Πάνω από τρεις δεκαετίες μετά την πρώτη του εμφάνιση, το DOOM της id Software δεν είναι απλώς ένα παιχνίδι – είναι σύμβολο στον κόσμο του gaming. Η ομάδα της id Software θα μπορούσε να βολευτεί με τις δόξες του παρελθόντος και να συνεχίσει να βγάζει κέρδη χωρίς κόπο. Όμως, το DOOM: The Dark Ages έρχεται να ταράξει τα νερά, δείχνοντας ότι η σειρά έχει ακόμα πολλά να δώσει. Αν νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα από το DOOM, ετοιμάσου να αλλάξεις γνώμη.
Παιχνίδι
Το DOOM: The Dark Ages δεν είναι μια απλή συνέχεια ή ένα φρεσκάρισμα του DOOM Eternal. Είναι ένα παιχνίδι που παίρνει τολμηρά ρίσκα, με μηχανισμούς που έχουν ξαναχτιστεί από το μηδέν για να σε βυθίσουν σε μια ολοκαίνουργια εμπειρία. Και ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο; Όπως και τα προηγούμενα, σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή. Σταμάτησα για να γράψω αυτή την κριτική, αλλά ομολογώ ότι δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου – είναι από εκείνα τα παιχνίδια που σε κάνουν να ξεχνάς την ώρα.
Η σειρά DOOM πάντα έβαζε τη διασκέδαση πάνω από όλα, και το The Dark Ages το πηγαίνει σε άλλο επίπεδο. Συνήθως δεν παραλείπω τις cutscenes σε παιχνίδια, αλλά εδώ δεν κρατιόμουν – όχι επειδή η ιστορία ήταν βαρετή, αλλά γιατί ήθελα να ξαναμπώ στη μάχη. Είτε είσαι φανατικός οπαδός της σειράς, είτε δεν έχεις πιάσει ποτέ DOOM στα χέρια σου, αυτό το παιχνίδι είναι must.
Η id Software φρόντισε να ρίξει μια γερή δόση νοσταλγίας, παίρνοντας στοιχεία από τα κλασικά DOOM. Αυτό φαίνεται κυρίως στον τρόπο που κινείσαι, που είναι πιο «γειωμένος» σε σχέση με το DOOM 2016 ή το Eternal. Μην ανησυχείς, όμως – η μάχη παραμένει φρενήρης και απόλυτα ικανοποιητική.
Παρά το πιο σταθερό στιλ κίνησης, το The Dark Ages σου δίνει άπειρες επιλογές για να κινηθείς στο πεδίο της μάχης. Ένα από τα πιο “κουλ” χαρακτηριστικά είναι η «επίθεση με ασπίδα», που σε αφήνει να πέσεις με φόρα πάνω στους εχθρούς. Αν ο εχθρός είναι στα τελευταία του, η κίνηση αυτή οδηγεί σε μια εκτέλεση που γίνεται αυτόματα, κρατώντας τη δράση σε πυρετώδεις ρυθμούς. Είναι από αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να χαμογελάς κάθε φορά.
Οι εχθροί πετάνε βλήματα με πιο αργή ταχύτητα, κάτι που μετατρέπει κάθε μάχη σε ένα είδος χορογραφίας. Πρέπει να κινείσαι σαν ακροβάτης, αποφεύγοντας βλήματα και εχθρούς, και όταν το καταφέρνεις, νιώθεις σαν μάστερ. Η ασπίδα σου δίνει τη δυνατότητα να στέλνεις πίσω ορισμένα βλήματα, μετατρέποντας την άμυνα σε επίθεση με έναν απίστευτα “κουλ” τρόπο.
Μιλώντας για την ασπίδα, είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό αμυντικό εργαλείο. Την χρησιμοποιείς για να καλύπτεις αποστάσεις, να αποκρούεις χτυπήματα ή ακόμα και να επιτίθεσαι. Όσο την αναβαθμίζεις, γίνεται όλο και πιο φονική. Στην αρχή, βλέπεις τον Doom Slayer να πετάει την ασπίδα σε κάποιες εκτελέσεις και λες «μακάρι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ». Και μάντεψε τι; Από το δεύτερο επίπεδο, παίρνεις μια λεπίδα πριονιού για την ασπίδα, που την κάνει φονικό όπλο. Προς το τέλος, είχα φτάσει την εμβέλειά της σε τέτοιο σημείο που διέλυα ολόκληρες ομάδες εχθρών με μία ρίψη.
Η ασπίδα σκίζει τους πιο αδύναμους εχθρούς, δίνοντας στον Doom Slayer μια αύρα… ας πούμε, ενός πιο βίαιου Captain America. Για τους μεγαλύτερους εχθρούς, τους ακινητοποιεί, δίνοντάς σου την ευκαιρία να τους γεμίσεις σφαίρες ή να καθαρίσεις πρώτα τους μικρότερους. Είναι εκπληκτικό πώς ένα μόνο όπλο μπορεί να έχει τόσες χρήσεις, και αυτό δείχνει πόσο καλοδουλεμένοι είναι οι μηχανισμοί του παιχνιδιού.
Η μάχη σώμα με σώμα έχει πάρει τα πάνω της σε σχέση με το DOOM Eternal. Οι γροθιές και το αλυσόπριονό σου έχουν περιορισμένες χρήσεις, αλλά όταν χτυπάς, το νιώθεις. Με σωστούς συνδυασμούς, μπορείς να εξολοθρεύεις εχθρούς με combos που σε κάνουν να νιώθεις ανίκητος. Υπάρχουν σημεία στο παιχνίδι που σου δίνουν αρκετές «αναπληρώσεις» για να καθαρίσεις ολόκληρα δωμάτια μόνο με τα χέρια σου. Και όταν αποκτάς το ρόπαλο αργότερα, κάθε χτύπημα είναι σαν έκρηξη που διαλύει τους πάντες γύρω σου.
Το οπλοστάσιό σου χτίζεται σιγά-σιγά, με τρόπο που σε αφήνει να μάθεις κάθε όπλο πριν πάρεις το επόμενο. Κάθε φορά που έπαιρνα ένα νέο όπλο, έλεγα «αυτό είναι το καλύτερο, δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο». Και μετά ερχόταν το επόμενο, εξίσου φανταστικό, με δικές του δυνατότητες. Είναι σαν το παιχνίδι να ξέρει πώς να σε κρατάει συνεχώς ενθουσιασμένο.
Οι μάχες γίνονται πιο σκληρές όσο προχωράς. Εχθροί που στην αρχή ήταν bosses εμφανίζονται πλέον σε κανονικές μάχες, μερικές φορές δύο-δύο. Το να τους βγάζεις νοκ-άουτ είναι όχι μόνο ικανοποιητικό, αλλά σου δείχνει πόσο έχεις βελτιωθεί. Μπορείς επίσης να ανεβάσεις τη δυσκολία ή να κάνεις πιο αυστηρές τις αποκρούσεις, αν θέλεις να δοκιμάσεις τα όριά σου.
ο DOOM: The Dark Ages δεν μένει μόνο στις κλασικές μάχες. Υπάρχουν στιγμές που χειρίζεσαι ένα τεράστιο Atlan ή πετάς πάνω σε έναν δράκο με πολυβόλο. Στην αρχή, είχα τις επιφυλάξεις μου για αυτά τα κομμάτια, αλλά το παιχνίδι τα χρησιμοποιεί με μέτρο, κρατώντας τα διασκεδαστικά χωρίς να κουράζουν. Το Atlan, για παράδειγμα, δεν μένει ποτέ πάνω από 10 λεπτά, οπότε δεν προλαβαίνει να σε κουράσει. Τα επίπεδα με τον δράκο είναι ακόμα καλύτερα, καθώς περνάς από το πέταγμα κατευθείαν στη μάχη χωρίς να χάνεις ρυθμό.
Η εξερεύνηση είναι ακόμα ένα δυνατό σημείο. Αν σου αρέσει να ψάχνεις για κρυμμένα μυστικά, θα βρεις πολλά να ανακαλύψεις. Αλλά αν είσαι από αυτούς που θέλουν μόνο δράση, δεν θα νιώσεις ότι χάνεις κάτι. Το παιχνίδι σου δίνει τη δυνατότητα να αναβαθμίσεις τα όπλα σου χωρίς να χρειάζεται να γίνεις αρχαιολόγος, αλλά αν θέλεις να το ψάξεις, υπάρχει υλικό για πολλές ώρες.
Ειλικρινά, είναι δύσκολο να βρω κάτι να προσάψω στο DOOM: The Dark Ages. Η πιο σκληρή δυσκολία είναι φανταστική για έμπειρους παίκτες, αλλά καλύτερα να πιάσεις πρώτα τον ρυθμό των νέων μηχανισμών. Αν πρέπει να γκρινιάξω για κάτι, ίσως πω ότι η ιστορία δεν με τράβηξε ιδιαίτερα, αλλά όλες οι cutscenes παραλείπονται, οπότε δεν σου χαλάει τη διάθεση.
Α, και μια κουβέντα για την Collector’s Edition: τα έξτρα είναι φανταστικά. Η κάρτα-κλειδί και το άγαλμα του Doom Slayer είναι φτιαγμένα με απίστευτη προσοχή στη λεπτομέρεια. Αν είσαι φαν, δεν θα απογοητευτείς.
Αν γουστάρεις γρήγορα shooters και παιχνίδια που σε κρατάνε στην τσίτα, το DOOM: The Dark Ages είναι για σένα. Η μάχη είναι εθιστική, κάθε όπλο έχει τον χαρακτήρα του, και οι αλλαγές κάνουν τη σειρά καλύτερη από ποτέ. Πάνω από όλα, είναι μια υπενθύμιση ότι τα καλύτερα παιχνίδια είναι αυτά που σε κάνουν να περνάς καλά χωρίς πολλά-πολλά.
Γραφικά
Το DOOM: The Dark Ages τρέχει στην idTech 8 μηχανή, η οποία προσφέρει εκπληκτικά γραφικά με υποστήριξη ray tracing. Τα περιβάλλοντα είναι λεπτομερή και ποικίλα, από σκοτεινά μπουντρούμια μέχρι ανοιχτά πεδία μάχης, όλα εμποτισμένα με μια μεσαιωνική αισθητική που συνδυάζει φαντασία και τρόμο. Οι εχθροί είναι εξαιρετικά σχεδιασμένοι, με υψηλής ποιότητας textures και animations που τους κάνουν να φαίνονται τρομακτικοί και ζωντανοί.
Τα visual effects, όπως οι εκρήξεις, τα particle effects και τα gore effects, είναι εντυπωσιακά και προσθέτουν στην αίσθηση της βίας και της έντασης. Η χρήση του ray tracing προσθέτει ρεαλισμό στο φωτισμό και τις σκιές, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που ενισχύει την εμπειρία. Η μεσαιωνική αισθητική είναι μια φρέσκια αλλαγή από τα futurist settings των προηγούμενων τίτλων, με περιβάλλοντα εμπνευσμένα από κάστρα, δάση και αρχαίες ερείπια, που δημιουργούν έναν μοναδικό κόσμο.
Το παιχνίδι είναι βελτιστοποιημένο για να τρέχει ομαλά σε διάφορα συστήματα, με frame rates που κυμαίνονται από 50 έως 90 fps σε 1440p με μέγιστες ρυθμίσεις σε συστήματα όπως AMD Ryzen 7 3700 και RTX 3070. Ακόμα και σε πιο μέτριο hardware, το DOOM: The Dark Ages προσφέρει μια ομαλή εμπειρία, χάρη στις τεχνολογίες upscaling όπως NVIDIA DLSS, AMD FSR και Intel XeSS.
Ήχος
Ο ηχητικός σχεδιασμός στο DOOM: The Dark Ages είναι υποδειγματικός. Κάθε όπλο έχει τον δικό του χαρακτηριστικό ήχο, από το βαθύ μπάσο του super shotgun μέχρι το υψηλής συχνότητας βουητό του plasma rifle. Οι ήχοι των εχθρών, από τα γρυλίσματα μέχρι τις κραυγές πόνου, είναι ρεαλιστικοί και προσθέτουν στην ατμόσφαιρα. Οι ηχητικές εφέ των περιβαλλόντων, όπως οι ηχώ σε κλειστούς χώρους ή ο ήχος του ανέμου σε ανοιχτά πεδία, ενισχύουν περαιτέρω τη βύθιση.
Η μουσική επένδυση, συντεθειμένη από την Finishing Move Inc., αποτελείται από 35 κομμάτια που διαρκούν συνολικά 2 ώρες και 14 λεπτά. Αν και προσπαθεί να ακολουθήσει την παράδοση των heavy metal soundtracks της σειράς, έχει διχάσει τους παίκτες. Κάποιοι τη βρίσκουν λιγότερο εντυπωσιακή σε σύγκριση με τις συνθέσεις του Mick Gordon για τα DOOM (2016) και DOOM Eternal, ενώ άλλοι την απολαμβάνουν ως μια δυναμική συνοδεία της δράσης. Παρ’ όλα αυτά, η μουσική συμπληρώνει αποτελεσματικά τη δράση, οδηγώντας το gameplay που τροφοδοτείται από αδρεναλίνη.
Ιστορία
Το DOOM: The Dark Ages λειτουργεί ως prequel, εξερευνώντας την προέλευση της οργής του DOOM Slayer. Η ιστορία παρουσιάζεται μέσω cutscenes και in-game διαλόγων, αποκαλύπτοντας πώς ο πρωταγωνιστής έγινε ο θρυλικός πολεμιστής που γνωρίζουμε. Μέσα από αυτές τις αφηγήσεις, μαθαίνουμε για τις μάχες του ενάντια στις δυνάμεις της Κόλασης και την σχέση του με τους Makyrs, οι οποίοι τον χρησιμοποιούσαν ως όπλο.
Παρόλο που η σειρά DOOM δεν είναι γνωστή για την βαθιά αφήγηση, το The Dark Ages προσφέρει αρκετό υλικό για όσους ενδιαφέρονται για το lore. Η ιστορία προσθέτει βάθος χωρίς να επισκιάζει τη δράση, ενώ τα cutscenes είναι προαιρετικά, επιτρέποντας στους παίκτες να βουτήξουν απευθείας στη μάχη αν το επιθυμούν.
Δυσκολία και Προσβασιμότητα
Το DOOM: The Dark Ages προσφέρει διάφορα επίπεδα δυσκολίας, από εύκολο έως εφιάλτη, επιτρέποντας στους παίκτες να προσαρμόσουν την εμπειρία στις ικανότητές τους. Επιπλέον, υπάρχουν ρυθμίσεις για το parry window, δίνοντας τη δυνατότητα για πιο ακριβείς ή πιο επιεικές μάχες. Αυτή η ευελιξία καθιστά το παιχνίδι προσβάσιμο τόσο σε αρχάριους όσο και σε έμπειρους παίκτες, ενώ οι υψηλότερες δυσκολίες προσφέρουν μια πρόκληση για όσους θέλουν να δοκιμάσουν τις δεξιότητές τους.
Συμπέρασμα
Το DOOM: The Dark Ages είναι μια θριαμβευτική προσθήκη στη σειρά, συνδυάζοντας επιτυχώς την κλασική ένταση του DOOM με νέες μηχανικές και μια φρέσκια αισθητική. Οι καινοτομίες όπως η ασπίδα και οι αναβαθμισμένες melee επιθέσεις, σε συνδυασμό με τα εκπληκτικά γραφικά και τον εξαιρετικό ηχητικό σχεδιασμό, δημιουργούν μια εθιστική εμπειρία που κρατά τους παίκτες καθηλωμένους. Παρά τις ανάμεικτες απόψεις για τη μουσική, το gameplay και η τεχνική αρτιότητα του παιχνιδιού το καθιστούν απαραίτητο για τους φανς των fast-paced shooters.
