Τα άρβυλα μου, όπως και όλα μου τα ρούχα, έχουν μουσκέψει. Είναι πολύ ενοχλητικό αυτό και επίπονο. Οι αποσκευές μου χάθηκαν στο ναυάγιο και δεν μπορώ να αλλάξω. Εγώ φταίω που δέχθηκα να ταξιδέψω με αυτό το καρυδότσουφλο. Αχ, πατέρα…
Ο βόρειος αέρας που λυσσομανάει με κάνει να τουρτουρίζω, όχι μόνο από το κρύο, μα και από φόβο. Κανονικά θα πρέπει να ευλογώ το θεό που τουλάχιστον γλίτωσα με τη ζωή μου. Όμως δεν ξέρω αν υπάρχει θεός σε αυτά τα μέρη – και ποιος θεός, αλήθεια, θα μπορούσε να ενδιαφέρεται για έναν τόσο αποκρουστικό τόπο;
Δεν έχω άλλη επιλογή από το να αναζητήσω κάπου άσυλο. Άραγε, τι να απέγιναν οι συνταξιδιώτες μου; Με τρομάζει η ιδέα να είμαι ο μοναδικός επιζών!
Θα χτύπαγα την πόρτα σε κάποια από αυτές τις παραθαλάσσιες παράγκες, όμως οι πόρτες είναι σπασμένες, το ίδιο και οι περισσότερες σκεπές, που έχουν καταρρεύσει, χάνοντας το στοίχημα του χρόνου και των ακραίων στοιχείων της φύσης. Σίγουρα είναι ακατοίκητες – από ανθρώπους τουλάχιστον. Ίσως όμως καταφέρω να ανακαλύψω κάτι χρήσιμο, έστω κάποια σκωροφαγωμένη κουβέρτα.
Στην κορυφή του λόφου διακρίνω μια έπαυλη. Μοιάζει να βρίσκεται αρκετά μακριά. Δεν μπορεί όμως… Εκεί θα υπάρχει κάποιος καλός χριστιανός να με βοηθήσει. Ωχ… τι ήταν αυτό που ακούστηκε; Ουρλιαχτό λύκου ή κάτι άλλο;
Το Stygian: Outer Gods είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια ικανά να διχάσουν τον παίκτη και αυτό επειδή παρουσιάζουν ένα παράδοξο φαινόμενο. Το ποιο είναι αυτό το παράδοξο θα σας το αποκαλύψω στο τέλος, προκειμένου να κρατήσω το suspense και το ενδιαφέρον σας στα ύψη. Μην κρυφοκοιτάξετε…
Ένα ακόμη “κθουλοπαίχνιδο”…
Ναι, είναι ένα ακόμα παιχνίδι με στοιχεία που παραπέμπουν στη μυθολογία του Cthulu, περίπου όπως ήταν το Sinking City ή το Call of Cthulhu, τα οποία κυκλοφόρησαν πριν από μερικά χρόνια. Για όσους τα έχετε παίξει, θα έλεγα ότι είναι πιο απλοϊκό από το Sinking City και πιο σύνθετο από το πολύ απλοϊκό Call of Cthulhu.
Το Outer Gods διαθέτει κάποιους στοιχειώδεις Role Playing μηχανισμούς, αν και δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως παιχνίδι του είδους. Τουλάχιστον οι μηχανισμοί αυτοί υλοποιούνται σωστά στην πλειονότητά τους και έχουν σημασία στο gameplay — κάτι που δεν τους καθιστά “κενό γράμμα”, όπως συμβαίνει συχνά σε άλλα αντίστοιχα. Θα έλεγα ότι είναι περισσότερο παιχνίδι εξερεύνησης με κάποιους μηχανισμούς μάχης, ενώ αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι η ατμόσφαιρά του. Ο παίκτης θα κληθεί επίσης να ασχοληθεί με διαχείριση αποθέματος (inventory management), με crafting, ενώ δεν λείπουν και κάποιοι διάλογοι, που όμως στην πλειοψηφία τους δεν είναι ηχογραφημένοι. Να πω εδώ, πως το παιχνίδι βρίσκεται ακόμη σε early access, οπότε πολλά πιθανόν να αλλάξουν στην κανονική έκδοση.
Δεν είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς – προηγήθηκε και το Stygian: Reign of the Old Gods από την Cultic Games. Το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται ως tactical RPG σε ισομετρική προοπτική, αλλά δεν ξέρω περισσότερα να σας πω για το πώς και αν συνδέεται σεναριακά με το Outer Gods, μιας και δεν το έχω παίξει. Το Outer Gods, πάντως, είναι δημιούργημα της Misterial Games, που βλέπω ότι έχει κυκλοφορήσει ακόμα ένα παιχνίδι: το “Regeneration”.
Η υπόθεση και οι χαρακτήρες
Πρωταγωνιστής μας είναι ένας ήρωας από αυτούς που συναντούμε στα film noir. Ένας ταλαιπωρημένος από το αινιγματικό παρελθόν του άνθρωπος, που παλεύει με τους δαίμονες του και τους σκελετούς που κρύβει στο “ντουλάπι” του. Ένας από αυτούς τους σκελετούς έρχεται να τον ξεσηκώσει στο πρόσωπο μιας παλιάς του φίλης — ίσως και ερωμένης — από τα φοιτητικά του χρόνια. Η μοιραία αυτή γυναίκα τον καλεί να ταξιδέψει μαζί της στην παραλιακή πόλη του Kingsport, σε μια εξερευνητική αποστολή.
Στα πλαίσια αυτής της αποστολής, ο ήρωας ευελπιστεί πως θα ανακαλύψει τι έχει συμβεί στον αγνοούμενο του πατέρα. Με αυτό ως κεντρικό κίνητρο, ετοιμάζει τα μπογαλάκια του και το αναπάντεχο ταξίδι ξεκινά. Ένα ταξίδι καθοριστικό τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους συντρόφους του.
Ατμόσφαιρα – Μάχη – Μηχανισμοί
Όπως αναφέραμε, αν κάτι ξεχωρίζει στο Outer Gods, αυτή είναι η ατμόσφαιρά του. Τα σάπια κτήρια, οι ανατριχιαστικοί ήχοι, η παραλιακή πόλη που κάθε άλλο παρά σαν θέρετρο αναψυχής μοιάζει, είναι ικανά να καθηλώσουν. Βάλτε στο μυαλό σας τις περιοχές του Bloodborne για να έχετε μια εικόνα.
Ξεκινάτε σε μια λαβυρινθώδη παραγκούπολη. Για να προχωρήσετε παρακάτω, χρειάζεται να επιδοθείτε σε ενδελεχή εξερεύνηση και να εξαντλήσετε όσα έχει να σας δώσει… ή να σας πάρει. Πριν από όλα όμως, καλείστε να διαλέξετε τα χαρακτηριστικά του ήρωά σας. Εκεί χρειάζεται λίγη προσοχή, γιατί οι επιλογές σας έχουν πραγματικό αντίκτυπο. Θέλετε να είναι δυνατός; Να παραβιάζετε κλειδαριές; Να έχετε γνώσεις του παραφυσικού; Να είστε ανθεκτικοί στα στοιχεία της φύσης;
Ανάλογα με τις επιλογές σας κατά τη δημιουργία χαρακτήρα, θα καθοριστεί και ο τρόπος εξερεύνησης που θα ακολουθήσετε, αλλά και η γενικότερη αλληλεπίδρασή σας με το περιβάλλον και τους NPC. Για παράδειγμα, αν είστε καλοί διαρρήκτες, θα μπορέσετε να μπείτε σε ένα κτήριο παραβιάζοντας την πόρτα. Αν είστε αρκετά δυνατοί, θα μπορέσετε να μετακινήσετε κάποιο βαρέλι που μπλοκάρει ένα στενό πέρασμα και να κόψετε δρόμο.
Να σημειωθεί εδώ ότι καλείστε να επιλέξετε και ένα αρνητικό χαρακτηριστικό υποχρεωτικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο, αλλά αποτελεί καλοδεχούμενο στοιχείο του gameplay. Μην περιμένετε το αρνητικό σας χαρακτηριστικό να είναι τύπου “είμαι πολύ καλός και εμπιστεύομαι εύκολα”. Αυτό που θα επιλέξετε θα σας ταλαιπωρήσει πραγματικά, γι’ αυτό προσοχή.
Τα στοιχεία αυτά μπορείτε να τα ανεβάσετε και κατά την πρόοδό σας στον κόσμο του παιχνιδιού, είτε εξερευνώντας, είτε λύνοντας γρίφους, είτε φέρνοντας εις πέρας κάποια δευτερεύοντα quest. Αντιπροσωπεύονται από κάποιες κάρτες που μοιάζουν με τράπουλα ταρώ και η κάθε μια από αυτές ξεκλειδώνει ανάλογες ιδιότητες. Για όλους εσάς που διαβάσατε τη λέξη γρίφοι και ιδρώσατε, να πω ότι είναι αρκετά εύκολοι και δεν νομίζω να σας απασχολήσουν για περισσότερο από λίγα λεπτά. Με βάση τα παραπάνω, καταλαβαίνετε πως δεν πρόκειται να νιώσετε διάνοιες κάθε φορά που τους ξεπερνάτε.
Μερικές άλλες δυνατότητες που μπορείτε να διαλέξετε είναι το να μιλάτε με νεκρούς, να είστε πιο αθόρυβοι, να κάνετε περισσότερη ζημιά κ.ά. Μην φανταστείτε βέβαια ότι το Outer Gods έχει φοβερούς μηχανισμούς stealth· είναι όσο πιο basic γίνεται και δεν θα σας ενθουσιάσουν, ούτε όμως και θα σας σπάσουν τα νεύρα, αφού δεν απαιτείται η χρήση τους.
Η μάχη είναι και αυτή αρκετά βασική, ενώ τα είδη εχθρών είναι πολύ πολύ περιορισμένα. Συγκεκριμένα, έχουμε τρεις διαφορετικούς τύπους εχθρούς, τουλάχιστον σε αυτή την φάση της ανάπτυξής του. Στην αρχή ίσως σας φανεί μεγάλη η πρόκληση γιατί σας ρίχνουν με ένα-δυο χτυπήματα, αλλά σύντομα θα καταλάβετε ότι είναι πάρα πολύ εύκολο να τους ξεγελάσετε. Εφόσον το εκμεταλλευτείτε αυτό, δεν θα έχετε πρόβλημα.
Ο σχεδιασμός των εχθρών δεν φέρει τίποτα το ιδιαίτερο· τουλάχιστον δένουν με τη γενικότερη ατμόσφαιρα, οπότε κάνουν αυτό που χρειάζεται από μεριάς τους. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποιος εχθρός που να σας κάνει ζημιά από μακριά και αυτό το θεωρώ αρνητικό. Η ποικιλία των όπλων δεν είναι πολύ μεγάλη, όμως τα απαραίτητα υπάρχουν: μαχαίρια, τσεκούρια, βαριοπούλες, καραμπίνες, περίστροφα και άλλα βρίσκονται εδώ για να μας θυμίσουν κάτι που ήδη ξέρουμε. Τις σφαίρες είτε τις κατασκευάζετε, είτε τις βρίσκετε από εδώ και από εκεί σε μια παρόμοια χροιά με την σειρά Resident Evil – αλλά και άλλα τέτοια παιχνίδια του είδους. Γενικότερα πάντως, είχα σφαίρες σχεδόν πάντα από ένα σημείο και πέρα – αρκούσε μόνο να μην έριχνα μπαλωθιές σαν να βρίσκομαι σε κρητικό γάμο.
Επειδή το παιχνίδι το θεωρώ αρκετά εύκολο, θα έλεγα ότι οι εχθροί περισσότερο σε αγχώνουν όταν ακούς τα ουρλιαχτά τους και τους λαρυγγισμούς τους πριν ακόμα τους συναντήσεις, παρά όταν εμφανιστούν μπροστά σου για να τους ξεπαστρέψεις. Καταφέρνουν δηλαδή να σε τρομάξουν αλλά όχι να σε δυσκολέψουν.
Στο παιχνίδι συλλέγεις πολλά πράγματα και το inventory σου σύντομα γεμίζει. Υπάρχουν όμως safe houses με μπαούλα που επικοινωνούν μεταξύ τους – καλή ώρα σαν τα Resident Evil – για να αποθηκεύεις τα περισσευούμενα και να τα χρησιμοποιείς όταν χρειαστούν. Τα saves και το crafting γίνονται επίσης σε αυτά τα safe houses, και τα αντικείμενα που κατασκευάζεις μπορεί να είναι είτε θεραπευτικά, είτε πυρομαχικά, είτε ακόμα και buffs.
Υπάρχει και ένας έμπορος στο παιχνίδι, τον οποίο πληρώνετε με χρυσά δόντια – που είναι και το νόμισμα του παιχνιδιού. Μη φανταστείτε βέβαια πως πουλάει “την Άρτα και τα Γιάννενα”, ούτε να περιμένετε να σας κόψει απόδειξη.
Κάποια στιγμή το παιχνίδι σας δίνει και ένα ξόρκι, μέσω του οποίου αποκτάτε πρόσβαση σε κλειστές από μια βλέννα περιοχές. Το ξόρκι διαλύει αυτήν την βλέννα, ενώ μπορείτε να κάνετε χρήση αυτού του ξορκιού και στη μάχη για να καθυστερήσετε τους εχθρούς. Προσοχή όμως αφού η χρήση του κατεβάζει το Sanity και ύστερα τα βλέπετε όλα σαν να είστε μεθυσμένοι. Εμένα αυτός ο μηχανισμός, για να πω την αλήθεια, μου προκαλούσε ναυτία — κατά τα άλλα δεν με δυσκόλεψε.
Υπάρχουν βέβαια και πολλά ακόμα ξόρκια που… όχι… δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όχι σε αυτήν την έκδοση, που όπως είπαμε αποτελεί early access. Υπάρχουν και άλλοι μηχανισμοί τύπου metroidvania που σε αναγκάζουν να επιστρέψεις σε περιοχές που έχεις ήδη επισκεφθεί — σαν καλός τρωγλοδύτης. Το βάζω και αυτό στα θετικά.
Τεχνικός τομέας
Για εμένα, τα γραφικά του παιχνιδιού, τα ηχητικά εφέ και η μουσική την κάνουν άριστα τη δουλειά τους. Μου άρεσε να εξερευνώ την κάθε πτυχή που ήταν διαθέσιμη, και αυτό ήταν που με κρατούσε κιόλας για ώρες στην οθόνη (τι ώρες δηλαδή, που είναι κούτσικο, αλλά αυτό πιο μετά).
Η ατμόσφαιρα και η εξερεύνηση — όπως είπα και πιο πάνω — είναι η ψυχή αυτού του παιχνιδιού, και σε αυτό συμβάλλει πολύ ο οπτικοακουστικός τομέας. Το κακό είναι πως το παιχνίδι είναι, κατά τη γνώμη μου, πιο βαρύ από ό,τι θα έπρεπε, με το frame rate του σε 2K να μην είναι καθόλου smooth. Σε αυτό ίσως συμβάλλει και το ότι οι επιλογές ρύθμισης των γραφικών είναι σχετικά λίγες, ενώ δεν βρήκα επιλογή για upscale, που θα έλυνε κατά πάσα πιθανότητα το πρόβλημα.
Ελπίζω πως όλα αυτά θα διορθωθούν στην κανονική έκδοση. Τουλάχιστον δεν μου κράσαρε πουθενά και δεν αντιμετώπισα κάποιο bug. Εδώ, να σημειώσω πως ο τίτλος έχει δημιουργηθεί με την χρήση της Unreal Engine 5, οπότε αυτό ίσως εξηγεί κάποια πράγματα στα των επιδόσεων.
Γενικότερες παρατηρήσεις
Το παιχνίδι το έπαιξα σε 2 καθισιές και αυτό διότι μου άρεσε πάρα πολύ. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι και μεγάλο — μου πήρε λίγο πάνω από 4 ώρες. Να πω επίσης ότι η ιστορία δεν ολοκληρώνεται· μόνο κάποια στιγμή σου πετάει μια καρτέλα που σου λέει πως “ως εδώ ήταν η early access και τα λέμε αργότερα, αλιγκέιτορ”. Αυτό κάπως με ξενέρωσε. Θα μπορούσαν έστω να το τελείωναν μετά από κάποιο boss fight και όχι τόσο απότομα.
Μιας και είπα boss fight, μην περιμένετε να δείτε bosses. Υπάρχουν μόνο απλοί, “κανονικοί” εχθροί και τίποτα άλλο. Δεν ξέρω φυσικά αν έχουν σκοπό να τα προσθέσουν αργότερα οι δημιουργοί.
Τώρα, κάτι που μου έκανε θετική εντύπωση είναι ότι κάτι γίνεται στην πορεία της περιπέτειας και οι περιοχές αλλάζουν σύνθεση. Δεν θέλω να σας αποκαλύψω πώς και τι, ήταν όμως μια ευχάριστη νότα. Έχετε το στο νου σας, διότι αυτό σας αποκλείει από κάποια πράγματα και ίσως να χάσετε με αυτόν τον τρόπο περιεχόμενο. Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα… γιατί το μπαγάσικο το παιχνίδι δεν σας προειδοποιεί.
Ας έρθουμε τώρα στα του διχασμού… “μα Έλληνας να τουφ…”, ώπα, από αλλού είναι αυτό. Αυτό που τέλος πάντων προσωπικά με διχάζει είναι το γεγονός ότι ενώ αντικειμενικά το παιχνίδι είναι του 6.5 – 7, εγώ πέρασα φοβερά παίζοντάς το! Μπορεί να του λείπουν πολλά πράγματα, μπορεί να μην είναι τόσο καλοφτιαγμένο, μπορεί να είναι μισό, όμως πέρασα τόσο καλά παίζοντάς το που νιώθω ότι αυτό πρέπει να το εκφράσω σε μια ξεχωριστή κλίμακα. Στην κλίμακα ΠΚΠ (Πόσο Καλά Πέρασα), λοιπόν, του βάζω 9!
Συνοψίζοντας
Συνοψίζοντας, το Stygian: Outer Gods μπορεί να μην επαναπροσδιορίζει το είδος ή να εντυπωσιάζει με την πολυπλοκότητά του, όμως καταφέρνει να σε τραβήξει στον αλλόκοτο κόσμο του με το ύφος και τη γοητεία μιας εφιαλτικής νουάρ ιστορίας. Είναι μια εμπειρία περισσότερο βιωματική παρά μηχανικά άρτια, ιδανική για όσους αναζητούν ατμόσφαιρα, εξερεύνηση και λίγο… μεταφυσικό τρόμο σε συμπυκνωμένη μορφή. Αν λοιπόν ψάχνεις ένα παιχνίδι που να μην κρατάει πολύ, αλλά να σου μένει, τότε ίσως αξίζει να του δώσεις μια ευκαιρία — έστω κι αν χρειαστεί να ταξιδέψεις με καρυδότσουφλο.
