Είχα αρκετές σκέψεις πριν γράψω το συγκεκριμένο κείμενο για την ταινία Five Nights at Freddy’s. H αποδοκιμασία που έχει δεχτεί το συγκεκριμένο όνομα είναι μεγάλη και ευθύνεται στο γεγονός ότι για πολλούς αποτελεί ένα φθηνό indie παιχνίδι που βασίζεται στα jumpscares. Αλλά, όπως και στα περισσότερα παιχνίδια, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.
Είδα την ταινία Five Nights at Freddy’s, βασισμένη σε ένα franchise πια, μιας και εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να είναι απλά μια σειρά παιχνιδιών. Παρόλο που ξεκίνησε με ένα απλό indie παιχνίδι, έχει φτάσει να αποτελέσει, εκτός από έμπνευση για αμέτρητους κλώνους, επιτυχημένους και μη, μία σειρά βιβλίων, τίτλους που έκαναν το βήμα παραπάνω, καθώς και ώρες κρυμμένου lore.
Πριν συνεχίσω, να σας αναφέρω ότι έχω ασχοληθεί με τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια, και αρκετές ημέρες (όχι ώρες) με την απίστευτα περίπλοκη ιστορία που κρύβεται στα παρασκήνια.
Δεν μπορώ να δουλέψω νύχτες!
Ακούγεται αρκετά δύσκολη η μεταφορά της λογικής “Επέζησε πέντε νύχτες μέχρι τις έξι τα ξημερώματα” στην μεγάλη οθόνη. Αυτό ευθύνεται στην σταθερότητα του χαρακτήρα στην καρέκλα και στην επιλογή του Point-and-Click ως του κύριου μηχανισμού.
Η παραγωγή της Blumhouse, το μυαλό του Scott Cawthon, δημιουργού του ονόματος FNAF, και το ταιριαστό casting δημιούργησαν μία ταινία που μπορεί να εκφραστεί μόνο ως πιστή στην έμπνευση. Ακόμα και οι πέντε νύχτες, με την πέμπτη να είναι η πιο επικίνδυνη, εκτελέστηκαν σωστά.
Στο κομμάτι του casting, την παράσταση κλέβει ο εξαιρετικός Matthew Lillard, ο οποίος συνεχίζει να αποδεικνύει γιατί είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους ηθοποιούς στην ιστορία. Ακόμα και η σκηνή που βλέπετε στην παρακάτω εικόνα καταφέρνει να εκφράσει φόβο και έκπληξη απλά και μόνο από ένα βλέμμα.
Η χρήση των πρακτικών εφέ στα animatronics απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο, μιας και όχι μόνο έδωσε ζωντάνια στα ίδια ώστε να νιώθουν και μέρος της πιτσαρίας, αλλά και έδωσε την ελευθερία στην ομάδα να μπορέσει να δώσει αυτήν την έξτρα αίσθηση της πραγματικότητας. Την ίδια ακριβώς γνώμη εκφέρω και για τα σκηνικά, αλλά και για την ατμόσφαιρα που αποδόθηκε σωστά.
Μα οι κριτικοί είπαν…
Την στιγμή που γράφεται το εν λόγω άρθρο, το Five Nights at Freddy’s βρίσκεται σε αρκετά χαμηλές βαθμολογίες από τον μέσο όρο των κριτικών. Μέσα σε αυτές τις κριτικές μπορείτε να διαβάσετε παράπονα όπως “Δεν υπάρχει αρκετή βία”, “Η ιστορία δεν βγάζει νόημα” και “Μη φιλική σε καινούργιο αίμα”. Αυτό το γεγονός, βέβαια, δεν αποθάρρυνε κανέναν που περίμενε την ταινία από το 2015 που ανακοινώθηκε.
Η μέρα έφτασε, και το διήμερο 26-27 Οκτωβρίου 2023 το κοινό είδε, έκρινε και μίλησε. Η ταινία έσπασε τα ταμεία, καθώς και κατασκέπαστε τους κριτικούς, αποδεικνύοντας, πάλι, αυτό που επαναλαμβάνουν πολλοί εδώ και χρόνια. Μην βασίζεστε μόνο σε κριτικές, αλλά βγάλτε το δικό σας συμπέρασμα.
Το αποτέλεσμα, μέχρι και σήμερα, είναι η επιτυχία. Το Five Nights at Freddy’s σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Στο πιο μικρό κατόρθωμα, αποτελεί το πιο κερδοφόρο project της Blumhouse παγκοσμίως. Στα εγχώρια ταμία, το κοντέρ το πρώτο σαββατοκύριακο έγραψε 75 εκατομμύρια, νούμερο που το φέρνει στην τρίτη θέση για την πιο κερδοφόρα horror ταινία. Στην θέση νούμερο δύο και ένα βρίσκονται τα δύο κεφάλαια της ταινίας It, με πρωταγωνιστή τον Bill Skarsgård.
Εσένα, Θάνο, σου άρεσε;
Κατά την γνώμη μου, είναι ότι έχουμε μία από τις καλύτερες μεταφορές παιχνιδιού/ονόματος σε ταινία. Θα συμφωνήσω απόλυτα στο γεγονός ότι ο Lillard είναι αυτός που κλέβει την παράσταση, μαζί, προφανώς, με τα animatronics. Θεωρώ ότι υπάρχουν δύο αδυναμίες στην ταινία. Από την μία, ο πρωταγωνιστής, τον οποίο αναπαριστά ο Josh Hutcherson, είναι χλιαρός και άνευρος. Από την άλλη, η ταινία είναι ένα ερωτικό γράμμα προς τους οπαδούς του ονόματος, γεγονός που ίσως να αποξενώσει όσους δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ.
Κάθε λέξη αυτού του γράμματος είναι γραμμένη προς αυτούς. Από εμφανίσεις-έκπληξη όπως ενός συγκεκριμένου δημιουργού θεωριών ή ενός δημοφιλούς fan made τραγουδιού, τους χαρακτήρες πέρα της βασικής τετράδας, μέχρι και τα Easter Eggs που κρύβονται μέσα στην ταινία. Δεν αποτελεί μία κακή ταινία, απλά κυνηγάει συγκεκριμένο κοινό, στο οποίο βρισκόμουν και εγώ. Αυτό είχε και ως αποτέλεσμα να την απολαύσω περισσότερο απ’ ότι περίμενα.
Στο μόνο που θα συμφωνήσω με τους περισσότερους κριτικούς είναι στο κομμάτι της αποξένωσης, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Δεν είναι μία ταινία που θα ξεκινήσεις την εξιστόρηση, αλλά θα έρθει να προσθέσει στην ήδη υπάρχουσα.
Για όσους την παρακολουθήσουν, καλό θα ήταν να ξέρετε τι σας περιμένει.
Αυτά από εμένα και τα λέμε στου Φρέντι.
