Sacrifices Must Be Made
Έχω αναφέρει πολλάκις στο παρελθόν ότι προσπαθώ να κρίνω κάθε δημιουργία πρωτίστως με άξονα τους στόχους που αντιλαμβάνομαι πως η ιδία θέτει στον εαυτό της. Ωστόσο αναπόφευκτα, όσο περισσότερο γράφει κανείς τέτοια κείμενα, αναπτύσσει αυτοματισμούς και μεθοδολογίες έτσι ώστε να κάνει την ζωή του πιο εύκολη. Συγκρίνει παιχνίδια μεταξύ τους, απομονώνει τους τομείς του παιχνιδιού ακόμα και αν αυτοί είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ του και καταλήγει σε θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά. Τι γίνεται όμως όταν ένα παιχνίδι αντιμετωπίζει ένα στοιχείο από εντελώς διαφορετική οπτική; Με τι πρόσημο κρίνεται παραδείγματος χάριν, η δομή της ιστορίας του “Stanley Parable” όταν αυτή σχολιάζει και αναιρεί τις υπάρχουσες δομές; Ή το σύστημα μάχης του “Undertale” από την στιγμή που η χρήση του κατακρίνεται έντονα;
Όσοι έχουν ασχοληθεί με έστω και ένα από τα παιχνίδια τουDaniel Mullins ενδεχομένως να αντιλαμβάνονται τον παραπάνω προβληματισμό μου. Πρόκειται για τον δημιουργό του “Pony Island (2016)”, ενός παιχνιδιού που, ενώ φαινομενικά έχει την όψη ενός αθώου και πρόχειρα σχεδιασμένου arcade cabinet τίτλου, στην πραγματικότητα κρύβει μια εντελώς σκοτεινή πτυχή κατά την οποία ο παίκτης καλείται να εμποδίσει τον Λούσιφερ να καταστρέψει το ίδιο το παιχνίδι. Στον επόμενο τίτλο του με όνομα “The Hex(2018)”, ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο 6 πρωταγωνιστών βιντεοπαιχνιδιών οι οποίοι κατηγορούνται για έναν φόνο, κάθε ένας εκ των οποίων αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό είδος παιχνιδιού. Αν και τα δύο παίχνιδια εκ πρώτης όψεως διαφέρουν μεταξύ τους, η συχνή χρήση της αυτοαναφοράς και του metaστοιχείου, η ενδιαφέρουσα μίξη ετερόκλητων genres αλλά και η αλλοπρόσαλλη δόμηση της ιστορίας είναι μονάχα λίγα από τα κοινά χαρακτηριστικά που φαίνεται να απασχολούν σταθερά τον Mullins.
Όσον αφορά τον τίτλο που μελετάμε εδώ, όλα ξεκίνησαν λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση του “The Hex” όπου κατα τη διάρκεια ενός Ludum Dare Game Jam με θέμα “Sacrifices Must be Made” ο Mullins δημιούργησε το ομώνυμο παιχνίδι αντλώντας έμπνευση από τα αγαπημένα του card games, θέτοντας ως επίκεντρο την έννοια της θυσίας και εξερευνώντας τις ενδιαφέρουσες προεκτάσεις που θα μπορούσε να έχει αυτή. Περίπου τρία χρόνια μετά, με την συμβολή της Devolver Digital στο κομμάτι της έκδοσης και έπειτα από πολλές προσθήκες και τροποποιήσεις στο αρχικό concept, το τρίτο παιχνίδι του Mullins με όνομα Inscryption έχει κυκλοφορήσει με τα trailers να δημιουργούν άπλετο μυστήριο γύρω από αυτό.
Another Challenger…
Εμφανίζεται μπροστά σου ένα play button. Το πατάς. Έπειτα από τα logo των εταιριών που ανέπτυξαν το παιχνίδι αντικρίζεις μια μαύρη οθόνη με ένα κομμάτι διαλόγου που λέει: “Okay. Time to figure out what’s on this thing”. Μεταφέρεσαι στο αρχικό μενού στο οποίο η επιλογή “New Game” δεν είναι διαθέσιμη και έτσι πιέζεις το “Continue” και το παιχνίδι ξεκινά. Βρίσκεσαι μπροστά από ένα ξύλινο τραπέζι και απέναντι έχεις ένα ζευγάρι μάτια καρφωμένο πάνω σου. “Άλλος ένας challenger” λέει το ζευγάρι μάτια και σε προσκαλεί να παίξεις το παιχνίδι του.
κανόνες αρχικά είναι απλοί. Έχεις κάποιες κάρτες στα χέρια σου και ένα ταμπλό μπροστά σου. Οι κάρτες σε πρώτη φάση χαρακτηρίζονται από τρία στοιχεία. Πρώτον, από τον αριθμό των σταγόνων αίματος που βρίσκεται στο πάνω δεξιά μέρος της κάρτας ο οποίος συμβολίζει τον αριθμό των πλασμάτων που χρειάζεται να θυσιαστούν έτσι ώστε να έρθει η συγκεκριμένη κάρτα στο ταμπλό. Δεύτερον και τρίτον, από τους δύο αριθμούς που βρίσκονται στην αριστερή και δεξιά πλευρά του χαμηλότερου σημείου της κάρτας οι οποίοι υποδεικνύουν αντίστοιχα, την επιθετική δύναμη και τους πόντους ζωής κάθε πλάσματος. Έτσι αν ένα πλάσμα επιτεθεί σε ένα άλλο, η επιθετική αξία του πρώτου αφαιρείται από τους πόντους ζωής του δεύτερου. Αν όμως ένα πλάσμα επιτεθεί χωρίς να υπάρχει κάποια κάρτα μπροστά του, κάνει απευθείας ζημιά στον αντίπαλο με συνέπεια να τοποθετείται αριθμός δοντιών, ίσος με την επιθετική αξία της κάρτας στην ζυγαριά που βρίσκεται στο αριστερό μέρος του ταμπλό. Όταν μια από τις δύο πλευρές της ζυγαριάς έχει πέντε δόντια παραπάνω από την άλλη, η αναμέτρηση λήγει.
Η επιείκεια του αντιπάλου σου θα σου επιτρέψει να επικρατήσεις στην πρώτη μάχη και έτσι ένας χάρτης που άλλοτε έχει διακλαδώσεις και άλλοτε όχι εμφανίζεται μπροστά σου. Εμπλουτίζεις την τράπουλα σου με νέες κάρτες, αναβαθμίζεις τις ήδη υπάρχουσες και μαθαίνεις την λειτουργία των “sigils”, ορισμένων συμβόλων που δίνουν ειδικές ικανότητες στα τέρατα σου όπως επίθεση σε πολλαπλούς στόχους, απευθείας επίθεση στον αντίπαλο, αθανασία, δημιουργία νέων καρτών ανά γύρο και πολλά άλλα. Αν και οι ικανότητες αυτές υπό συνθήκες μπορούν να δημιουργήσουν πολύ ενδιαφέρουσες και παντοδύναμες συνέργειες, το εντυπωσιακό στοιχείο του gameplay εντοπίζεται στην πλήρη συναρμογή του με τον φρικιαστικό και υποβλητικό χαρακτήρα του παιχνιδιού. Έτσι η αναβάθμιση ενός τέρατος προυποθέτει την θυσία ενός άλλου έτσι ώστε να μεταφερθούν οι ιδιότητες του δεύτερου στο πρώτο, οι “μυκητολόγοι (mycologists)” θα δημιουργήσουν τερατουργήματα συνδυάζοντας δύο ίδιες κάρτες σου, ενώ θα σου δοθεί η δυνατότητα να αφαιρέσεις το δόντι ή το μάτι σου προκειμένου να τα τοποθετήσεις στην ζυγαριά και να πάρεις πλεονέκτημα απέναντι στον αντίπαλο σου.
Something Feels Wrong
Κατά την διάρκεια των μονομαχιών κάποιες από τις κάρτες σου όπως η “ερμίνα (stoat)” σου απευθύνουν τον λόγο ζητώντας σου βοήθεια και δίνοντας σου πληροφορίες για τον άνθρωπο απέναντι σου. Όσο προχωράς στο παιχνίδι θα τον παρατηρήσεις να φορά διαφορετικές μάσκες, να αλλάζει το σκηνικό και να προσθέτει φιγούρες ανάλογα με την εκάστοτε συνθήκη που αντιμετωπίζεις. Συνεχίζεις και παίζεις μέχρι να χάσεις για πρώτη φορά. Το ζευγάρι μάτια σε διατάζει τότε να του φέρεις ένα κερί. Συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε μια καλύβα στην οποία μπορείς να περιηγηθείς και διάφορα αντικείμενα ή γρίφοι που σχετίζονται τις περισσότερες φορές με το card game κοσμούν τον χώρο. Προσπαθείς να αλληλεπιδράσεις με όσα περισσότερα μπορείς όμως για τα περισσότερα δεν έχεις κανένα στοιχείο, έτσι γυρνάς πίσω με το κερί. Ο αντιπαλός σου σε ενημερώνει ότι έχασες μια από τις δύο ζωές έτσι συνεχίζεις να παίζεις. Μαθαίνεις και άλλες κάρτες, βελτιώνεις την τράπουλα σου, αρχίζεις και λύνεις κάποιους γρίφους στην καλύβα με την βοήθεια των καρτών που μιλάνε και αντιμετωπίζεις ενδιαφέροντα bosses ώσπου κάποια στιγμή χάνεις. Δύο χέρια έρχονται κατά πάνω σου, η οθόνη γίνεται μαύρη και ξυπνάς σε ένα άλλο δωμάτιο της καλύβας. Δεν έχεις πεθάνει όμως. Ο αντίπαλος σου ανοίγει την πόρτα και σου ζητά να φτιάξεις την δική σου κάρτα, λαμβάνοντας χαρακτηριστικά από τις υπόλοιπες που βρίσκονταν στην κατοχή σου. Η κάρτα αυτή πλέον υπάρχει στο παιχνίδι και εσύ συνεχίζεις και παίζεις.
Θα εμφανιστούν νέοι μηχανισμοί, οι κάρτες σου θα γίνουν δυνατότερες και θα προχωρήσεις ακόμα πιο μακριά. Όμως όσο προχωράς θα δημιουργούνται ερωτήματα εφάμιλλα με αυτά που έχουν δημιουργηθεί σε όποιον ανέγνωσε τις παραπάνω παραγράφους: Ποιον αντιμετωπίζω και για ποιο λόγο; Γιατί αλλάζει την αμφίεση του; Γιατί υπάρχουν κάρτες που μιλάνε; Γιατί δεν υπάρχει “New Game” και άλλα πολλά. Ακόμα και αν όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν φτηνές τακτικές για να προκαλέσουν εντυπωσιασμό και εύκολο τρόμο, στην πραγματικότητα κρύβεται μια αντισυμβατικά δομημένη ιστορία με μεγάλο βάθος στην πλοκή και τους χαρακτήρες της και αλυσιδωτές και απρόσμενες αποκαλύψεις. Αρκεί μόνο να πω πως το παιχνίδι διαρκεί περίπου 8-9 ώρες και όλα όσα γράφω παραπάνω ανταποκρίνονται μόνο στις πρώτες 3, καθώς το ύφος αλλάζει άρδην από εκει και έπειτα, χωρίς ωστόσο να παρεκκλίνει ποτέ από την λογική των card games. Η συνέπεια στο είδος αυτό αλλά και οι συνεχείς απαντήσεις που δίνονται στα ερωτήματα που δημιουργούνται καθ’όλη την διάρκεια του παιχνιδιού, είναι τα χαρακτηριστικά που διατηρούν ακλόνητο το ενδιαφέρον του παίκτη συνεχώς, παρά τις έντονες διαφοροποιήσεις που προκύπτουν από κεφάλαιο σε κεφάλαιο για τις οποίες ωστόσο δεν μπορώ να επεκταθώ παραπάνω μιας και οποιαδήποτε αποκάλυψη θα στερούσε από τον παίκτη το στοιχείο της έκπληξης.
TransCryption
Συνήγορο σε αυτή την σχεδιαστική συνέπεια του Inscryption αποτελεί και η εικαστική του επένδυση. Κυρίαρχο υλικό στην καλύβα που βρισκόμαστε, είναι το ξύλο καθώς εντοπίζεται στα περισσότερα αντικείμενα που θα συναντήσουμε αλλά και στην πλήρωση της ίδιας της καλύβας, γεγονός που οδηγεί αναπόφευκτα σε μια παλέτα χρωμάτων που περιστρέφεται γύρω από το πορτοκαλί και το καφέ. Αν σε αυτά προστεθεί και η μυστηριώδης και ανατριχιαστική αύρα που διαπνέει τον χώρο όπως προαναφέραμε αλλά και η ένταξη των “sigils” σε τμήματα εκτός του card game, καθιερώνεται μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα η οποία υποστηρίζεται από όλες τις συνιστώσες του παιχνιδιού. Έτσι, όταν ένα αντικείμενο άλλης αισθητικής ή μια “ξένη” γραμματοσειρά παρεμβάλλεται, κάτι που συμβαίνει αρκετά συχνά, μοιάζει σαν να “γκρεμίζεται” το σκηνικό που έχει στηθεί έτσι ώστε να αναδυθεί μια προϋπάρχουσα αλήθεια. Αυτό το γκρέμισμα του 4ου τοίχου μάλιστα είναι ένα ιδιαίτερο γνώρισμα των παιχνιδιών του Mullins, το οποίο θα γιγαντωθεί προς το τέλος του παιχνιδιού, όπου θα αντληθούν πολλάκις στοιχεία από τους υπολογιστές ή τους λογαριασμούς των παικτών, μεταφέροντας έτσι την εμπειρία σε πολύ προσωπικό επίπεδο.
Ασφαλώς τεράστια συνεισφορά στην δημιουργία της ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας έχει και ο σχεδιασμός του ήχου. Τα εφέ κόβονται απότομα, το στοιχείο του θορύβου είναι έντονο ενώ κάθε ομιλία αποτυπώνεται με ένα σκοπίμως μονοδιάστατο βουητό. Η μουσική από την άλλη, αν και ευρύτερα διακατέχεται από μια στοιχειωμένη αύρα με πολλά avant-garde στοιχεία και έντονη την χρήση του μπάσου στη μελωδία, μονάχα μονοδιάστατη δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Υπάρχουν διαφορετικά θέματα για τους ξεχωριστούς ήρωες που σκαρφίζεται ο αντιπαλός μας, ενώ η ριζική αλλαγή του ύφους του παιχνιδιού αντικατοπτρίζεται πλήρως ηχητικά με τη χρήση εντελώς διαφορετικών οργάνων και μουσικών ειδών. Ωστόσο υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα τα οποία με παραλλαγές βρίσκονται σε στοχευμένες στιγμές ολόκληρης της ροής του παιχνιδιού, προοικονομώντας συνήθως με αυτόν τον τρόπο σημαντικές αποκαλύψεις και λειτουργώντας ως ένας από τους σημαντικότερους συνδετικούς κρίκους μεταξύ των κεφαλαίων.
DeCryption
Παρά την μικρή διάρκεια του Inscryption, οι στιγμές κατά τις οποίες βρέθηκα προ εκπλήξεως ήταν τόσο πολλές όπου έπειτα από τον τερματισμό μου είχε δημιουργηθεί αναπόφευκτα ένα αίσθημα κορεσμού. Όμως τόσο το απότομο τέλος, όσο και διάφορα στοιχεία όπως κάποιοι ανεξήγητοι κωδικοί, ονόματα και σύμβολα επιβεβαίωναν πως κάτι λείπει ακόμα. Πρόσφατα ανακάλυψα προς μεγάλη μου έκπληξη, πως ο Daniel Mullins έχει στήσει ένα ARG (Alternate Reality Game: “Παιχνίδι Εναλλακτικής Πραγματικότητας”), κατά το οποίο ο παίκτης πρέπει να αντλήσει στοιχεία από τα πιο περίεργα σημεία του παιχνιδιού τόσο εντός (ονόματα στα credits, κάρτες από κρυφά boss fights) όσο και εκτός αυτού (πρόσβαση σε αρχεία του παιχνιδιού, εξωτερικοί σύνδεσμοι). Υπάρχει μάλιστα ένας Discord Server που έχει αναλάβει την επίλυση των μυστηριωδών αυτών γρίφων με τον ίδιο τον Mullins να παρακολουθεί και να κατευθύνει τις προσπάθειες αυτές. Αυτή η διαδικασία δεν είναι πρωτόγνωρη για τα παιχνίδια του δημιουργού καθώς πολλά παρόμοια easter eggs υπήρχαν τόσο στο “Pony Island” όσο και στο “The Hex” και μέσω συνεντεύξεων μπορεί να παρατηρήσει κανείς πως αυτή η αλληλεπίδραση με το κοινό είναι ίσως το διασκεδαστικότερο κομμάτι της δημιουργίας για τον ίδιο. Όμως το Inscryption εξαιτίας, τόσο της “Deck-Building” λογικής του, όσο και της συνεργασίας με την γνωστή πλέον για τις ιδιαίτερες κυκλοφορίες της, Devolver Digital, κατόρθωσε να συγκεντρώσει πολύ ευρύτερο κοινό. Αν λοιπόν ήρθατε στο Inscryption για το gameplay του και μείνατε για την αλλοπρόσαλλη ιστορία του, τότε σας προτείνω ανεπιφύλακτα να δοκιμάσετε και τα άλλα δύο παιχνίδια του δημιουργού.
Ευχαριστούμε θερμά την Cosmocover για την διάθεση του κωδικού.
