Η νέα εκδοχή του Nosferatu από τον Ρόμπερτ Έγκερς αποτελεί ένα τολμηρό και φιλόδοξο εγχείρημα που επιχειρεί να αναβιώσει τον διαχρονικό τρόμο του πρωτότυπου του 1922. Παρά το εντυπωσιακό οπτικό ύφος και την ατμόσφαιρα που αιχμαλωτίζει, η ταινία αφήνει ανάμεικτες εντυπώσεις, καθώς προσφέρει μια πλούσια κινηματογραφική εμπειρία, αλλά στερείται της δραματικής έντασης που θα μπορούσε να την απογειώσει. Είναι βλέπεις αρκετά βαρύ το φορτίο μιας τέτοιας κληρονομιά, αλλά παρακάτω θα μάθουμε μαζί αν ο Έγκερς καταφέρνει να το σηκώσει και να το πάει στον αγνωστικιστικό προορισμό του.
Σαν λάτρης του πρώτου, αρχικού φιλμ, θα ήθελα να σας προλάβω και να σας ενημερώσω ότι δεν συνεχίζει τα γεγονότα του original, ούτε προσπαθεί να λειτουργήσει ως sequel. Αντιθέτως, λειτουργεί ως μια νέα ερμηνεία της ίδιας ιστορίας, με σεβασμό στο πρωτότυπο αλλά και αρκετές δημιουργικές ελευθερίες.
Ο Έγκερς επέλεξε να τιμήσει το αρχικό έργο του Φρίντριχ Βίλχελμ Μούρναου, επαναφέροντας την ιστορία στη μεγάλη οθόνη με σύγχρονη κινηματογραφική τεχνολογία και μια πιο ατμοσφαιρική αφήγηση και για αυτό διαφοροποιείτε σε μερικές πτυχές του, όπως αυτή της σύγχρονης αφήγησης και αισθητικής.
Αν το δούμε συνολικά, πρόκειται για μια νέα αναπαράσταση, ένα redesign, όχι μια επέκταση ή μια σύνδεση με το πρωτότυπο έργο.
Η ιστορία παραμένει πιστή στο κλασικό υλικό, με τον Τόμας Χούτερ (Νίκολας Χουλτ) να ταξιδεύει στη μυστηριώδη Τρανσυλβανία για να κλείσει μια εμπορική συμφωνία με τον Κόμη Όρλοκ (Μπιλ Σκάρσγκαρντ). Ο Όρλοκ, ένας βρικόλακας που ζει απομονωμένος στο κάστρο του, έλκεται από την Έλεν (Λίλι-Ρόουζ Ντεπ), τη σύζυγο του Τόμας. Η πλοκή αναπτύσσεται μέσα από ένα συνδυασμό γοτθικής φρίκης και ανθρώπινης τραγωδίας, καθώς η Έλεν αναδεικνύεται σε ηρωική φιγούρα που θυσιάζεται για να σώσει την πόλη από την απειλή του βρικόλακα.
Ο Σκάρσγκαρντ αποδίδει έναν πιο αποκρουστικό και ζοφερό Κόμη σε σχέση με προηγούμενες ερμηνείες. Η φυσιογνωμία του και η υποβλητική κινησιολογία του δημιουργούν έναν χαρακτήρα που είναι ταυτόχρονα απειλητικός και τραγικός, με την θεατρική χρήση του όρου, χωρίς όμως να διαθέτει τη συναισθηματική πολυπλοκότητα που θα τον έκανε αξέχαστο. Η Έλεν είναι η ψυχή της ιστορίας. Η Ντεπ προσθέτει βάθος στον χαρακτήρα, μετατρέποντάς την από θύμα σε δυναμική, ηρωική φιγούρα. Η θυσία της είναι η συναισθηματική κορύφωση της ταινίας. Παρότι ο Χουλτ είναι επαρκής στον ρόλο του, ο χαρακτήρας του δεν αποκτά την ανάπτυξη που χρειάζεται για να λειτουργήσει ως ο κεντρικός άξονας της αφήγησης.
Παρότι σεναριακά η ταινία παραμένει πιστή στο πνεύμα του πρωτότυπου, σε αρκετές στιγμές μοιάζει να διστάζει να ανανεώσει την ιστορία. Οι διάλογοι, αν και λειτουργικοί, στερούνται της λογοτεχνικής δύναμης που θα μπορούσε να προσθέσει βάθος στους χαρακτήρες και προσωπικά θα ήθελα τον Εγκερς να το τολμήσει, αφού έχει δείξει ότι μπορεί. Φέρνω σαν παράδειγμα χαρακτήρες οπως ο Τόμας, που δεν αναπτύσσονται αρκετά για να προσφέρουν συναισθηματική σύνδεση με τον θεατή.
Επιπλέον, η δομή της ακολουθεί έναν αργό ρυθμό, με κάποιες σκηνές να παρατείνονται χωρίς λόγο, κάτι που επηρεάζει την αίσθηση της έντασης και να απομακρύνει το νεόφερτο κοινό, αλλά η υποβλητική σκηνοθεσία και η μουσική που κυριαρχούν στην IMAX οθόνη, σκεπάζουν αυτές τις μικρές ατέλειες.
Η μουσική επένδυση του Μαρκ Κόρβεν αποτελεί ίσως το πιο δυνατό σημείο της ταινίας. Με ένα μείγμα ορχηστρικών και ηλεκτρονικών στοιχείων, η μουσική δημιουργεί μια απόκοσμη ατμόσφαιρα που ενισχύει την αίσθηση του τρόμου. Κάθε νότα μοιάζει να αντηχεί μέσα από τα σκοτεινά βάθη του κάστρου του Όρλοκ, προσδίδοντας στο φιλμ έναν σχεδόν τελετουργικό χαρακτήρα. Υπάρχει πολλά σημεία που θα κάνουν την σπονδυλική σας στήλη να θέλει φύγει από την θέση της.
Με την ταινία Nosferatu, ο Ρόμπερτ Έγκερς επιστρέφει στις ρίζες του τρόμου, εστιάζοντας στη δημιουργία μιας καθηλωτικής γοτθικής ατμόσφαιρας.
Όπως και στις προηγούμενες δουλειές του, ο Έγκερς έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες της εποχής. Η σκηνογραφία, τα κοστούμια και ο φωτισμός αναπαριστούν με αυθεντικότητα την Ευρώπη του 19ου αιώνα, ενώ η ταινία έχει έναν σχεδόν “ζωγραφικό” χαρακτήρα που αναδεικνύει τις σκοτεινές θεματικές της.
Δεν έπεσε στην παγίδα να παρουσιάσει τον Όρλοκ ως έναν γοητευτικό δαίμονα της νύχτας, αλλά ως μια τραγική και απειλητική φιγούρα, πιο κοντά στις ρίζες του μύθου των βρικολάκων και παρόλο που η ταινία αναβιώνει το κλασικό φιλμ του 1922, ο Έγκερς εμβαθύνει στη ψυχολογία σε κάποιους από τους χαρακτήρες προσθέτοντας σύγχρονα στοιχεία που εμπλουτίζουν τη γνωστή ιστορία.
Ο συνδυασμός της αγάπης του για την ιστορική αυθεντικότητα με την ικανότητά του να αφηγείται σκοτεινές και πολυεπίπεδες ιστορίες, κάνει το Nosferatu ένα ακόμα παράδειγμα της μοναδικής του μαεστρίας, να ισορροπεί ανάμεσα στην τέχνη και την κινηματογραφική εμπειρία, καθιστώντας τον έναν από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του σύγχρονου τρόμου.
Μια προβολή σε IMAX κάνει την ταινία ακόμα πιο συναρπαστική, καθώς αναδεικνύει στο έπακρο την οπτικοακουστική της αρτιότητα. Η επιβλητική παρουσία του Κόμη Όρλοκ, που γεμίζει την οθόνη με την αποκρουστική, αλλά μαγνητική φυσιογνωμία του και τις εξαιρετικές σκηνές του νυχτερινού τρόμου, όπου το φως του φεγγαριού και οι σκιές χορεύουν, δημιουργώντας μια αίσθηση δέους και τρόμου μέχρι και το φινάλε, που συνδυάζει την τραγωδία με την απόλυτη κάθαρση, αφήνοντας τον θεατή να νιώσει τη δύναμη του ηρωισμού, έχουμε ένα επιβλητικό καμβά να θαυμάσουμε μπροστά μας.
Για έναν νέο θεατή, το Nosferatu, προσφέρει μια καθηλωτική εμπειρία χάρη στην ατμόσφαιρα, τη μουσική και την εντυπωσιακή εικαστική προσέγγιση, που ξεχωρίζουν ανεξάρτητα από το αν γνωρίζει κανείς το έργο του Ρόμπερτ Έγκερς. Ωστόσο, οι fans, μαζί τους και εγώ, θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα τις λεπτομέρειες, τη σκηνοθετική μαεστρία και τη βαθύτερη θεματολογία, καθώς αυτές αντηχούν τις εμμονές και το ύφος του που γνωρίζουμε από τις προηγούμενες δουλειές του.
Το Nosferatu δεν είναι απλώς μια ταινία, είναι ένα ταξίδι σε έναν κόσμο όπου το φως παραδίδεται στο σκοτάδι, και ο τρόμος γίνεται ποίηση. Με κάθε σκιά που κινείται και κάθε ήχο που αντηχεί, νιώθεις την παγωμένη ανάσα του Όρλοκ να σε πλησιάζει. Δεν παρακολουθείς την ιστορία , τη ζεις, τη φοβάσαι, την αφήνεις να σε καταπιεί. Μια εμπειρία που θα σε στοιχειώσει για καιρό.
Ευχαριστούμε τον πολυκινηματογράφο Cineplexx για τις μοναδικές στιγμές τρόμου σε IMAX επίπεδα που μας προσέφερε!
