Όταν η τρυφερότητα νικά το χάος — και το παιδί μέσα μας ψιθυρίζει «σ’ ευχαριστώ».
Δεν βλέπεις κάθε μέρα ένα remake που τολμά να μην εντυπωσιάσει αλλά να νιώσει. Το Lilo & Stitch (2025), η live-action επανεκδοχή της κλασικής animated ταινίας του 2002, δεν επιδιώκει να ξαναγράψει την ιστορία, ούτε να ξεπεράσει τη νοσταλγία μας. Επιδιώκει να τη σεβαστεί — και κάπου εκεί, ανάμεσα στα μάτια ενός εξωγήινου πλάσματος και μιας πληγωμένης μικρής, κρύβεται όλη η αλήθεια που χρειαζόμαστε.
Η μικρή Lilo ζει με την αδερφή της, Nani, σε μια Χαβάη γεμάτη αντιθέσεις: παραδεισενια φύση και καθημερινές μάχες επιβίωσης. Η οικογένειά τους είναι “μικρή , και σπασμένη”, όπως θα πει αργότερα ο Stitch. Όταν η Lilo υιοθετεί από καταφύγιο έναν… περίεργο σκύλο, που είναι στην πραγματικότητα ένα γενετικά τροποποιημένο εξωγήινο πείραμα (το 626), ξεκινά κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια παιδική περιπέτεια: ένα ταξίδι αποδοχής, θεραπείας και επαναπροσδιορισμού του τι σημαίνει οικογένεια.
Η Maia Kealoha, στο ρόλο της Lilo, κλέβει τις καρδιές χωρίς να προσπαθεί να το κάνει, είναι απλά ένα χαριτωμένο παιδί. Δεν υποδύεται. Ζει τον ρόλο της με μια παιδική αλήθεια που σε τσακίζει. Η Sydney Agudong, ως Nani, αποτυπώνει το βάρος της ευθύνης και της απώλειας με μια ώριμη, βαθιά ερμηνεία που σχεδόν την αισθάνεσαι. Ο Zach Galifianakis μας χαρίζει απλόχερα ένα comic relief χωρίς να αποσυντονίζει το συναίσθημα, ενώ ο Chris Sanders, που και πάλι δανείζει τη φωνή του στον Stitch (όπως και στην original), κρατά ζωντανή την καρδιά του χαρακτήρα. Είναι ο ίδιος Stitch, όπως τον αφήσαμε τότε. Μόνο που τώρα, η φωνή του μοιάζει να κουβαλά κάτι ακόμη: μνήμη.
Η μουσική, με επιρροές από παραδοσιακούς χαβανέζικους ήχους και ανανεωμένες εκτελέσεις των τραγουδιών που αγαπήσαμε (όπως το “Hawaiian Roller Coaster Ride”), συνοδεύει την ταινία σαν απαλή ανάσα. Η καλλιτεχνική διεύθυνση δίνει έμφαση σε μια πιο φυσική, ανεπιτήδευτη ομορφιά, χωρίς το υπερβολικό CGI να καλύπτει το συναίσθημα.
Η σκηνοθεσία του Dean Fleischer Camp (Marcel the Shell with Shoes On) φέρει τη σφραγίδα ενός δημιουργού που ξέρει ότι το παραμύθι δεν είναι πάντα λαμπερό. Είναι συχνά γεμάτο ρωγμές. Και σε αυτές τις ρωγμές ανθίζουν οι πιο δυνατές στιγμές της ταινίας. Το Lilo & Stitch ήταν πάντα για την εξωστρέφεια του διαφορετικού και τη δύναμη της οικογένειας — όχι αυτής που σου δίνεται, αλλά αυτής που διαλέγεις και σε διαλέγει. Μην ξεχνάμε πως ο Stitch , πήρε το όνομά του από τη λέξη “βελονιά”. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι αυτός που ράβει τα σπασμένα. Που μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος για να αξίζεις αγάπη. Η ατάκα “ʻOhana means family. Family means nobody gets left behind… or forgotten” έχει πια άλλη βαρύτητα. Γιατί τώρα την ακούμε ως ενήλικες. Και γνωρίζουμε τι θα πει να μείνεις πίσω, ή να μείνεις ξεχασμένος. Και εκεί σπας, αλλά εκεί υπάρχει ο..Stitch.
H νέα έκδοση του Lilo & Stitch δεν είναι απλώς ένα remake . Είναι μια υπενθύμιση. Ότι το παιδί μέσα μας δεν χάθηκε. Απλώς περίμενε μια ιστορία σαν αυτή για να ξαναμιλήσει. Δεν είναι τέλεια ταινία — και δεν χρειάζεται να είναι. Είναι αληθινή. Και αυτό την κάνει, τουλάχιστον για κάποιους από εμάς, αναντικατάστατη.
Υ.Γ.: Αν βγείτε από την αίθουσα με βουρκωμένα μάτια, μην ντραπείτε. Είναι απλώς το παιδί μέσα σας που αναγνώρισε κάτι δικό του. Μερικές πληγές δεν τις κλείνει ο χρόνος. Τις ράβει η αγάπη. Και κάποιες ταινίες —όπως αυτή— ξέρουν ακόμα να κρατάνε βελόνα. “This is my family. I found it, all on my own. It’s little, and broken, but still good. Yeah, still good.”
Ευχαριστούμε τα Cineplexx που για ακόμα μια φορά μας χάρισαν μια μοναδική εμπειρία και αν δεν την έχετε δει ακόμα, χάνετε την πιο…οικογενειακή ταινία της χρονιάς και όχι μόνο.
