Η σειρά Commandos είναι μια από τις πιο γνωστές στρατηγικές σειρές βιντεοπαιχνιδιών που κυκλοφόρησαν ποτέ, ιδιαίτερα για τους λάτρεις της τακτικής δράσης σε πραγματικό χρόνο. Μια σειρά που αναπτύχθηκε από την ισπανική Pyro Studios και έκανε το ντεμπούτο της το 1998 με το Commandos: Behind Enemy Lines, κερδίζοντας αμέσως την εκτίμηση των παικτών κυρίως για τον ιδιαίτερο συνδυασμό stealth, στρατηγικής και πρόκλησης.
Τοποθετημένα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα παιχνίδια της σειράς βάζουν τον παίκτη να ελέγξει μια μικρή ομάδα ειδικών κομάντο, καθένας με μοναδικές ικανότητες, προκειμένου να φέρει εις πέρας αποστολές πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Αντίθετα με πιο “θορυβώδεις” πολεμικές παραγωγές, το Commandos βασίζεται στην παρατήρηση, τον συγχρονισμό και την υπομονή.
Η σειρά επιστρέφει με το Commandos: Origins, έναν τίτλο που προσπαθεί να αναβιώσει το κλασικό real-time tactics gameplay, εκσυγχρονισμένο με δανεικά από το αδερφικό Desperados 3, αυτή τη φορά με πιο ενιαία αφήγηση, μοντέρνα γραφικά και μερικά νέα κόλπα στο μανίκι του. Αν και προσφέρει πολλές ώρες παιχνιδιού και πιστή αναπαράσταση της τακτικής εμπειρίας, η προσήλωσή του σε αυστηρά καθορισμένες λύσεις για κάθε αποστολή μπορεί να λειτουργήσει και ως δίκοπο μαχαίρι.
Ιστορικά, η σειρά Commandos χάραξε το δικό της υπο-genre κάτω από τα strategy games, το οποίο αποφέρει ακόμα και σήμερα καρπούς γεννώντας μια σειρά κλώνων, κάποιων κακών -όπως το κιτς γκανγκστερικό Chicago 1930, το μίζερο 63 Days και τη μέτρια πλην φιλόδοξη προσπάθεια του Red Glare-, και κάποιων πολύ καλών όπως τα Desperados 1 & 3 (δεν μιλάμε για το 2 σε αυτούς τους κύκλους…) και τα πρόσφατα Shadow Tactics.
Σε αυτά τα παιχνίδια χειριζόμαστε εξειδικευμένους χαρακτήρες, ο καθένας ή καθεμία με συγκεκριμένα abilities, οι οποίοι βρίσκονται πίσω από τις εχθρικές γραμμές ή προσπαθούν να τις περάσουν και να προκαλέσουν σαμποτάζ, να δολοφονήσουν υψηλά υφιστάμενους στόχους, να συλλέξουν πληροφορίες ή πολύ απλά να εξαφανιστούν με ασφάλεια από την περιοχή. Τα παιχνίδια ξεχωρίζουν για τον υψηλό βαθμό δυσκολίας τους και την ανάγκη τόσο για την πλήρη προσοχή του παίκτη όσο και για τις θεαματικές ενέργειες που μπορούν να εκτελέσουν οι πρωταγωνιστές μας.
Το Commandos: Origins συνεχίζει την παράδοση του genre όπου κάνουμε όλα τα παραπάνω με φόντο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το νεοσύστατο unit που κλείνει το μάτι στην τότε OSS (νυν CIA) και SOG, ξεκινάει σε μια βρετανική φυλακή στην Αίγυπτο, όπου ο sapper μας Thomas Hancock προσπαθεί να επιστρατεύσει τον πρασινοσκούφη Jack O’Hara. Το παιχνίδι ξεκινάει με ένα tutorial όπου μας δείχνει όλες τις διαθέσιμες ενέργειες του Green Beret και μετά μας ρίχνει στη μέση μιας ζώνης πολέμου όπου οι δύο commandos καλούνται να σαμποτάρουν ένα άρμα μάχης με εκρηκτικά και να διαφύγουν από τους Ναζί. Στην πορεία η ομάδα συναντάει και επιστρατέυει και περισσότερα μέλη, χτίζοντας έτσι το Commandos unit που ξέρουμε και αγαπάμε.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία του Commandos: Origins είναι ο όγκος περιεχομένου. Το παιχνίδι περιλαμβάνει 14 αποστολές, καθεμία από τις οποίες διαρκεί από 1 έως 2 ώρες, ανάλογα με την προσέγγιση και τον ρυθμό του παίκτη. Αυτό μεταφράζεται σε περίπου 20+ ώρες καθαρής δράσης, χωρίς να υπολογίζουμε τις προσπάθειες επανάληψης λόγω αποτυχιών ή πειραματισμών – και πρέπει να σας πω, το quick save/quick load πάει σύννεφο!
Οι αποστολές λαμβάνουν χώρα σε διάφορα μέρη ανά τον πλανήτη, κάτι που μετά το 63 Days χρειαζόμουν να ξαναδώ. Από την Ανταρκτική έως τη Λιβύη και τη Νορβηγία, η περιπέτεια παίρνει διαστάσεις James Bond ως προς την ποικιλία των διαφορετικών περιοχών, κάτι που απόλαυσα πάρα πολύ.
Αυτό που ωστόσο δεν απόλαυσα, είναι ότι οι αποστολές χαρακτηρίζονται από επανάληψη στον τύπο της πρόκλησης: κάθε επίπεδο λειτουργεί σαν ένα πολύ συγκεκριμένο puzzle με λίγες έως μόνο μία δυνατές λύσεις. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ υπάρχει ικανοποίηση όταν βρίσκεις τη σωστή ακολουθία κινήσεων, η εμπειρία μπορεί να γίνει κουραστική αν προσπαθήσεις να παίξεις πολλές αποστολές στη σειρά, και ολίγον τι βαρετή όταν απλά κάνεις αυτό που θέλει το παιχνίδι χωρίς πολύ ελευθερία να προσεγγίσεις τις αποστολές με δικό σου τρόπο. Το παιχνίδι απαιτεί ξεκούραση ανάμεσα στα sessions, καθώς σε υψηλή δόση καταντάει εξαντλητικό.
Αξίζει να γίνει ειδική μνεία στην πέμπτη (5η) αποστολή, η οποία περιλαμβάνει τους χαρακτήρες Marine/Diver και Sniper. Ο συνδυασμός των ικανοτήτων τους που επιτρέπουν λίγο μεγαλύτερη ελευθερία από το δύστροπο playstyle των Green Beret και Sapper, μαζί με τον καλύτερο ρυθμό της αποστολής σε σχέση με άλλες, την καθιστά μια από τις πιο απολαυστικές στιγμές του παιχνιδιού. Η συνεργασία των δύο, η δυνατότητα stealth προσέγγισης και οι πολλαπλές επιλογές (έστω και περιορισμένες), δημιουργούν μια ανάσα μέσα στη αυστηρά σκηνοθετημένη φύση του υπόλοιπου τίτλου. Ο Spy είναι όπως πάντα συναρπαστικός στον έλεγχο, αλλά κάτι που με χάλασε λίγο είναι ότι ποτέ δεν είδα μια αποστολή στην οποία να έχουμε και τους 6 commandos διαθέσιμους.
Κάτι που επίσης αφαιρέθηκε/απλοποιήθηκε σε σχέση με την παλιά σειρά (το Commandos 3 κυκλοφόρησε το 2003 και το Commandos: Strike Force του 2006 είναι το μαύρο πρόβατο) είναι η απουσία looting των εχθρών. Σε προηγούμενα παιχνίδια, μια πιθανή στρατηγική είναι να σκοτώσεις αρκετούς Γερμανούς ώστε να γεμίσεις την ομάδα με πολυβόλα και να στήσεις ενέδρα σε γκρουπ εχθρών. Το κομμάτι της ενέδρας επίσης απουσιάζει, κάτι που έδινε πάσα στον παίκτη να σκηνοθετήσει πολύ εντυπωσιακούς θερισμούς Ναζί στρατιωτών οι οποίοι έμπαιναν σε έναν κλειστό χώρο και βρίσκονταν αντιμέτωποι με 3-4 κάννες έτοιμες να τους περιμένουν. Το command mode (για ταυτόχρονες εντολές) είναι μια προβλέψιμη αλλά χρήσιμη προσθήκη, που επιτρέπει τον συντονισμό κινήσεων μεταξύ χαρακτήρων. Η χρήση του οδηγεί σε ικανοποιητικά multi-kills όταν τα πάντα κυλήσουν σωστά.
Σε αντίθεση με προηγούμενους τίτλους της σειράς, εδώ η ιστορία είναι πιο συνεκτική και οι αποστολές είναι ενταγμένες σε μια ευρύτερη πλοκή, αντί για απλώς διαδοχικές αποστολές αυξανόμενης δυσκολίας. Αν και δεν προσφέρει κάτι συγκλονιστικό από άποψη χαρακτήρων ή διαλόγων, η αφήγηση βοηθά στο να υπάρχει ένα ελάχιστο συναίσθημα προόδου και συνοχής, κάτι το οποίο βρήκα καλοδεχούμενο.
Όπως ανέφερα, το μεγαλύτερο πρόβλημα του τίτλου είναι η έλλειψη ευελιξίας. Κάθε «εμπόδιο» (encounter) έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να απαιτεί 1-2 πολύ συγκεκριμένες λύσεις, χρησιμοποιώντας τον “κατάλληλο” χαρακτήρα κάθε φορά. Αυτό καταστρέφει την αίσθηση δημιουργικότητας και experimentation που χαρακτήριζε, έστω και εν μέρει, παλαιότερους τίτλους της σειράς. Ναι, και στα παλιά αν ήθελες να πας stealth σε περιόριζε αρκετά, αλλά είχες πάντα 1-2 commandos “επιπλέον” στην ομάδα από όσους αυστηρά χρειαζόσουν, κάτι το οποίο έδινε ελευθερία κινήσεων στον παίκτη. Εδώ, οι χαρακτήρες δίνονται με το σταγονόμετρο. Αν και υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες με διαφορετικές ικανότητες, το design των αποστολών επιβάλλει ποιον θα χρησιμοποιήσεις και πότε. Δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμό ή διαφορετικές προσεγγίσεις – με ενα λαμπρο σημειο τα διάφορα πλην σπάνια environmental kills που μπορεί να εκμεταλευτεί ο παίκτης. Ωστόσο, μερικές stealth δυνατότητες είναι όμορφα ενσωματωμένες, όπως η signature ικανότητα camouflage του Green Beret με το θάψιμο στο έδαφος. Αυτά λειτουργούν ιδιαίτερα καλά στο πλήρως 3D περιβάλλον και δίνουν λίγη φρεσκάδα στην εμπειρία.
Δεν υπάρχει sandbox προσέγγιση και, σε αντίθεση με παιχνίδια όπως το Desperados III, εδώ νιώθεις ότι εκτελείς ένα προκαθορισμένο σενάριο, αντί να “σπας” το παιχνίδι με εξυπνάδα ή πρωτοβουλία. Ακόμη και αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις άλλον χαρακτήρα ή μέθοδο, το παιχνίδι ουσιαστικά σε αναγκάζει να ακολουθήσεις την προβλεπόμενη διαδρομή. Ελπίζω κάποιο DLC ή επόμενη προσπάθεια να μας δώσει τον πλήρη έλεγχο ολόκληρης της ομάδας ώστε να σπείρουμε λίγο χάος όπως παλιά.
Η A.I. κυμαίνεται στα αναμενόμενα επίπεδα δηλαδή όχι ιδιαίτερα έξυπνη, αλλά επαρκής για το είδος. Οι εχθροί μπορούν να εντοπίσουν ίχνη (π.χ. πατημασιές σε χιόνι ή άμμο), να αντιδράσουν σε dead bodies και να μπουν σε κατάσταση συναγερμού.
Το παιχνίδι έχει τριπλό σύστημα alert, όπου αρχικά ένας τοπικός συναγερμός θα φέρει τους κοντινούς στρατιώτες να ελέγξουν τι έγινε, ένας «περιοχικός» συναγερμός όταν εντοπιστεί νεκρός φρουρός ή ύποπτη δραστηριότητα και τέλος, ένας παγκόσμιος συναγερμός μετά από 3 λάθη, με όλους τους εχθρούς να ενεργοποιούνται για λίγα δευτερόλεπτα. Αυτό περιπλέκει αρκετά τα πράγματα καθώς ακόμα και αν επιβιώσει η ομάδα και κρυφτεί, όλοι οι εχθροί θα είναι σε ετοιμότητα «σφίγγοντας» τα πρώην κενά ασφαλείας.
Οι διάφοροι τύποι εχθρών (snipers, officers, μη μαχητές) έχουν τις δικές τους ιδιότητες, το οποίο παίζει ρόλο στην επίλυση κάθε «puzzle». Οι officers π.χ. δεν τσιμπάνε από distractions που θα σπεύσουν να ερευνήσουν οι απλοί φαντάροι, ενώ οι μηχανικοί και γραφείς, αν και άοπλοι, μπορούν να καλέσουν ενισχύσεις. Όλα αυτά συμβάλλουν στο να διατηρείται μια ελάχιστη ένταση, έστω και αν τα σενάρια είναι στενά.
Οπτικά, το παιχνίδι είναι εντυπωσιακό. Οι τοποθεσίες ποικίλουν και έχουν σχεδιαστεί με λεπτομέρεια, από το χιονισμένο μέτωπο μέχρι τις ερήμους της Αφρικής. Οι Αφρικανικές αποστολές ξεχωρίζουν εικαστικά, με πλούσια χρώματα και έξυπνη τοποθέτηση αντιπάλων. Από τον τεχνικό τομέα δεν έχω παράπονο, η ομάδα έχει κάνει δυνατή δουλειά και είμαι σίγουρος ότι αν υπάρξει συνέχεια, θα μας εντυπωσιάσει πραγματικά αν δίνουν τόσο καλά δείγματα από τώρα. Δεν υπήρχαν σοβαρά bugs, εκτός από μερικά glitches στη φυσική των αντικειμένων. Το framerate παρέμεινε σταθερό (αν και το παιχνίδι ζορίζει ακόμα και high-end PC), και τα γραφικά ξεχώριζαν με φωτισμούς και λεπτομέρεια όπως αναφέρω και πιο πάνω.
Το παιχνίδι παίζεται ξεκάθαρα με keyboard/mouse. Ο χειρισμός είναι αρκετά ακριβής με το ποντίκι, αν και μερικά σημεία είναι ελαφρώς clunky (π.χ. pathfinding). Ένας φίλος που δοκίμασε το παιχνίδι με χειριστήριο δυσκολεύτηκε σημαντικά, με αποτέλεσμα να παρατήσει το session.
Το multiplayer/crossplay λειτουργεί θεωρητικά μεταξύ PC και κονσολών, όμως δεν καταφέραμε να παίξουμε κανονικά με τον Γιάννη όταν το κάναμε livestream στην κυκλοφορία του. Το netcode παρουσίασε προβλήματα, κάτι που χρειάζεται σίγουρα διόρθωση.
Το Commandos: Origins είναι ένας τίτλος γεμάτος περιεχόμενο και οπτικά ελκυστικός, με σωστά υλοποιημένα stealth συστήματα και πολυεπίπεδο alert state. Το ιστορικό υπόβαθρο είναι στιβαρό, και το command mode προσφέρει μερικές δυνατές tactical στιγμές.
Η υπερβολικά όμως σφιχτή σχεδίαση κάθε αποστολής, από τα encounters έως τον αριθμό των commandos, αφήνει λίγα περιθώρια για δημιουργικότητα και πειραματισμό. Το παιχνίδι παίζει μόνο με τον δικό του τρόπο, και αυτό μπορεί να απογοητεύσει όσους αναζητούν ελευθερία κινήσεων ή προσωπική προσέγγιση. Το Commandos: Origins δείχνει ότι έχει γερές βάσεις, και ελπίζω σε αντίστοιχο άλμα ποιότητας και ελευθερίας όπως το άλμα κάποτε μεταξύ Commandos 1 & Commandos 2.
Προτείνεται σε νοσταλγούς της σειράς, υπομονετικούς ανθρώπους και σε όσους θέλουν κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο mindless open world που παίζει τα τελευταία χρόνια.
Ευχαριστούμε την Keymailer για την παραχώρηση του Review Code.
