Απ’ όλα όσα έχουν ανέκαθεν συμβεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένο για την Ιστορία. Βέβαια, μόνον σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της. Είναι σαν να λέμε πως μόνον γι’ αυτή το παρελθόν της έχει γίνει αφηγήσιμο σ’ όλες τις στιγμές του. Κάθε μία από τις στιγμές που έχει βιώσει γίνεται μια citation à l’ordre du jour- που είναι ακριβώς η Ημέρα της Κρίσης.
Βάλτερ Μπένγιαμιν, Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας, θέση ΙΙΙ
Ακολουθώ τη σελίδα «8bit Stories» αρκετά χρόνια. Μέσα από την τέχνη των pixels άλλοτε νοσταλγώ και άλλοτε επιθυμώ. Θεωρώ ότι η επιθυμία διαθέτει απολύτως μια διαλεκτική δυναμική ώστε να μην καθορίζεται από το κάθε παρελθόν αλλά αντιθέτως να το υπερβαίνει όταν οι περιστάσεις είναι κατάλληλες. Νομίζω ότι μόνον ο Walter Benjamin μπορεί να συνοψίσει μερικές από τις σκέψεις μου αναφορικά με το περιεχόμενο της παρακάτω συζήτησης και γι’ αυτό τον παραθέτω ως προοίμιο. Ευχαριστώ θερμά τον Έλληνα δημιουργό και καλλιτέχνη πίσω από «8bit stories» για την παραχώρηση της συνέντευξης.
Λοιπόν, το pixel art είναι καταπληκτικό σε συνδυασμό με το κείμενο αλλά δεν νομίζω ότι χρειαζόταν να το ακούσεις από εμένα αυτό! Πώς ήρθε αυτή η ιδέα;
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ξεκίνησα από το 2014 με το Tumblr τότε να με έχει καθηλώσει πραγματικά με όλα εκείνα τα στιγμιότυπα παλιών ταινιών που περιείχαν καυστικά αποσπάσματα για ανεκπλήρωτες επιθυμίες σε ένα κοσμικό περιβάλλον των προαστίων. Το Tumblr αποτέλεσε τον βασικό καταλύτη που άναψε το φυτίλι και για να είμαι ειλικρινής μου άρεσε πολύ. Ήταν πολύ ωραίο να συναναστρέφομαι ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέροντα και απόψεις και ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Στην αρχή, λοιπόν, έβγαζα μανιωδώς εικόνες από πολύ παλιά παιχνίδια και μετά πρόσθετα κάποια flash fiction πράγματα και αυτό ήταν όλο. Δεν περίμενα ότι θα έχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση και έχω κάπως αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο γράφω και διαμορφώνω την τέχνη μου πλέον. Αλλά αυτή ήταν αρχική ιδέα· η δύναμη των λέξεων μέσα από τις εικόνες της ζωής.
Πιστεύεις ότι η προσωπική έκφραση μέσω καλλιτεχνικών θεμάτων όπως το δικό σου μπορεί να πει στους ανθρώπους να προχωρήσουν στη ζωή τους;
Όχι, κάποιος που έχει προχωρήσει στη ζωή του σίγουρα δεν παραμονεύει σε πλατφόρμες όπως η δική μου. Ενδεχομένως σε κάποιους από αυτούς (σ.σ. σε όσους, δηλαδή, παρακολουθούν χωρίς να ταυτίζονται βιωματικά) να αρέσει η συγκεκριμένη αισθητική, υποθέτω; Οι άνθρωποι στα artworks μου βρίσκονται σε έναν αδιάφορο κόσμο βουτηγμένο στην κοινοτοπία. Μερικές φορές κάποιοι με επικρίνουν αρκετά επειδή ζωγραφίζω πάντα το ηλιοβασίλεμα και τα ίδια θέματα αλλά ελλοχεύει μια ιστορία πίσω από αυτό. Υπήρχε μια εποχή όπου έγραψα μια σύντομη ιστορία για ανθρώπους που ζούσαν σε έναν κλειδωμένο τροχιακά πλανήτη με το ένα ημισφαίριο να βρίσκεται πάντα στην πλευρά του ηλιοβασιλέματος. Ο υπόλοιπος κόσμος ήταν αχαρτογράφητος, παγωμένος και τρομακτικός. Αυτό αναμειγνύεται με την καθημερινή τους ζωή· ζουν μεν τη ζωή τους αλλά βιώνοντας ένα αιώνιο ηλιοβασίλεμα έχει ως επίπτωση τη λαχτάρα ενός ανεξερεύνητου ακόμα κόσμου. Έχω μια ντουζίνα από αυτά τα artworks που χρησιμοποιώ και επεξεργάζομαι για τις ανάγκες των δημοσιεύσεων.
Τα κύρια θέματα στην τέχνη σου είναι η μοναξιά και κυρίως η νοσταλγία. Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι μια νοσταλγία των «παλιών καλών ημερών», η οποία είναι επικίνδυνη για πολλούς λόγους, αλλά μια νοσταλγία παρακίνησης. Πιστεύω ότι πολλοί από τους followers σας, όπως εγώ, το αντιλαμβάνονται με αυτόν τον τρόπο.
Εστιάζω στον σύγχρονο άνθρωπο μέσα σε έναν ταχέως αναπτυσσόμενο κόσμο που όμως αδιαφορεί αν είσαι λυπημένος, φοβισμένος ή καταρρακωμένος. Είναι παρόμοιο με το πώς λειτουργεί το Σύμπαν και κάνει τα δικά του, αγνοώντας εντελώς τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά ο κόσμος μας αντιθέτως το κάνει με έναν πιο απότομο, ωμό και με επιχειρηματική νοοτροπία. Είτε αφομοιώνεσαι στις αλλαγές είτε απλά μένεις πίσω. Μπορείς να το εντοπίσεις στις ειδήσεις σήμερα. Είναι οι άνθρωποι που διαπληκτίζονται για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, οι παλιοί κατακεραυνώνουν κάθε τι νέο και ούτω καθεξής· άρτος και θεάματα θα έλεγα. Αντιθέτως, υπάρχουν άνθρωποι που βασανίζονται από τις ανησυχίες. Δημιουργώ τέχνη για αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους, αυτή είναι η ουσία της.
Παίζεις βιντεοπαιχνίδια; Αν ναι, τι πιστεύεις για τη σχέση τους με την τέχνη;
Ω, ναι και παίζω πολύ συχνά. Τα βιντεοπαιχνίδια θα έπρεπε να αποτελούν την 8η μορφή τέχνης. Υποθέτω ότι επειδή περιλαμβάνουν στοιχεία από άλλα μέσα, όπως ο κινηματογράφος και η μουσική, δεν τα εντάσσουν στην παραδοσιακή κατηγορία της τέχνης.
Ποιο είναι το κίνητρό σου για να δημιουργήσεις αυτές τις ιστορίες; Καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια προσωπική αφήγηση στις περισσότερες από αυτές.
Τα εφήμερα με γοητεύουν πολύ. Είναι πηγή ιδεών σχετικά με το παρελθόν και την παροδική ζωή και τους ανθρώπους ξεχασμένους στην ιστορία· αυτό μου προσφέρει μια μεγάλη παρόρμηση για ζωγραφική. Υπήρχαν άνθρωποι στο παρελθόν που βίωσαν αυτόν τον κόσμο αλλά πια δεν μνημονεύονται· είναι τόσο περίεργο αλλά όταν το σκέφτομαι με στεναχωρεί μερικές φορές και παρ’ όλ’ αυτά με εμπνέει. Αυτές οι εικόνες προκαλούν την επιθυμητή ιδέα· μια παρωχημένη εκδοχή του κόσμου μας που δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. Αρέσκομαι σε μια μικρή ξύλινη καλύβα σε ένα απέραντο λιβάδι όπου δύο άνθρωποι τρέχουν προς τον ήλιο με τις μη επιτηρούμενες ονειροπολήσεις τους. Είναι σαν παλιές ταινίες αλλά σε μορφή pixel art.
Ψηφιακά έργα τέχνης: πιστεύεις ότι τα bits διαθέτουν περισσότερες δυνατότητες για να εξηγήσουν ή να περιγράψουν τον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο;
Η τέχνη κάνει αυτό που κάνει καλύτερα. Είναι μια προέκτασή μας και ένα εργαλείο για να εξερευνήσουμε την θέση μας στον κόσμο. Δεν έχει σημασία αν είναι ψηφιακή ή όχι. Οι άνθρωποι σχεδίασαν πίνακες ζωγραφικής σε σπηλιές πριν από 65.000 χρόνια και μέσω αυτών διαθέτουμε απίστευτα στοιχεία για αυτούς. Η τέχνη μας συνδέει πλήρως με έναν ιδιαίτερο τρόπο· αδιαφορεί για την απόσταση, την ηλικία και τους φυσικούς νόμους.
Η γενιά μας φαίνεται να είναι πιο εξοικειωμένη με αυτό το είδος τέχνης. Τα βιντεοπαιχνίδια, όπως και τα κόμιξ πριν από μερικά χρόνια, αναγνωρίζονται ως φαινόμενο της ποπ κουλτούρας, ένας τρόπος έκφρασης θα μπορούσα να προσθέσω. Το ίδιο συμβαίνει και με την τέχνη σου. Πολλές από τις καθημερινές μας ενασχολήσεις, ανησυχίες, συναισθήματα, δραστηριότητες μπορούν να περιγραφούν μέσα από την τεχνική σου. Είναι δύσκολο να είσαι λακωνικός και ταυτόχρονα περιεκτικός;
Η ίδια η τεχνική των pixels είναι λακωνική γιατί είναι μια περιοριστική μορφή τέχνης. Είναι σαν σταυροβελονιά και μωσαϊκό αλλά σε ψηφιακή μορφή. Και είναι όμορφο γιατί τοποθετεί σημεία με καλλιτεχνική πρόθεση και όχι απλά σαν απόδοση μιας low resolution εικόνας, χωρίς καμία αμφιβολία. Για μένα less is more και αυτή η μορφή τέχνης είναι πραγματικά εύστοχη, αφήνει πολλά στη φαντασία. Αυτή η δυναμική της low resolution τέχνης και η απουσία γραπτού λόγου προκαλεί θαύματα.
Πιστεύεις ότι, όπως υποστηρίζει η Jane McGonigal, η πραγματικότητα είναι διαρρηγμένη; Φαίνεται ότι δεν μπορούμε να βρούμε ευχαρίστηση από τη ζωή μας και εμπλουτίζουμε τον πραγματικό κόσμο με πτυχές που μοιάζουν με παιχνίδια (gamification). Μπορεί το game art να αλλάξει κάτι στον κόσμο μας;
Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον ως ανάγνωσμα και σε ευχαριστώ για την πρόταση. Προσωπικά πιστεύω ότι η πραγματικότητα είναι αυτή που βιώνουμε, η οποία είναι περιορισμένη και εντελώς επίπεδη. Και θα πρόσθετα ότι ακόμα κι αν ζούσα σε μια εποχή χωρίς μέσα ενημέρωσης, θα μπορούσα να είμαι κτηνοτρόφος στην Εποχή του Χαλκού και θα σου έλεγα ακριβώς το ίδιο. Αυτό μας μεταφέρει στους παλιούς χρόνους όπου οι άνθρωποι άρχισαν να παίζουν μουσικά όργανα και να σχεδιάζουν στους τοίχους των σπηλαίων για διασκέδαση και όλα τα σχετικά. Είχαν βαρεθεί, γαμώτο. Σήμερα παίζουμε παιχνίδια, ακούμε μουσική, διαβάζουμε φανταστικές ιστορίες και βλέπουμε ταινίες φαντασίας. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ανταπεξέλθουμε, οπότε η κυρία Jane έχει δίκιο κατά κάποιο τρόπο.
Προσωπικά παίζω παιχνίδια γιατί βιώνω κάτι διαφορετικό. Υπήρχαν παιχνίδια στο παρελθόν που με γοήτευαν. Μου άρεσε το πρώτο Mass Effect και το No Man’s Sky. Na ταξιδεύεις σε εξωγήινους πλανήτες παρατηρώντας τα φεγγάρια τους. Ένιωθα δέος. Το ίδιο συνέβη με πολλές ταινίες και anime· απλώς με ρούφηξαν στους κόσμους τους. Τα υπερ-πραγματικά στοιχεία δίνουν μια άλλη οπτική στην πραγματικότητά μας για το πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι.
Έχει ενδιαφέρον γιατί αυτή η σαγήνη με τα μέσα είναι ο βασικός παράγοντας για το πώς δημιουργώ την τέχνη μου. Σχεδιάζω όψεις και κόσμους με το στοιχείο της υπερ-πραγματικότητας στο μυαλό μου. Σκέφτομαι όλες τις παραστατικές εικόνες στις ταινίες του Studio Ghibli, ας πούμε, και νιώθω μια απέραντη νοσταλγία. Φαντάζομαι έναν κόσμο σαν κι αυτόν με πολύχρωμα ηλιοβασιλέματα, ανθρώπους που ζουν μια συνηθισμένη ανέμελη ζωή όπου πλάσματα παραμονεύουν στο δάσος προσδοκώντας να ανακαλυφθούν από τον εκλεκτό.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες ώστε να μιλήσω λίγο για μένα. Να έχεις μια υπέροχη ημέρα!
