Ανυπομονώ για το Nintendo Switch 2. Μερικές μόνο ημέρες μας χωρίζουν από την πολυαναμενόμενη κυκλοφορία του και ομολογώ πως όλο αυτό το διάστημα, δηλαδή από την ανακοίνωσή του μέχρι και σήμερα, το Nintendo Switch μου έχει μείνει απενεργοποιημένο για καιρό. Όχι επειδή το βαρέθηκα ή βρήκα άλλα πράγματα να κάνω αλλά επειδή θα μπορώ, επιτέλους, να δω τα αγαπημένα μου παιχνίδια σε 60fps, καλύτερη ανάλυση και ίσως μια πιο βελτιωμένη απόδοση. Ήδη περιμένω να παίξω Pokemon Violet σε καλύτερη κατάσταση, τα Zelda σε 6-μεγαλοπρεπή-fps και όλα τα Mario σε καλύτερη ανάλυση, απόδοση και εμφάνιση.
Η υποσχόμενη δύναμη του Nintendo Switch 2 θα επιτρέψει και σε πολλούς τίτλους να τρέξουν καλύτερα, με εξίσου καλύτερη εμφάνιση και, ελπίζω, βελτιώσεις σε πολλούς από τους ενδεχομένους προβληματικούς τομείς τους. Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα όμως, η ώρα όπου το Backlog θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο, το Pipistrello and the Cursed Yoyo μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα project που πρόσεξα για πρώτη φορά μέσω ενός post στο X και ακολουθούσα δειλά-δειλά την ανάπτυξή του μέχρι σήμερα, στην επίσημη κυκλοφορία του.
Το Pipistrello and the Cursed Yoyo είναι ένας τίτλος που εμπνέεται από την χρυσή εποχή των Gameboy και Gameboy Advance και υιοθετεί ένα gameplay loop που προέρχεται από έναν συνδυασμό των κλασικών action/adventure dungeon crawlers και πιο μοντέρνων μηχανισμών. Με μια πρώτη ματιά, η σειρά The Legend of Zelda αποτελεί την κύρια έμπνευση της ομάδας ανάπτυξης αλλά εδώ υπάρχουν στοιχεία που του επιτρέπουν να ξεχωρίσει όπως η ιστορία, ο κόσμος και η λογική του gameplay.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο Pippit, ένας φιλόδοξος μάστερ του γιο-γιο και μέλος της οικογένειας Pipistrello, μιας δυναστείας που ελέγχει την πόλη μέσω μονοπωλίου ηλεκτρικής ενέργειας. Η ηλεκτρική ενέργεια που παράγει η οικογένεια προέρχεται από ένα είδος τριαντάφυλλου με ευεργετικές ιδιότητες και με αρκετή ενέργεια ώστε τα πέταλά του να φωτίσουν σπίτια και εγκαταστάσεις. Η οικογένεια είναι υπεύθυνη και για άλλες κατασκευές και εφευρέσεις που έχουν ως σκοπό να μεγαλώσουν την αυτοκρατορία.
Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη θεία του, Madame Pipistrello, η οικογενειακή έπαυλη δέχεται επίθεση από ανταγωνιστές που έχουν κουραστεί από αυτή την καταπίεση και θέλουν, επιτέλους, να αναπτυχθούν και να ζήσουν πιο άνετα. Στην επίθεση αυτή, η Madame χτυπιέται από ένα μηχάνημα που κλέβει ψυχές, μια παλιά εφεύρεσή της, με αποτέλεσμα η ψυχή της να χωρίζεται σε κομμάτια που τροφοδοτούν μια μπαταρία για πάντα. Ένα κομμάτι της ψυχής της παγιδεύεται μέσα στο γιο-γιο του Pippit. Αποστολή του είναι να νικήσει τους τέσσερις εγκληματικούς αρχηγούς που απειλούν την οικογενειακή αυτοκρατορία και να αποκαταστήσει την ισορροπία στην πόλη.
Yo-Yo, εξερεύνηση & dungeon crawling
Η ιστορία, ομολογουμένως, προσπαθεί να μας κάνει να συμπαθήσουμε την οικογένεια PIpistrello αλλά αυτό αποδεικνύεται δύσκολο μιας και η Madame μοιάζει περισσότερο για τον κακό της υπόθεσης παρά οτιδήποτε άλλο. Στο επίκεντρο της οικογένειας είναι το χρήμα και αυτό φαίνεται σε κάθε αρχηγό που θα αντιμετωπίσουμε, σε κάθε τοποθεσία και τμήμα της πόλης που θα επισκεφθούμε. Οτιδήποτε και αν δημιούργησε η Madame είχε ως στόχο να μεγαλώσει την αυτοκρατορία της και αυτό είναι κάτι που αποτυπώνεται τόσο από τον διάλογό όσο και από όλα όσα θα κάνουμε.
Όπως είπα, το χρήμα βρίσκεται στο επίκεντρο και αυτό είναι κάτι που φαίνεται αμέσως. Κάθε εχθρός που θα αντιμετωπίσουμε αφήνει πίσω του νομίσματα τα οποία και μαζεύουμε στο πορτοφόλι μας. Από τα πρώτα μόλις λεπτά αποκτάμε πρόσβαση και στις δύο βασικές πηγές αναβαθμίσεων, πηγές που ενισχύονται από αυτά τα χρήματα με διαφορετικούς και μοναδικούς τρόπους. Συγκεκριμένα, ο Pippit μπορεί να εξασφαλίσει αναβαθμίσεις για το YoYo και τα στατιστικά του ενώ παράλληλα μπορεί να “φορέσει” Badges που προσδίδουν διαφορετικές βελτιώσεις και δυνατότητες.
Οι αναβαθμίσεις έχουν έναν αρκετά ενδιαφέρον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να τις εξασφαλίσουμε και αυτός είναι να επιλέγουμε αυτή που θέλουμε μέσα από ένα δέντρο και να “δουλεύουμε” προς το ξεκλείδωμά τους. Επιλέγοντας μια αναβάθμιση μας ανοίγεται ένα δάνειο που πρέπει να αποπληρώσουμε μαζεύοντας χρήματα. Όταν ολοκληρώσουμε το ποσό, επιστρέφουμε στο Safe House και ξεκλειδώνουμε την αναβάθμιση. Όσο έχουμε όμως την αναβάθμιση σε δάνειο έχουμε και διαφορετικά debuffs ανάλογα την “δύναμη” της αναβάθμισης. Για παράδειγμα μπορεί να έχουμε 1 λιγότερη καρδιά, χαμηλότερη ζημιά ή απενεργοποίηση θέσεων των Badges. Αποτελεί έτσι ένα risk-reward σύστημα που η αλήθεια είναι κάνει την ζωή μας λίγο πιο δύσκολη.
Τα Badges, με την σειρά τους, δίνουν νέες δυνατότητες για την εξερεύνηση και την επιθετική μας ικανότητα και ανοίγουν επιπλέον δυνάμεις όπως το να επιστρέφει το Yoyo όταν χτυπάει σε έναν τοίχο, να αφήνει φλόγες στην διαδρομή του ή να μεγαλώνει τους χρόνους του Stun και το knockback στις επιθέσεις μας ή να μειώνει τον χρόνο φόρτωσης των Charged attacks. Πέρα από την δημιουργία τους μέσω Blueprints – σε ορισμένα από αυτά – μπορούμε να τα ενισχύσουμε αγοράζοντας αναβαθμίσεις που είτε θα αυξήσουν την αποτελεσματικότητά τους είτε θα μειώσουν τα BP που θα χρειαστούμε για να τα φορέσουμε.
Στο πλαίσιο των αναβαθμίσεων και διατηρώντας την φλέβα των κλασικών παιχνιδιών του είδους, ο Pippit μπορεί να αυξήσει τους πόντους ζωής και κονκάρδων μέσω Containers που θα βρει στον κόσμο. Τα Heart Containers (Rose Containers) αυξάνουν την ζωή μας κατά ένα όταν μαζέψουμε 8 από αυτά ενώ τα BP Containers αυξάνουν τα Badge Points μας κατά ένα όταν μαζέψουμε 2 από το καθένα. Τα κουτιά αυτά πρέπει να αποτελούν και τον βασικό μας στόχο κατά την διάρκεια του gameplay καθώς θα είναι πολλές οι φορές που θα πεθάνουμε.
Το ανορθόδοξο οπλοεργαλείο
Το “ζουμί της υπόθεσης” όμως βρίσκεται στο Yoyo και στον τρόπο που υλοποιείται. Εδώ δεν αποτελεί ένα απλό όπλο αλλά ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται στις μάχες, στην μετακίνηση αλλά και στην επίλυση γρίφων. Τοίχοι με γωνίες, κενά εδάφους και περίπλοκοι μηχανισμοί απαιτούν την χρήση του για να ξεκλειδώσουμε εμπόδια και πόρτες, με γρίφους που απαιτούν σκέψη, εφευρετικότητα και εκμάθηση όλων όσων έχει να μας διδάξει ο τίτλος. Ήταν αρκετές οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να “σκαλώνει” κατά την διάρκεια ενός γρίφου και ενώ μπορεί να υπήρχε ένας συγκεκριμένος τρόπος επίλυσης, οι ενδεχόμενες νέες κινήσεις και ικανότητες μου επέτρεψαν να τους επιλύω διαφορετικά και ίσως πιο…δύσκολα.
Ένα απλό παράδειγμα είναι η περιήγησή μας πάνω από ένα κομμάτι εδάφους που έχει υποχωρήσει. Εκεί χρησιμοποιούμε τους τοίχους γύρω μας ώστε να προωθήσουμε τον Pippit προς την άλλη μεριά. Συγκεκριμένα, κατά την διάρκεια της αναζήτησης των μπαταριών θα ξεκλειδώσουμε νέες κινήσεις όπως το Wall Strike ή το Wall Ride με το καθένα να προσδίδει διαφορετικούς τρόπους μετακίνησης. Το πρώτο μας επιτρέπει να χτυπάμε τον τοίχο με το Yoyo μας όταν πηδάμε και έτσι να σπρώχνουμε τον Pippit 3 τετράγωνα μακριά ενώ το Wall Ride μας επιτρέπει να κολλάμε στον τοίχο και να τσουλάμε πάνω του μέχρι να βρούμε ένα εμπόδιο. Αυτές οι κινήσεις ξεκλειδώνουν σταδιακά αλλά όχι με συγκεκριμένη σειρά δίνοντάς μας έτσι ελευθερία στο πως θα προσεγγίσουμε κάθε κατάσταση.
Η ελευθερία αυτή εντοπίζεται και στο με ποια σειρά θα αντιμετωπίσουμε τα αφεντικά. Ένα παράδειγμα είναι προς το τέλος που άθελά μου αντιμετώπισα τον τέταρτο αρχηγό, πριν τον τρίτο με αποτέλεσμα να ξεκλειδώσω κινήσεις που έκαναν την εξερεύνηση στο τρίτο dungeon πολύ πιο εύκολη.
Οι μάχες ωστόσο, έχουν ένα σύστημα που θα μπορούσε να είναι απλό αλλά ανοίγεται και αυτό σταδιακά. Έχουμε την απλή επίθεση που μπορεί να ενισχυθεί από τα Badges αλλά δυνατότητες όπως οι Charged Attacks κια η Special Move ανοίγουν το ρεπερτόριό μας με κινήσεις που θα μας επιτρέπουν να καθαρίζουμε μεγάλο αριθμό εχθρών. Κάθε επίθεση έχει αισθητό βάρος από πίσω και έτσι δημιουργείται ένα άκρως ικανοποιητικό σύστημα μάχης που παραμένει διασκεδαστικό μέχρι και το τέλος.
Όπως ανέφερα και παραπάνω, το Pipistrello and the Cursed Yoyo είναι ένα απαιτητικό παιχνίδι. Είναι αρκετά δύσκολο και τα πάντα γύρω μας είναι εναντίων μας. Λακούβες με νερό, κενά, εχθροί, εμπόδια όπως αυτοκίνητα και παγίδες θα στέκονται πάντα στον δρόμο μας και θα μας προκαλούν ζημιά με ένα απλό άγγιγμα. Κάθε επίθεση ισούται με μια καρδιά και με μόνο τρεις καρδιές δεν είναι εύκολο να αποφύγουμε τα πάντα. Ακόμα και στο τέλος του παιχνιδιού, σε μια μάχη με ένα αφεντικό που θα δοκιμάσει κυριολεκτικά όλα όσα μάθαμε τόσο σε επίπεδο περιβαλλοντικού platforming όσο και σε μάχες, ο μέγιστος αριθμός των καρδιών δεν θα είναι αρκετός για να εξασφαλίσει την επιβίωσή μας. Αυτή η πραγματικότητα, δηλαδή ότι είναι δύσκολο, θα προκαλεί μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στον εκνευρισμό και την ικανοποίηση.
Πέρα από το στρώμα του gameplay όμως, το Pipistrello and the Cursed Yoyo αντλεί φανερά την έμπνευσή του από το The Legend of Zelda. Υπάρχουν πολλά Easter Eggs για τους λάτρεις του είδους με το πιο έντονο να εντοπίζεται στο τρίτο αφεντικό. Δεν θα πω πολλά εδώ μιας και θα ήθελα να το ανακαλύψετε μόνοι σας αλλά είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσει πολύ.
Μια retro οπτασία
Ένα από τα θετικότερα στοιχεία του παιχνιδιού είναι η παρουσίασή του. Ένα isometric 2D pixelated dungeon crawler/action RPG με επιρροές από τους θρύλους, αποτυπώνει μια αριστοτεχνική αισθητική με λεπτομερή pixels, έντονα χρώματα και έναν κόσμο γεμάτο ζωή και δραστηριότητες. Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο κομμάτια, στην επιφάνεια όπου μια πόλη λειτουργεί συνεχώς με αυτοκίνητα να κινούνται στους δρόμους, τους κατοίκους να “κόβουν βόλτες” και εμπόδια ή το περιβάλλον να ενισχύει την ατμόσφαιρα και από την άλλη, το σύστημα των υπονόμων να λειτουργεί ως ένα επιπλέον στρώμα εξερεύνησης και θησαυρών. Ωστόσο, αυτή η εμφάνιση περιορίζεται από τις δυνατότητες του Nintendo Switch όπου η ανάλυση είναι μικρότερη από την επιθυμητή με αποτέλεσμα τα pixels να είναι πιο έντονα, πιο μεγάλα και να αλλοιώνεται η τελική εικόνα.
Όσον αφορά την απόδοση στο Nintendo Switch, στην πλειοψηφία του χρόνου είχα μια ομαλή και απολαυστική εμπειρία, με το παιχνίδι να τρέχει χωρίς προβλήματα και να διατηρεί τη ροή του gameplay. Παρ’ όλα αυτά, στους υπονόμους παρατήρησα αισθητή πτώση των καρέ σε συγκεκριμένα σημεία, κάτι που επηρέαζε αρνητικά τη συνολική αίσθηση της εξερεύνησης. Επιπλέον, σε ορισμένες περιοχές παρουσιάστηκαν artifacts και glitches, τα οποία αν και οπτικά ενοχλητικά, δεν επηρέασαν ουσιαστικά το gameplay. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν εντόπισα κανένα bug κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής μου, γεγονός που ενισχύει τη σταθερότητα του τίτλου στην πλατφόρμα.
Τέλος, ο ηχητικός τομέας του παιχνιδιού συμβάλλει καθοριστικά στη νοσταλγική ατμόσφαιρά του, με ηχητικά εφέ που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από μια ρετρό εποχή, ταξιδεύοντας μας πίσω στο χρόνο μαζί με μια πιο μοντέρνα χροιά. Τα μουσικά κομμάτια είναι catchy και ταιριάζουν απόλυτα με τη δράση και το ύφος του παιχνιδιού, ενισχύοντας την εμπειρία χωρίς να κουράζουν. Η συνολική ηχητική σκηνοθεσία είναι απολαυστική, με άρτια ισορροπημένα επίπεδα ήχου και προσεγμένη χρήση τόσο της μουσικής όσο και των ambient ήχων, που ενισχύουν την αίσθηση της αρμονίας στον κόσμο του παιχνιδιού.
Συνοπτικά
Το Pipistrello and the Cursed Yoyo αποδεικνύεται ένα ιδιαίτερα αξιόλογο δείγμα ανεξάρτητης δημιουργίας που, παρά τους περιορισμούς της πλατφόρμας, καταφέρνει να ξεχωρίσει με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, την απαιτητική αλλά καλοσχεδιασμένη δομή του και το δημιουργικό gameplay loop που βασίζεται σε ένα μοναδικό εργαλείο-όπλο: το γιο-γιο. Συνδυάζοντας ρετρό αισθητική με μοντέρνες πινελιές, μια ιστορία που κινείται σε γκριζαρισμένες ηθικές αποχρώσεις και ένα σύστημα προόδου που απαιτεί σκέψη και ρίσκο, το παιχνίδι καταφέρνει να προσφέρει μια εμπειρία που μένει στη μνήμη.
Καθώς η κυκλοφορία του Nintendo Switch 2 πλησιάζει και η προσμονή για βελτιωμένες επιδόσεις και ανάλυση κορυφώνεται, τίτλοι σαν το Pipistrello υπενθυμίζουν ότι το καλό game design και η δημιουργικότητα μπορούν να λάμψουν ακόμα και σε λιγότερο ισχυρά hardware — και αξίζουν την προσοχή μας, ειδικά όταν αποτελούν τις τελευταίες, δυνατές αναλαμπές μιας κονσόλας που ετοιμάζεται να παραδώσει τη σκυτάλη.
Ευχαριστούμε την Renaissance PR για την παραχώρηση του Review Code.
