Δείγματα στο genre των παιχνιδιών τύπου Commandos σπανίζουν μετά το αρχικό “μπαμ” στα τέλη του 1990 με μέσα 2000 με τις σειρές Commandos & Desperados και λοιπούς κλώνους, αν και το είδος επέστρεψε πρόσφατα με το Shadow Tactics και το πολύ καλό Desperados 3. Μετά από αυτούς τους τίτλους αναμένουμε την συνέχεια της σειράς Commandos με το prequel ονόματι ‘Origins’, το οποίο και περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή. Μέχρι την επερχόμενη κυκλοφορία, το κενό καλούνται να καλύψουν indie τίτλοι όπως το ενδιαφέρον πλην “janky,” Red Glare και το σημερινό μας αντικείμενο μελέτης, το 63 Days.
H Destructive Creations φυσικά ξέρει τι κάνει, αφού το προηγούμενο παιχνίδι τους War Mongrels ήταν πολύ πιο κοντά στο ‘αρχικό’ όραμα των commandos και ας μην ξεχείλιζε από δημιουργικότητα ή φρέσκιες ιδέες. Δυστυχώς, το 63 Days είναι αρκετά κατώτερο και λιγότερο διασκεδαστικό από τον προκάτοχο του όπως θα συζητήσουμε παρακάτω.
Στο 63 Days χειριζόμαστε αρχικά 2 αδέρφια, τους Youngster και Lynx ενώ αργότερα θα έχουμε υπο τον έλεγχο μας άλλους 3 χαρακτήρες, με φόντο την γερμανική κατοχή της Πολωνίας. Το αρχικό πρόβλημα είναι ότι οι χαρακτήρες έχουν αρκετά αδιάφορα abilities, ενώ πράγματα που θα έπρεπε να έχουν όλοι (να πετάνε πέτρες, να ψιθυρίζουν για να τραβήξουν προσοχή, να σπρώχνουν κλπ) τα έχουν συγκεκριμένοι χαρακτήρες και συνήθως αποτελούν ολόκληρο το kit τους. Ο youngster μπορεί να πετάξει ένα μαχαίρι που κάνει αρκετό θόρυβο όταν σκοτώνει εχθρό αλλά δεν μπορεί να κάνει π.χ. ένα melee execution, κάτι που κάνει ο Lynx με τα γυμνά του χέρια. Ο Storm, που υποτίθεται είναι “ψημένος” βετεράνος, έχει μαχαίρι με το οποίο μπορεί να σκοτώσει σε melee, αλλά δεν μπορεί να το πετάξει.
Συγκριτικά με το Commandos 2, στο οποίο μπορούσε όλη η ομάδα να σηκώσει και να πετάξει μαχαίρια, οδηγώντας σε καταπληκτικές στιγμές στο multiplayer co-op, εδώ έχουμε μείνει στο 1998. Άλλοι αναχρονισμοί είναι η αδυναμία σχεδιασμού δηλαδή να ορίσουμε παραπάνω από μια ενέργειες που μπορούν να εκτελέσουν τα ‘commandos’ μας όπως το να τους στείλουμε σε διάφορα σημεία και να πετάξουν μαχαίρι σε συγκεκριμένο φρουρό για να πλανάρουμε τα επόμενα βήματά μας. Αντ’ αυτού μπορούμε να δώσουμε από μία εντολή σε κάθε μέλος της ομάδας μας με την δυνατότητα να πατήσουμε ‘εκτέλεση’ και να γίνουν όλες οι δράσεις ταυτόχρονα. Στα θετικά είναι ότι οι χαρακτήρες μπορούν, και θα χρειαστεί να μπουν, σε combat mode το οποίο μετατρέπει το παιχνίδι σε twin stick shooter επιτρέποντας στην ομάδα να γαζώσει Ναζί – απλά μην βασιστείτε πολύ πάνω του, γιατί το AI της ομάδας είναι από τραγικό έως ανύπαρκτο.
Για να ολοκληρώσω τα του gameplay, το παιχνίδι είναι δύσκολο. Ήδη από την πρώτη αποστολή (από τις συνολικά 6 αποστολές) φαίνεται ότι ο τίτλος έχει σχεδιαστεί γύρω από την εξολόθρευση όλου του χάρτη από εχθρούς ώστε να φέρουμε εις πέρας τα objectives, και είναι οφθαλμοφανές ότι ο τίτλος δεν αφήνει καθόλου περιθώρια για αυτοσχεδιασμό ή δημιουργικότητα καθώς οι εχθροί είναι στρατηγικά τοποθετημένοι να καλύπτουν ο ένας τον άλλο, σχεδόν πάντα. Σαν να μην έφτανε αυτό, σε αρκετές αποστολές θα καταφθάσουν ενισχύσεις από τους εχθρούς χωρίς προειδοποίηση και τις περισσότερες φορές αυτό θα χρειαστεί να επιστρέψουμε ή να κάνουμε load αρκετά πιο πριν για να σχεδιάσουμε πως θα τις αποφύγουμε – κάτι ιδιαίτερα εκνευριστικό και κακό game design.
Επειδή δεν έχω πολλά περισσότερα να αναφέρω, θα σημειώσω ότι στα θετικά του τίτλου είναι τα πολύ όμορφα και εντυπωσιακά γραφικά του, η δυνατότητα co-op play και η ωραία μουσική ενορχήστρωση, ενώ τα collectibles ίσως να προσφέρουν σε μερικούς την δικαιολογία που χρειάζονται για να ξαναπαίξουν κάποια από τις αποστολές του παιχνιδιού.
Είναι ένα παιχνίδι που παρ’ολο έχει ωραίο τεχνικό τομέα και αρχή τα οποία είναι χαρακτηριστικά του παιχνιδιού που μπορεί να ‘μαγκώσουν’ τον παίκτη αρχικά, το παιχνίδι αντί να ανεβαίνει από την αφετηρία απλά κατεβαίνει σε όλους τους τομείς – οι πίστες γίνονται όλο και χειρότερες, οι νέοι χαρακτήρες έχουν ολοένα και χειρότερα skills (εκτός από εσένα storm, σε αγαπάω και το ξέρεις), ενώ το σενάριο είναι η μαυρίλα και η μιζέρια που θα περίμενα από το Πολωνικό μέτωπο, ένα “Come and See” σε video game μορφή. Δυστυχώς δεν μπορώ να το προτείνω πάρα μόνο στους μαζόχες του είδους.
