι ακόμη ένα walk simulator;
Εξ αρχής δεν θεώρησα ποτέ ότι το Death Stranding είναι walk simulator αυτή η ταμπέλα απλά υποδηλώνει ότι κάποιος δεν κατάλαβε. Παρόλα αυτά, μπορώ να κατανοήσω το γιατί λέγεται. Είναι ένα παιχνίδι που απαιτεί να αφεθείς, να του δώσεις χώρο. Δεν είναι για όλους και αυτό είναι όχι απλώς θεμιτό, αλλά και καλοδεχούμενο.
Όμως αυτό δεν μου δίνει κανένα δικαίωμα να του κόψω βαθμό, ούτε και πρόκειται. Διότι δεν κρίνω την εμπειρία με βάση το τι περιμένει ο μέσος παίκτης, αλλά με βάση το όραμα του δημιουργού, και το κατά πόσο αυτό αποδίδεται με συνέπεια, ύφος, και δύναμη. Και εδώ, το όραμα δεν προδίδεται ποτέ.
2. Θυμίζει Metal Gear Solid;
Η απάντηση βρίσκεται ήδη κρυμμένη μες στις προηγούμενες παραγράφους, αλλά δεν θα σου την χαρίσω εντελώς.
Άνοιξε τα μάτια σου, αφέσου στη ροή και κοίτα πίσω απ’ το πέπλο.
Υπάρχει μια μαγική αντιστροφή ρόλων, μια συνειδητή αντανάκλαση του Metal Gear, όχι ως κόπια αλλά ως αναστοχασμός.
3. Μπορώ να παίξω το Death Stranding 2 χωρίς να έχω παίξει το πρώτο;
Θεωρώ απαραίτητο να τονίσω πως όχι, δεν πρέπει να παίξεις το 2 αν δεν έχεις βιώσει το πρώτο.
Ναι, το παιχνίδι σου προσφέρει recap. Ναι, κινηματογραφικά, σε βάζει στο νόημα.
Όμως δεν θα έχεις την ίδια ανταμοιβή. Δεν θα πονέσεις, δεν θα νιώσεις, δεν θα κουβαλήσεις το ίδιο βάρος.
Θα κοιτάξεις τον ουρανό, χωρίς να έχεις ματώσει στα λασπόνερα. Κι αυτό, για εμένα, είναι παράλογο.
Το Death Stranding είναι μια από τις ελάχιστες εμπειρίες που δικαιούνται να ζητούν από εσένα να τις ακολουθήσεις από την αρχή.
Διότι, για να φτάσεις στον παράδεισο, πρέπει πρώτα να πάρεις φόρα από τον πάτο της κολάσεως.
Τελικά, είναι για όλους;
Όχι. Όπως και το πρώτο, το Death Stranding 2 δεν είναι για όλους. Δεν είναι επειδή είναι δύσκολο, αλλά επειδή είναι διαφορετικό.Δεν είναι επειδή ζητάει από σένα πολλά, αλλά επειδή ζητάει τα σωστά.Δεν θα σου πω να τρέξεις να το παίξεις αν δεν είσαι σίγουρος.Αλλά αν είσαι έτοιμος να ακούσεις και όχι μόνο να πατήσεις κουμπιά αν θες να περάσεις μέσα απ’ το τοπίο αντί να τρέξεις από πάνω του,τότε ετοιμάσου για μια από τις πιο ιδιαίτερες και ουσιαστικές εμπειρίες που έχει προσφέρει ποτέ το gaming.
Επίλογος, το νήμα που συνδέει
Το Death Stranding 2 δεν είναι απλώς ένα sequel. Δεν είναι μια προσπάθεια να επαναληφθεί μια επιτυχία. Είναι η επανατοποθέτηση του δημιουργού απέναντι στο ίδιο του το έργο, απέναντι στον κόσμο και απέναντι στον χρόνο. Ο Kojima δεν έρχεται εδώ να σου δείξει τι μπορεί να κάνει το ξέρει ήδη. Το ’χει κάνει και έρχεται να σου πει τι έχει μείνει να πει…
Για τον άνθρωπο, την μοναξιά,τη σύνδεση και τον θάνατο με τελευταία την ελπίδα.Και ναι, μπορεί όλα αυτά να ακούγονται «βαριά», αλλά δεν είναι.Γιατί τα κουβαλάς στο σακίδιό σου όπως κουβαλάς πακέτα: άλλοτε σου πέφτουν, άλλοτε τα φέρνεις εις πέρας, μα πάντα πάντα αφήνουν ένα αποτύπωμα πάνω σου. Η τεχνική αρτιότητα είναι δεδομένη. Το voice acting συγκλονιστικό. Η μουσική συνοδεύει το ταξίδι σου όπως μια ανάμνηση που δεν ξέρεις αν είναι δικιά σου ή κάποιου άλλου. Το gameplay, αν και γνώριμο, φιλτράρεται μέσα από εμπειρία, βελτίωση και εξέλιξη.Και πάνω από όλα αυτά, αιωρείται ένα ερώτημα: «Μετά από όλα αυτά, τι μένει;»
Η απάντηση είναι απλή. Μένει η Σύνδεση. Μένει το Νήμα. Μένει το ταξίδι που έκανες με εσένα και για τους άλλους.
Τι μου άφησε τελικά το Death Stranding 2
Σε αυτές τις 35 ώρες που βυθίστηκα στο παιχνίδι, το μόνο που έκανα ήταν να περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη μέρα, να ξαναβάλω το χειριστήριο στα χέρια μου. Μια αληθινά συγκλονιστική εμπειρία, που όμως και γι’ αυτό το αναφέρω αποφάσισα να κρατήσω το review καθαρό από spoilers.
Το Death Stranding 2: On the Beach σε χτυπάει ακριβώς εκεί που δεν το περιμένεις, σε ξεκλωτσάει στα μούτρα με μια αλήθεια που μόνο ο Kojima μπορεί να δώσει.
Αυτός έφερε την κινηματογραφικότητα στα παιχνίδια, αυτός έχει κάθε δικαίωμα να κάνει τέτοιες επιδείξεις οπτικοακουστικής μαγείας. Εύχομαι μόνο να του δίνει ο Θεός χρόνια και δημιουργικό πάθος, ώστε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε έργα με τέτοιο βάθος και ψυχή. Είναι τελειομανής και αυτή η εμμονή ξεχωρίζει τα πραγματικά κινηματογραφικά αριστουργήματα από τις επιτηδευμένες, οικονομικά επιδοτούμενες παραγωγές που προσπαθούν να ευχαριστήσουν όλους και τελικά γίνονται μία ενιαία, άγευστη σάλτσα.
Για όλους αυτούς τους λόγους, ο βαθμός που μπορώ να δώσω σε αυτό το παιχνίδι δεν είναι τίποτα λιγότερο από άριστα. Και επιμένω: δεν θα κόψω ούτε μισό βαθμό επειδή δεν μπορούν όλοι να το παίξουν ή επειδή το παιχνίδι δεν ταιριάζει σε ό,τι θέλει ο καθένας να βλέπει στα games. Κρίνω το έργο μέσα στο πρίσμα του οράματος του δημιουργού. Και αυτό που πήρα είναι η πιο ολοκληρωμένη, κινηματογραφική, οπτικοακουστική και διαδραστική εμπειρία που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Αν θέλετε να καταλάβετε ποιος είναι ο πατέρας της κινηματογραφικότητας στα videogames, πρέπει να παίξετε το Death Stranding και το Death Stranding 2.
Μεγάλε Χιντεό Κοντζίμα, ευχαριστούμε. Με όλη την ταπεινότητα και χωρίς κανένα “φαμποϊσμό“.
Στο τέλος, θα σας περιμένουμε στην παραλία…
Ευχαριστούμε την Sony Playstation για την παραχώρηση του Review Code.
