Το ποδόσφαιρο, ως το πιο λαοφιλές άθλημα, ανέκαθεν είχε την ικανότητα να μαγνητίζει τη προσοχή του κοινού. Να ενώνει κοινότητες και χώρες πίσω από ένα κοινό στόχο, ένα κοινό αίσθημα. Στη χώρα μας το ζήσαμε έντονα αυτό το 2004, όταν η Εθνική μας ομάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στα γήπεδα της Πορτογαλίας.
Το despelote με τη σειρά του λοιπόν επιχειρεί να μεταφέρει αυτή τη μαγεία του ποδοσφαίρου και την επιρροή που μπορεί να έχει στη καρδιά μιας κοινότητας. Αν μη τι άλλο αποτελεί ευχάριστη αλλαγή το να βλέπουμε ένα παιχνίδι βασισμένο στο άθλημα να μην είναι sports simulation ή management τίτλος. Το παιχνίδι αποτελεί επίσης τη πρώτη προσπάθεια των indie developers Julián Cordero και Sebastian Valbuena. Ειδικά για τον πρώτο έχει και προσωπικό χαρακτήρα καθώς η ιστορία βασίζεται στις εμπειρίες του ως παιδί.
Η πλοκή λαμβάνει χώρα στη πόλη Quito του Εκουαδόρ το 2001, όπου εκείνη τη περίοδο η εθνική ομάδα της χώρας δίνει προκριματικούς αγώνες για το Μουντιάλ του 2002. Η συμμετοχή του Εκουαδόρ σε εκείνη τη διοργάνωση αποτέλεσε τη πρώτη στην ιστορία της και κατ’επέκταση σημαντικό γεγονός για τη χώρα. Να σημειωθεί ότι τη περίοδο εκείνη το Εκουαδόρ διένυε βαθιά οικονομική κρίση, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα διαβίωσης στη πλειοψηφία των πολιτών του. Για τους περισσότερους η επιτυχία αυτή λειτούργησε ως αποκούμπι στις δύσκολες μέρες. Μέσα λοιπόν από τα μάτια του οκτάχρονου Cordero βλέπουμε πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός αυτό, τόσο για τον ίδιο όσο και για τη πόλη.
Οι developers του παιχνιδιού επέλεξαν να αφηγηθούν την εν λόγω ιστορία μέσα από μία “slice-of-life” οπτική. Ουσιαστικά, στα πλαίσια του κάθε αγώνα, η αφήγηση επικεντρώνεται στα καθημερινά γεγονότα της ζωής του Cordero, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ανάλυση ή κλιμάκωση. Από τη μέρα με τους συμμαθητές στο σχολείο μέχρι το δείπνο με την οικογένεια, όλη η καθημερινότητα ενός παιδιού που αγαπάει το ποδόσφαιρο διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας.
Το ίδιο το άθλημα υπάρχει στο υπόβαθρο της ιστορίας. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας λευκός “καμβάς” πάνω στον οποίο αναπτύσσονται οι επιμέρους πλοκές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δίνεται βαρύτητα στο πως επηρεάζονται από αυτό οι ανθρώπινες δυναμικές και η τοπική κουλτούρα της πόλης. Παρά την έλλειψη μιας κλιμάκωσης ο τόνος της παιδικής ματιάς, σε συνδυασμό με τους ρεαλιστικά γραμμένους διαλόγους και την αφήγηση του ίδιου του Cordero, παραδίδει μία ζωντανή ιστορία νοσταλγίας.
Καθ’όλη τη διάρκεια του despelote αναλαμβάνουμε τον έλεγχο του νεαρού Julián από first-person οπτική. Εξερευνώντας τη μικρή γειτονιά του μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε με το κόσμο γύρω μας καθώς και με συγκεκριμένα αντικείμενα. Όλα αυτά φυσικά γίνονται είτε έχοντας μια μπάλα στα πόδια μας είτε επιδιώκοντας να βρούμε μία για να παίξουμε. Στο πλαίσιο αυτό οι μηχανισμοί του παιχνιδιού περιορίζονται στους απολύτως απαραίτητους.
Με το πάτημα ενός κουμπιού αλληλεπιδρούμε με αντικείμενα και ανθρώπους γύρω μας, με το πάτημα της σκανδάλης μπορούμε να τρέξουμε και με τους αναλογικούς μοχλούς μπορούμε να κινηθούμε και να ελέγξουμε τη μπάλα στα πόδια μας. Όταν η μπάλα έρχεται στη κατοχή μας, o αριστερός μοχλός μας δίνει τη δυνατότητα της κίνησης με αυτή ενώ κουνώντας τον δεξιό πάνω-κάτω ελέγχουμε το πως θα τη κλωτσήσουμε. Ενώ η εμπειρία του να κλωτσάς μια μπάλα είναι διασκεδαστική, η υλοποίηση της δεν χρήζει απόλυτης ακρίβειας. Πολλές φορές η κίνηση της κάμερας και της μπάλας καθιστά αρκετά δύσκολο το να ευθυγραμμίσουμε το σουτ (ή τη πάσα) μας, με αποτέλεσμα πολλές φορές η μπάλα να πηγαίνει προς ανεπιθύμητες κατευθύνσεις.
Από τη μέρα της ανακοίνωσης του κιόλας ένα από τα στοιχεία του despelote που αμέσως ξεχώρισαν είναι το ιδιαίτερο artstyle του. Για τις ανάγκες του παιχνιδιού οι developers δημιούργησαν ολόκληρη τη περιοχή χρησιμοποιώντας 3D φωτογραφίες των αληθινών τοποθεσιών, κάνοντας τα περιβάλλοντα εξαιρετικά λεπτομερή. Επιπλέον πάνω σε αυτά έχουν περάσει μία επίστρωση που συνδυάζει κλασσικά έργα πουαντιγισμού (σαν σύνολο κουκίδων) και retro φίλτρο κάμερας. Ο συνδυασμός των δύο καθιστά το συνολικό αποτέλεσμα απόλυτα ταιριαστό με το νοσταλγικό ύφος του παιχνιδιού. Το παιχνίδι μάλιστα φροντίζει να ξεχωρίσει τις διάφορες χρονικές περιόδους της ιστορίας εναλλάσσοντας τη χρωματική του παλέτα.
Από την άλλη, τα μοντέλα των χαρακτήρων καθώς και των αντικειμένων με τα οποία μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε παρουσιάζονται ως 2D ασπρόμαυρα σκίτσα. Κατά συνέπεια τα animations των χαρακτήρων είναι ελάχιστα και στην ουσία αποτελούν στατικές εικόνες που εναλλάσσονται ανάλογα τη περίσταση. Η εν λόγω επιλογή μπορεί να φάνει σε κάποιους λίγο παράταιρη στην αρχή αλλά καθώς προχωράει το παιχνίδι γίνεται όλο και πιο ταιριαστή με τη παιδική ματιά του Julián.
Κάτι που μπορεί να δυσαρεστήσει μερικούς είναι η διάρκεια του παιχνιδιού, καθώς το despelote μπορεί να ολοκληρωθεί εύκολα μέσα σε 2-3 ώρες. Δεδομένης και της αφηγηματικής φύσης του δεν υπάρχει ιδιαίτερο replayability value για να επιστρέψει κάποιος σε αυτό δεύτερη φορά.
Στα του ήχου, όλες οι ερμηνείες των voice actors είναι στα ισπανικά, γεγονός που καθιστά δύσκολο να κρίνουμε απόλυτα το πόσο καλές είναι. Παρ’όλα αυτά σε βασικό επίπεδο είναι ταιριαστές και αληθοφανείς στους χαρακτήρες τους. Επίσης για το γύρω περιβάλλον χρησιμοποιούνται αληθινοί ηχογραφημένοι ήχοι της περιοχής, γεγονός που προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη πιστότητα στο τελικό αποτέλεσμα.
Για τις ανάγκες του review παίχτηκε η Xbox Series X έκδοση του παιχνιδιού. Το παιχνίδι αναμενόμενα (λόγω της μικρής κλίμακας και της indie φύσης του) τρέχει απροβλημάτιστα και το ίδιο αναμένεται να ισχύει και στις υπόλοιπες πλατφόρμες κυκλοφορίας.
Εν κατακλείδι το despelote αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση παιχνιδιού. Με την αγάπη για το ποδόσφαιρο στο επίκεντρο αφηγείται μια όμορφη ιστορία για τη συναισθηματική αξία του αθλήματος. Παρά τη μικρή του διάρκεια και τον ιδιότροπο χειρισμό του επιτυγχάνει το στόχο του χάρη στην αφήγηση και την ιδιαίτερη αισθητική του.
Ευχαριστούμε τη PopAgenda για την παραχώρηση του Review Code.
