Πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του MechWarrior 5: Mercenaries, ενός παιχνιδιού που αφενός ξεκίνησε υποσχόμενο και κατέληξε πολύ καλό μετά από χρόνια updates και αφετέρου έχει την τιμή να είναι το 3ο παιχνίδι της σειράς με τον ίδιο υπότιτλο, έρχεται η συνέχεια του πάλι από την Piranha Games ή μάλλον το αδερφάκι του, MechWarrior 5: Clans.
Αρχικά να αναφέρω ότι από Mechs, το BattleTech, είναι από τα αγαπημένα μου universes για το είδος. Πέρα από το MechCommander, τα strategy games που είχε κυκλοφορήσει η FASA στις αρχές των 00s, και το BattleTech από την Harebrained Schemes που αναβίωσε το ενδιαφέρον για το setting, η σειρά MechWarrior μας κρατάει παρέα στα PC από το μακρινό 1989 – οι ώρες που έχω γράψει να κουμαντάρω mechs είτε με το ποντίκι είτε με joystick δεν λέγονται!
Το MechWarrior 5 Mercenaries λοιπόν ήταν μια χλιαρή επιστροφή για την σειρά, με ένα μέτριο story campaign το οποίο αποτελούσε πρόφαση για το αληθινό ζουμί του παιχνιδιού: να έχεις το δικό σου mercenary company και να πιλοτάρεις το mech σου σαν αρχηγός της 4άδας «lance» ενώ αναλαμβάνεις αποστολές μισθοφορικού χαρακτήρα. Το gameplay loop στο έδαφος τόσο του Mercenaries όσο και του Clans είναι τόσο εθιστικό όσο είναι και επαναλαμβανόμενο, με την διαφορά στους 2 τίτλους να είναι ότι το Mercenaries είναι open-ended και έχεις ελευθερία κινήσεων να κυνηγήσεις contracts, να φτιάξεις την company σου και να ασχοληθείς με όσα από τα storylines θέλεις, ενώ το Clans είναι γραμμικό με συγκεκριμένες αποστολές που πρέπει να εκπληρωθούν για να προχωρήσει το story.
Το lore του BattleTech είναι εκτενέστατο, αλλά πολύ συνοπτικά, για να μπούμε στο κλίμα του MW5: Clans, τα Clans είναι περίπου 20 φατρίες που δημιουργήθηκαν όταν ο στρατηγός Aleksandr Kerensky πραγματοποίησε την έξοδο από την κυρίαρχη Star League των inner systems (Γή, Άρης κλπ.) στο περίφημο Operation: EXODUS, περίπου 250 χρόνια πριν τα γεγονότα του Clan Invasion στα οποία μας ρίχνει το παιχνίδι. Αυτές οι φατρίες, που μεγάλωσαν σε ακραία μιλιταριστική κοινωνία και ξερογλείφονται να τσακίσουν «απαλούς» inner σβέρκους, έχουν 2μιση αιώνες προβάδισμα στην αιματοχυσία και ετοιμάζονται για μια pre-emptive επίθεση στα ξαδέρφια τους όταν ξαφνικά το JumpShip “Outbound Light” εμφανίζεται πάνω από έναν πλανήτη υπο τον έλεγχο των clans.
Ανακρίνοντας το πλήρωμα του, οι Clans παίρνουν μια ιδέα για το τι γίνεται στο Inner Sphere καθώς και επιβεβαιώνουν ότι οι Inners γνωρίζουν την τοποθεσία των μέχρι πρότινος κρυφών Clan Homeworlds. Έχοντας πλέον την κατάλληλη δικαιολογία για να ξαμολήσουν την ανεπτυγμένη τεχνολογία τους ενάντια στους Inners, ξεκινάει το Clan Invasion. Το σενάριο που διαρκεί περίπου 20-25 ώρες μας βρίσκει να διοικούμε μια μοίρα από 5 Mechs υπό τις διαταγές της Clan Smoke Jaguar και ξεκινώντας με το απαραίτητο tutorial και trial of position, συνεχίζει με την εισβολή στα περίχωρα του Inner Sphere καθώς οι 4 επιλαχούσες Clans οργώνουν οποιαδήποτε αντίσταση βρεθεί στον δρόμο του.
Τα Mechs που κυβερνάε μπορείτε να τα σκεφτείτε σαν δίποδα άρματα μάχης (Metal…Gear?) τα οποία όμως είναι της δυτικής σχολής – δηλαδή έχουν όλη τη χάρη που έχει ένα άρμα Panzer στο πεδίο της μάχης, και καμία σχέση με τις πιρουέτες που κάνουν τα ιαπωνικού τύπου Mechs; με άλλα λόγια, ξεχνάτε τα Armored Core & Zone of the Enders και επιστρέφετε στο World of Tanks (on 2 legs).
Το σύστημα μάχης είναι απλό στη σύλληψη αλλά χωράει πολύ τακτική αλλά και στρατηγική σκέψη ως πως το πως θα προσεγγίσει η λόγχη μας το εκάστοτε engagement, καθώς με τον κατάλληλο εξοπλισμό ακόμα και ένα assault mech (ο θεός του battlefield) μπορεί να βγει εκτός λειτουργίας με ελάχιστη προσπάθεια. Τα mechs χωρίζονται σε 4 κατηγορίες ανάλογα το βάρος τους (σαν παλαιστές ένα πράγμα..) από light έως assault, και ανάλογα το σασί τους (chassis) μπορούν να εξοπλίσουν περισσότερο και πιο βαρύ εξοπλισμό. Πιο βαρύ mech όμως ισούται με χαμηλότερη ταχύτητα και ευελιξία και έτσι ένα μονό assault mech μπορεί να βρεθεί σε μειονεκτική θέση απέναντι σε ένα medium mech που κάνει κύκλους γύρο του γρηγορότερα απ’ όσο μπορεί να γυρίσει το torso του.
Τα όπλα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα mechs χωρίζονται σε 3 μεγάλες κατηγορίες: στα ballistics έχουμε από machine guns έως τα βαριά auto cannons και railguns τα οποία χρειάζονται ammo για να λειτουργήσουν τα οποία αφενός δεν είναι άπειρα, και αφετέρου απαιτούν το δικό τους slot στο loadout – σαν αντάλλαγμα, τα ballistics προκαλούν σημαντικά λιγότερο heat buildup στο mech. Το ακριβώς αντίθετο γίνεται με τα energy weapons, από μικρά lasers μέχρι pulse particle cannons διαφόρων ειδών τα οποία δεν μένουν ποτέ από πυρομαχικά αλλά ανεβάζουν σημαντικά το heat buildup στο mech μας οδηγώντας μας μέχρι και σε προσωρινό shutdown του mech σε περίπτωση overheat!
Τέλος, έχουμε το αγαπημένο μου οπλικό σύστημα, τους πυραύλους οι οποίοι χωρίζονται σε long range & short range. Οι short range μπορούν να είναι κατευθυνόμενοι με lock on ή dumbfire. Δεν θα γίνω αυτός ο πεζός reviewer που θα σας πει ότι ένα mech loadout ΓΕΜΑΤΟ LRMs είναι κορυφή καθώς βλέπεις τον εχθρό να εξαφανίζεται μέσα σε ένα σύννεφο καπνού από τους 80+ πυραύλους που φεύγουν, απλά θα πω ότι κάθε παίκτης οφείλει στον εαυτό του να το δοκιμάσει έστω μια φορά…
Όπως ανέφερα, σε αντίθεση με το Mercenaries, το Clans δεν έχει σημαντικά στοιχεία management ή ελευθερίας κινήσεων. Ο παίκτης διαλέγει την επόμενη αποστολή του, η οποία μπορεί να είναι μια από δυο ή τρεις διαθέσιμες επιλογές (οι οποίες όλες πρέπει να ολοκληρωθούν για να προχωρήσει το story), διαλέγει τα κατάλληλα Mechs για τις συνθήκες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει, και αφού φτιάξει προαιρετικά το loadout όπως θέλει πατάει launch. Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι είναι «flat» χωρίς καθόλου progression.
Αρχικά, κάθε σασί ενός mech έχει το δικό του XP που ανεβαίνει όσο χρησιμοποιείται αντικατοπτρίζοντας την οικειότητα που αποκτά η ομάδα μας και αυτή η εμπειρία χρησιμοποιείται για να ανεβάσουμε στατιστικά όπως επιτάχυνση, μέγιστη ταχύτητα, ευκινησία και άλλα χαρακτηριστικά. Επιπλέον, το σκάφος μας έχει δικό του research wing το οποίο είναι υπεύθυνο τόσο για την έρευνα νέων όπλων (π.χ. τα autocannons, που δεν είναι διαθέσιμα από την αρχή), όσο και για την αναβάθμιση οπλικών συστημάτων (energy weapons, ballistic weapons κλπ) ή λοιπών utility slots όπως ο ECM jammer που προστατεύει εν μέρη από lock on εχθρικών radar.
Το σκάφος περιλαμβάνει και έναν έμπορο ο οποίος μας προμηθεύει με ότι θελήσουμε, από επιπλέον όπλα μέχρι ολόκληρα Mechs τα οποία ξεκλειδώνονται με βάση το warrior rank μας που ανεβαίνει σταθερά μετά από κάθε αποστολή και λειτουργεί ως ένα κάποιο gating mechanic για να μην εμφανιστεί το Timber Wolf από την 4η αποστολή. Στα barracks από την άλλη, μπορούμε να επενδύσουμε σε κάποια skill points κάθε πιλότου με XP που μαζεύουν μετά το πέρας κάθε αποστολής. Αυτά τα skills περιλαμβάνουν gunnery skills, δηλαδή εξειδίκευση σε συγκεκριμένου τύπους όπλων βελτιώνοντας την ακρίβεια του πιλότου με αυτά, utility και defensive skills καθώς και εξειδίκευση σε συγκεκριμένα mech chassis.
Παρόλο που το παιχνίδι δεν έχει το εύρος του Mercenaries (δεν είναι και ο σκοπός εξάλλου), διατηρεί σε ικανοποιητικό βαθμό το βάθος του απαιτώντας από τον παίκτη να ξοδέψει σημαντικό χρόνο στο σκάφος κάνοντας fine tune όλα τα παραπάνω. Το αρνητικό σε αυτό το σημείο είναι ότι το MechLab και συγκεκριμένα το UI του είναι χαοτικό – ναι, το όλο concept είναι χαοτικό σε οποιοδήποτε αντίστοιχο παιχνίδι είτε λέγεται Ace Combat είτε Armored Core, αλλά εδώ το UI παίρνει χρυσό βατόμουρο. Επίσης, άλλο αρνητικό που βρήκα είναι ότι δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία στο customization των εκάστοτε parts κάθε mech – θα έπρεπε να είχα την δυνατότητα να αδειάσω τα πάντα από ένα slot και να το φτιάξω όπως θέλω εγώ, έστω και αν έβγαινα στην μάχη με 0 heatsinks ή armor.
Η διαφορά στα χρόνια παραγωγής μεταξύ των Mercenaries-Clans είναι εμφανέστατη στον τεχνικό τομέα. Το παιχνίδι είναι πανέμορφο και μας επιστρέφει στις εποχές που οι κυκλοφορίες των MechWarrior παιχνιδιών ήταν λόγος κάποιος να επενδύσει σε κάρτα γραφικών. Το μόνο θέμα που έχω είναι με τα cutscenes, όπου τα πρόσωπα και οι εκφράσεις των χαρακτήρων είναι hit-or-miss – κάποιοι χαρακτήρες είναι από οκ έως καλοί, ενώ κάποιοι άλλοι θυμίζουν ρομπότ στην κίνηση. Ως παιχνίδι της Unreal Engine 5, είναι ένα τέρας σε performance και δυστυχώς για άλλη μια φορά με την κακή έννοια. Υπάρχουν πολλά frame drops και κολλήματα ακόμα και σε αποστολές που έχουν λιγότερα πράγματα να δείξουν – περίμενα ότι θα υπάρχει performance hit σε αποστολές που γίνεται χάος από βομβαρδισμούς σε πόλη, αλλά το να μην ‘πετάει’ σε μια αποστολή stealth την νύχτα όπου βλέπεις μόνο το τερέν και το cockpit, ε, μου κάθεται άσχημα. Να σημειώσω ότι το ίδιο πρόβλημα είχε αρχικά και το Mercenaries και πλέον το συγκεκριμένο τρέχει βούτυρο, οπότε ελπίζω να γίνει το ίδιο και εδώ.
Θα κλείσω αναφέροντας ως τεράστιο θετικό ότι το παιχνίδι ακολουθεί τα χνάρια του Mercenaries και προσφέρει drop-in co-op για έως 5 παίκτες, και πραγματικά νιώθω ότι η ύπαρξη του co-op αναδεικνύει ένα καλό παιχνίδι σε ένα καταπληκτικό! Επειδή το review άργησε να βγει λόγο γεμάτου μήνα, την στιγμή που τελειώνω το γράψιμο του παρόντος έχει μόλις κυκλοφορήσει το Trials of War DLC το οποίο προσθέτει νέα game modes όπως horde και PvP arena. Αν και έκανε ένα 20άρικο ακόμα και για τους κατόχους της Digital Collector’s Edition, την στιγμή που τελείωνα επιτέλους το review, το DLC δώθηκε δωρεάν στους παίκτες. Προσωπικά, βρίσκω γλοιώδη κίνηση να βγαίνει ένα τόσο μεγάλο και σημαντικό DLC ούτε μήνα μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, ειδικά όταν σκεφτεί κανείς ότι χωρίς αυτό το παιχνίδι είχε ‘μόνο’ το campaign του με το replay value του να εξαρτάται από το πόσο πωρωμένος είναι κανείς με το παιχνίδι ή/και το σύμπαν του. Αν το review είχε προλάβει να γραφτεί πριν το DLC το παιχνίδι θα πήγαινε για 7.5 με 8.5 στην κλίμακα βαθμολογίας, με μεγαλύτερο πρόβλημα το performance του. Ήμουν έτοιμος να κόψω έναν βαθμό γιατί θεωρώ εντελώς ανήκουστη αυτή την τακτική, ειδικά όταν το DLC δεν δινόταν ουτε καν ως μέρος της digital collector’s edition, αλλά με πρόλαβε η Piranha.
Παρόλα τα προβλήματα που ανέφερα, το MechWarrior 5: Clans είναι ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια όχι μόνο της χρονιάς αλλά και των τελευταίων ετών. Η απόλαυση τόσο του να χειρίζεσαι το mech και να καταστρέφεις τα πάντα στο διάβα σου σε συνδυασμό με το πολύ όμορφο οπτικό κομμάτι και όλα αυτά τυλιγμένα από όχι απλά ένα story αλλά ίσως Το story του BattleTech το καθιστούν μοναδική εμπειρία. Για εμένα άξιζε την πλήρη τιμή ήδη απο το release, αλλά με το Trials of War να περιλαμβάνεται πλέον και να γεμίζει το replayability του παιχνιδιού, το βρίσκω ΑΧΑΣΤΟ. Αν λάβει από την Piranha Games έστω και μισή από την υποστήριξη που έλαβε το Mercenaries, θα μιλάμε σίγουρα για ένα από τα καλύτερα MechWarrior games της σειράς αλλά και ολόκληρου του BattleTech universe.
Κρίμα που το performance και οι πρακτικές της εταιρίας με εμποδίζουν από το καθαρό «εύγε» που θα έλεγα σε διαφορετική περίπτωση!
Eυχαριστούμε την εκδότρια εταιρεία για την παραχώρηση του Review Code του παιχνιδιού.
