Καταλαβαίνω απόλυτα την πρώτη αντίδραση των ανθρώπων που θα δουν τον τίτλο του άρθρου, θα “φτύσουν” την οθόνη τους και θα το προσπεράσουν. Για όσους, όμως, γύρισαν πίσω και άνοιξαν το άρθρο, καταρχάς, ευχαριστώ, και κατά δεύτερον, ναι, υπάρχει και σωστή πλευρά στην πειρατεία. Πριν προχωρήσουμε, όμως, σε αυτή, ας δούμε τι ακριβώς σημαίνει πειρατεία.
Βασικά, πριν προχωρήσουμε, για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις: Το παρόν άρθρο δεν αποτελεί συναίνεση ή δικαιολόγηση της πειρατείας, αλλά παρουσίαση και ανάλυση ενός φαινομένου. Η θέση μου πάνω στην πειρατεία έχει γίνει γνωστή στο παρελθόν αρκετές φορές, αλλά στην οποιαδήποτε περίπτωση που δεν το έχετε δει, να σας ενημερώσω ότι είμαι κατά της.
Εφόσον η προσωπική μου άποψη έγινε ξεκάθαρη για ακόμη μία φορά (με την ελπίδα να μην υπάρχει προκατάληψη), ας προχωρήσουμε με τον ορισμό της.
Ως διαδικτυακή πειρατεία, χαρακτηρίζεται η παράνομη διακίνηση, διάθεση και πώληση έργων πνευματικής ιδιοκτησίας (συνήθως ακουστικού ή οπτικοακουστικού περιεχομένου αλλά και βιβλία και κείμενα, φωτογραφίες, ψηφιακά παιχνίδια κ.α.), χωρίς προηγουμένως να εξασφαλίζονται τα απαραίτητα δικαιώματα χρήσης και εκμετάλλευσής τους. (Πηγή: astynomia.gr)
Εμείς, σε αυτό το άρθρο, θα ασχοληθούμε με την διαδικτυακή πειρατεία των βιντεοπαιχνιδιών. Εντός αυτού θα φανερωθεί και η αφορμή ενασχόλησης με το εν λόγω θέμα, καθώς υπάρχουν περισσότερα μαύρα σύννεφα από το επιθυμητό.
Ο πιο συνήθης λόγος που ένα άτομο μπαίνει στον κόσμο της πειρατείας, είτε μέσω P2P, δηλαδή μέσω ομότιμων δικτύων ανταλλαγής ψηφιακών αρχείων, είτε μέσω ιστοσελίδων που κατέχουν συνδέσμους απευθείας κατεβάσματος, είναι να λάβει δωρεάν πρόσβαση στην νεότερη και μη κυκλοφορία, μιας και, στις μέρες μας, η διάθεσή του στις μεγαλύτερες πειρατικές ιστοσελίδες είναι άμεση. Μάλιστα, υπάρχει στην κοινή συνείδηση ότι ο αριθμός των “πειρατών” αυτών στοιχίζει πωλήσεις σε ισάριθμο ποσό, κάτι λανθασμένο. Μία βόλτα σε αρκετά forums αποδεικνύει ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι που ο κόσμος δεν είχε σκοπό εξ αρχής να προβεί σε αγορά ενός τίτλου. Ας εξετάσουμε κάποιους από αυτούς.
Ένα μέρος του κόσμου επιλέγει την πειράτευση από την αγορά ενός παιχνιδιού με την δικαιολογία της ακρίβειας (μην το πείτε αυτό στον Gabe). Υπάρχουν αρκετές χώρες στον κόσμο που επιθυμούν να συνεχίζουν ακόμα να παίζουν χωρίς, όμως, να στερούνται τις νεότερες κυκλοφορίες, αλλά υπάρχει μεγάλος περιορισμός λόγω της χαμηλής μισθοδοσίας, ή για να τεθεί καλύτερα, λόγω του χαμηλού μέρος των χρημάτων που μένουν για να απολαύσουν το χόμπι τους. Ένα παράδειγμα αυτού του φαινομένου αποτελεί το παιχνίδι Heartbound, της ανεξάρτητης ομάδας ανάπτυξης Pirate Software.
Το Heartbound αποτέλεσε ένα παράδειγμα προς την ομάδα για να “ανακαλύψει” το πρόβλημα της πειρατείας, παίρνοντας ως αφορμή την Βραζιλία, μία χώρα που λόγω της οικονομικής αδυναμίας της, “αναγκάζει” τους κατοίκους να προσφύγουν στην πειρατεία. Μία λύση που σκέφτηκε η ομάδα, μιας και υπήρχε αρκετή αγάπη για τον τίτλο, είναι μία γενναία έκπτωση της τάξεως των 65% από την αρχική τιμή, το οποίο έφερε ως αποτέλεσμα η χώρα να αποτελεί το 20-25% του συνολικού κέρδους της εταιρείας.
Η πιο δικαιολογημένη από πολλούς απάντηση είναι το λεγόμενο “Abandonware”. Για όσους δεν το γνωρίζουν σαν όρο, ως Abandonware ορίζεται το λογισμικό κάποιου συστήματος που δεν είναι πλέον διαθέσιμο προς αγορά.
Ένα εύκολο παράδειγμα κατανόησης του όρου είναι τίτλοι οι οποίοι έχουν μουσικά κομμάτια που δεν ανήκουν στην εταιρεία ανάπτυξης και για τον οποιοδήποτε λόγο αποφάσισε να σταματήσει να πληρώνει για τα δικαιώματά τους. Αυτό αναγκάζει την εταιρεία να το αποσύρει από τα επίσημα καταστήματα, είτε από το λιανικό εμπόριο, είτε από τις ψηφιακές πλατφόρμες.
Οι δύο τρόποι, πλέον, για να μπορέσει κάποιος να παίξει κάποιο παιχνίδι από την εν λόγω κατηγορία είναι είτε να δανειστεί ή να αγοράσει κάποιο αντίγραφο μεταχειρισμένο, είτε να προβεί σε…πειρατεία.
Η δοκιμή ενός παιχνιδιού αποτελεί μια ασυνήθιστη, αλλά όχι σπάνια, αιτία για να καταφύγει κάποιος στην πειρατεία. Αυτό παρατηρείται κυρίως σε μεγάλους τίτλους, καθώς πολλοί παίκτες θέλουν να βεβαιωθούν ότι το παιχνίδι θα τρέχει σωστά στον υπολογιστή τους. Ωστόσο, αυτή η λογική μπορεί να είναι εν μέρει εσφαλμένη, καθώς τα συστήματα DRM ενδέχεται να επηρεάζουν αρνητικά την απόδοση του παιχνιδιού.
Όταν δεν υπάρχει διαθέσιμο demo για να ελέγξουν τη συμβατότητα με το σύστημά τους, ορισμένοι χρήστες καταφεύγουν σε πειρατικές εκδόσεις για δοκιμή. Αν το παιχνίδι τρέχει ικανοποιητικά, πολλοί προχωρούν στην αγορά της νόμιμης έκδοσης. Αν όχι, είτε το απορρίπτουν εντελώς είτε, αν διαθέτουν κονσόλα, επιλέγουν να το αγοράσουν εκεί.
Το τελευταίο σημείο αποτελεί περισσότερο προσωπική πεποίθηση, παρά άποψη βασισμένη σε κάποια ήδη υπάρχουσα έρευνα.
Από την δική μου παιδική ηλικία, θυμάμαι έντονα να γίνεται η κουβέντα του λεγόμενου “τσιπαρίσματος”, ενός “σπασίματος”, δηλαδή, της κονσόλας με σκοπό να δέχεται οποιοδήποτε αντιγραμμένο παιχνίδι. Αυτό είχε παρατηρηθεί περισσότερο την εποχή των PlayStation και PlayStation 2, όπου η δημιουργία και η διάθεση των αντιγραμμένων παιχνιδιών γινόταν από αρκετό κόσμο. Μέχρι και η δημιουργία τους, αλλά και το “σπάσιμο” μπορούσε να γίνει από τον οποιοδήποτε.
Αυτό, βέβαια, δεν αποτέλεσε σε όλη του την οντότητα κάτι αρνητικό, καθώς η “εύκολη”, αλλά και παράνομη αυτή πρόσβαση στον κατάλογο του PS, το κατέστησε και μία απίστευτα δημοφιλή επιλογή για κονσόλα μεταξύ της “πιτσιρικαρίας”, προσφέροντας μία αρκετά ιδιαίτερη διαφήμιση για την κονσόλα της Sony.
Σίγουρα, το γεγονός ότι η πειρατεία αποτελεί μία μάστιγα εδώ και χρόνια δεν αποτελεί μόνο μία προσωπική άποψη. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι πειρατές έχουν, ή τουλάχιστον, πιστεύουν ότι έχουν, αρνητική πρόθεση για την επιλογή αυτή. Το σημαντικό και μη εξαιρετέο είναι ότι όλοι θα έπρεπε να έχουν δικαίωμα στο gaming χωρίς κανέναν ουσιαστικό περιορισμό και θα πρέπει πάντα να στηρίζουμε τις προσπάθειες που πραγματικά το αξίζουν.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αρκετοί δημιουργοί έχουν χρόνο στο μέλλον να βρουν ευφάνταστους τρόπους να χλευάσουν και να αντιμετωπίζουν τους πειρατές.
