Home ReviewsGame Reviews Enotria: The Last Song | The Review

Enotria: The Last Song | The Review

Γράφει ο/η FiOth

To Enotria: The Last Song αποτελεί την πρώτη προσπάθεια του νεοσύστατου Studio Jyamma Games στη δημιουργία ενός Action-RPG τίτλου, πιο συγκεκριμένα ενός που ανήκει στο υποιδίωμα των SoulsLikes. Με σαφή εστίαση στα εικαστικά στοιχεία της Μεσογείου, οι Ιταλοί developers θέλησαν να φέρουν μια πιο φωτεινή, ίσως λίγο πιο αισιόδοξη νότα σε έναν χώρο που συνήθως χαρακτηρίζεται από ζοφερά μπουντρούμια και σκουρόχρωμες παλέτες. Έχοντας κυκλοφορήσει ένα demo μερικούς μήνες πριν – αφήνοντας μέτριες εντυπώσεις, κυρίως για τον τεχνικό τομέα – ο τίτλος έκανε εν τέλει ντεμπούτο στις 16 Σεπτεμβρίου. Σε τι βαθμό κατάφεραν οι σχεδιαστές να βελτιστοποιήσουν τη λειτουργία του πονήματος τους και κατά πόσο αξίζει τελικά να ασχοληθεί κανείς;

Στο κορεσμένο πλέον είδος των SoulsLikes κάθε νέο project ξεκινά με έναν απλό στόχο: Τη δημιουργία διακριτής, σαφούς ταυτότητας που θα διαχωρίσει τον τίτλο από τους προκατόχους και τους συγγενείς του. Σε αυτό τον τομέα, το Enotria τα πάει, ομολογουμένως, εξαιρετικά. Μέσα σε 10′ το παιχνίδι καταφέρνει να δείξει στον χρήση πως όντως αντιλαμβάνεται τι συνεπάγεται ο εικαστικός του πυρήνας, δίνοντας ορισμένες από τις εντυπωσιακότερες στιγμές του. Η Jyamma Games, γνωρίζοντας πως οι πρώτες εντυπώσεις είναι σημαντικές, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο άνοιγμα του ταξιδιού, έχοντας φροντίσει για κάθε λεπτομέρεια. Φανταστική φωτογραφία, με ζωηρά, έντονα χρώματα και συμπαγής κίνηση κατά τη διάρκεια του tutorial, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα αισιόδοξο πρώτο δείγμα.

Η εικαστική προσέγγισει αποτελεί την βασικότερη εστίαση – και επίτευγμα – του Enotria. Ο κόσμος του είναι εξαιρετικά ηλιόλουστος και πολύχρωμος, στοιχεία που το διαχωρίζουν οπτικά από τα περισσότερα παιχνίδια του ιδιώματος

Η δουλειά που έχει γίνει όσον αφορά στο πώς τρέχει ο τίτλος είναι επίσης σαφής, μιας κι όπως αναφέρθηκε, το demo που δόθηκε πριν από μερικούς μήνες είχε προκαλέσει ανησυχία. Εμφανής είναι επίσης η προσοχή στο στοιχείο της ατμόσφαιρας, με ένα όμορφο, συνοδευόμενο από αφήγηση slideshow να εξηγεί σε τι κατάσταση βρίσκεται ο κόσμος και ποια είναι η αποστολή του χαρακτήρα μας. Όλα δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με μία ΑΑ παραγωγή, κάτι που κατέστη σαφές από νωρίς, δεδομένης της προβολής που έλαβε ο τίτλος.

Σε ανάλυση των επί μέρους στοιχείων, η τεχνολογία στην οποία στηρίζεται το Enotria είναι αυτή της Unreal Engine 5, χωρίς απαραίτητα να έχουμε όμως να κάνουμε με το πιο εντυπωσιακό οπτικό σύνολο. Τα φώτα και οι σκιές είναι ομολογουμένως εξαιρετικά, ωστόσο ο σχεδιασμός χαρακτήρων και τοπίων αφήνει πολλά στο τραπέζι. Θα μπορούσε κανείς να επικαλεστεί την ίδια τη σχεδιαστική νοοτροπία σχετικά με το τελικό αποτέλεσμα, όμως η σύγκριση του ό,τι κινείται με το σχετικά στατικό περιβάλλον δίνει διαφορετική απάντηση.

Όπως κι αν θυμάται ο κόσμος το Enotria, σίγουρα κανείς δε θα παραπονεθεί για την έμπνευση του artwork γύρω από αυτό

Το Enotria είναι ένα project που πόνταρε πολλά πάνω στην εικόνα του κόσμου του κι εν τέλει, από ότι φαίνεται, έμεινε εκεί. Τα ηλιόλουστα τοπία μαγνητίζουν, καθώς κάθε πηγή φωτός ζωγραφίζει στον καμβά αξιομνημόνευτων τοπίων, μα ό,τι κινείται μέσα σε αυτά φέρνει μνήμες από γενιές πίσω: Άτσαλα animations, βασικό επίπεδο λεπτομερειών και μια εμμονή με μορφές συγγενείς στο θέατρο, που όμως στο σύνολο τους φέρνουν συχνά στον νου την έννοια “τσαρλατάνος”. Η ιδέα μπορεί να ήταν όλα να θυμίζουν λίγο-πολύ παράσταση εποχής, όμως περισσότερη ποικιλία δε θα είχε βλάψει. Το φαινόμενο γίνεται επίσης πιο ενοχλητικό σε μετέπειτα φάσεις, όταν η τελική κατάσταση της κυκλοφορίας καθίσταται σαφής: Ο τίτλος δεν ήταν επ’ ουδενί έτοιμος για κυκλοφορία, με το μεγαλύτερο μέρος του voice over να δηλώνει απλά “απόν”, πολλές μορφές bosses να επαναλαμβάνονται και σημεία στον χάρτη που απλά στερούνται διεξοδικού σχεδιασμού. Είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο το studio, ένα studio που έχει κάμποσα να αποδείξει με αυτό του το πρώτο δείγμα γραφής, “λησμόνησε” να γράφει τη φράση “Early Access” δίπλα από την ετικέτα τιμής του προϊόντος του.

Στο επίπεδο του ήχου, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Ό,τι υπάρχει από voice over είναι άκρως επαγγελματικό, οι περιβαλλοντικοί ήχοι είναι ακριβείς, τα όπλα δίνουν την αίσθηση της ζημίας που προκαλούν και η μουσική κυμαίνεται από πολύ καλή έως εξαιρετική. Σαφώς, σαν τίτλος που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, κάνει έντονη και συστηματική ανακύκλωση κομματιών, ειδικά όσον αφορά σε μάχες με bosses. Να σημειωθεί πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορίας βεληνεκούς Elden Ring, με τα 150 dungeons του και τις γιγαντιαίες εκτάσεις – το Enotria οριακά αγγίζει τη διάρκεια των 20 ωρών, οπότε αυτές οι επαναλήψεις γίνονται εξαιρετικά αντιληπτές. Όπως και να έχει, οι υπεύθυνη του ακουστικού τοπίου έκαναν επαρκέστατη δουλειά, με το κεντρικό theme του τίτλο να χρήζει ειδικής μνείας.

Είναι κρίμα να καταλήγει κανείς στην διαπίστωση πως οι πιο εντυπωσιακές μάχες και τα πιο λεπτομερή animations που θα δούμε ποτέ από το Enotria, προέρχονται από προωθητικά trailers. Η σκέψη μας τραβά πίσω, σε μια εποχή όπου το pre-rendered υλικό ήταν με σαφεία εστιασμένο στο να πουλήσει κάτι που η in-game μηχανή δε θα μπορούσε να παράγει ποτέ. Δε ζούμε στο 1999 πλέον

Στον άκρως σημαντικό τομέα του gameplay τώρα, τα πράγματα είναι και πάλι αμφιλεγόμενα. Σίγουρα το παιχνίδι καταφέρνει ένα επίπεδο ακρίβειας που σπανίζει όταν μιλάμε για δημιουργίες πέραν της From Software, όμως και πάλι το αποτέλεσμα δεν είναι απαραίτητα ικανοποιητικό. Υπάρχει έντονο φαινόμενο synced animations, μηχανισμού που ουσιαστικά “τοποθετεί” τους χαρακτήρες σε συγκεκριμένα σημεία κατά την εκτέλεση κάποιων κινήσεων. Σε έναν τίτλο τόσο εστιασμένο στα parries όσο το Enotria, το φαινόμενο του “ξύλινου” finisher κάνει αισθητή την παρουσία του ξανά και ξανά, σε σημείο που καταλήγει κουραστικό. Αναπτύσσοντας πάνω σε αυτό, χρειάζεται να περιγραφεί ο τρόπος με τον οποίο ο πρωταγωνιστής προκαλεί πλήγματα στον ανταγωνισμό. Στην πράξη, ο πληθυσμός του κόσμου από πλευράς εχθρών χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: Αυτούς που μπορούν να νικηθούν μέσω επιθέσεων κι αυτούς που χρειάζεται να προετοιμαστούν για ένα critical, κάνοντας χρήση του μηχανισμού parry. Αυτό δε θα ήταν απαραίτητα προβληματικό (δείτε Sekiro / Lies of P) αν ο αριθμός τους δεν ήταν τόσο κωμικά εκτενής.

Περίπου στη μέση της διάρκειας, θα συναντηθούν εχθροί που απαιτούν πάνω από 20 parries για να νικηθούν, ποσότητα σαφώς μη ισορροπημένη. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός πως ο τίτλος καθίσταται πολύ εύκολος περίπου στο ίδιο σημείο, μετατρέπει το ισοζύγιο πρόκλησης-επιβράβευσης σε ένα υπομονής-επιμονής, κατάσταση που δε βοηθά με την απόλαυση του παιχνιδιού. Σε αυτή την αίσθηση της λούπας δε συνεισφέρει ούτε ο σχεδιασμός των όπλων. Όλα, κυριολεκτικά όλα, τα όπλα που ανήκουν στον ίδιο αρχέτυπο παρουσιάζουν ακριβώς το ίδιο σετ κινήσεων, με μόνη διαφορά τα στατιστικά τους. Αυτό σημαίνει πως το Χ Longsword με το οποίο ξεκινά ο παίκτης έχει να δείξει όλα τα animations που φτιάχτηκαν για αυτό το είδος όπλου, ταπεινά ή παρμένα από bosses. Η έλλειψη dual-wielding γιγαντώνει το θέμα, μιας κι αν δει κανείς το κινησιολόγιο στις δύο πρώτες ώρες για κάθε τύπο, έχει δει τα πάντα για τη λοιπή διάρκεια.

Σαν επιπλέον αναφορά, το σύστημα των στοιχείων (elements) παρουσιάζει εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον, μιας και ξεφεύγει από τα κλασικά “φωτιά-ηλεκτρισμός-πάγος” και λοιπά γνωστά. Ωστόσο, αυτό που εισάγει φέρει μια λογική δίκοπου μαχαιριού, με τα στατιστικά που είναι υπεύθυνα για την ανάπτυξη του χαρακτήρα να μην εξηγούνται επαρκώς. Όλο αυτό οδηγεί σε μια αίσθηση ελλιπούς κατανόησης από τον παίκτη, η οποία δε βελτιώνεται μέχρι το τέλος.

Αν ο τίτλος αποτελούσε προϊόν κάποιου παθητικού μέσου, σίγουρα θα έχρηζε πολύ καλύτερης αντιμετώπισης. Δυστυχώς, οι ανάγκες που χρειάζεται να καλυφθούν όταν δημιουργείται ένα video game – είδικα σε αυτό το είδος – είναι αισθητά διαφορετικές

Το Enotria: The Last Song αποτελεί μια έντιμη προσπάθεια δημιουργίας ενός, όπως το αποκαλούν οι developers, “ηλιόλουστου SoulsLike. Τα τοπία του είναι ενίοτε μαγευτικά, η μουσική ταξιδεύει κι όντως καταφέρνει να δημιουργήσει ένα διαφορετικό, για τα δεδομένα του ιδιώματος, εικαστικό σύνολο. Δυστυχώς, η ανέντιμη προώθηση του υπό τη μάσκα ολοκληρωμένου προϊόντος, σε συνδυασμό με την υψηλή τιμή και το επαναλαμβανόμενο (τουλάχιστον για την ώρα) περιεχόμενο, το κάνει δύσκολη πρόταση. Χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά προκειμένου το περιτύλιγμα των περιβαλλόντων του να ενθυλακώνει πλέον και την απαραίτητη ουσία.

Ευχαριστούμε την εκδότρια ομάδα για την παραχώρηση του review code του παιχνιδιού.

You may also like