03 Σεπτεμβρίου 2021
Σήμερα ζήτησα να παρουσιάσω το Life is Strange: True colors, το τρίτο μέρος της σειράς. Δεν ξέρω αν είναι συνετό να αναφέρω στην παρουσίαση ότι δεν ασχολήθηκα καθόλου με το Life Is Strange 2 και ότι το αγνόησα επιδεικτικά επειδή επικράτησε ο φόβος για ένα πιθανό μέτριο αποτέλεσμα. Να αναφέρω οπωσδήποτε, όμως, (προσοχή, όχι σαν θέσφατο) κάποια παιχνίδια όπως το πρώτο Life is Strange, το Syberia και το Dreamfall με το αφήγημά τους να βρίσκει πρόσφορο έδαφος εκείνες τις περιόδους της ζωής μου αφού υπήρχε και το κατάλληλο ψυχολογικό υπόβαθρο ώστε να με συγκινήσουν για εντελώς διαφορετικούς λόγους το καθένα.
06 Σεπτεμβρίου2021
Παρέλαβα τον κωδικό σήμερα! Μόλις σχολάσω από τη δουλειά θα ρίξω μια γρήγορη ματιά. [edit: δύο ώρες μετά] Κλασικά, δεν το ΄χω με τον χρόνο όταν ενθουσιάζομαι. Να αναφέρω στην εισαγωγή ένα μικρό «προοίμιο» για την ενσυναίσθηση και τον Άλλον (ίσως ως πηγή τον Luigi Zoja στο «Ο θάνατος του πλησίον»); Έχει ενδιαφέρουσες απόψεις και ταιριάζουν απόλυτα με τις ικανότητες της Alex. Αναρωτιέμαι αν θα βαρεθούν ή θα το αγνοήσουν. Δεν έχω και καθόλου feedback από τους αναγνώστες για τις γενικές πληροφορίες που παραθέτω. Τέλος πάντων… [edit: Επέλεξα να αναφέρω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Zoja που κινείται πλησιέστερα τόσο στην Alex όσο και στην κοινότητα του Haven Springs]. Προσωρινό Τελικό κείμενο εισαγωγής: «Λέγεται ότι ανέκαθεν ο άνθρωπος ήταν άνθρωπος, μεταξύ άλλων, επειδή έχει μια σχέση με το θάνατο διαφορετική από των άλλων ζώντων ειδών. Όταν πεθάνει ένα όμοιό του, το ζώο παραμένει δίπλα στο σώμα του μέχρις ότου μένει ζεστό. Ο άνθρωπος, σε οποιοδήποτε πολιτισμό και αν ανήκει, θάβει τους νεκρούς με τη διεξαγωγή σχετικών τελετουργιών. Κατά κάποιο τρόπο, γι’ αυτόν ο νεκρός συνεχίζει να ζει».
8 Σεπτεμβρίου 2021
Τυπική ιστορία Life is Strange που με την εξέλιξή της οδηγεί σε διαφορετικά μονοπάτια παραθέτοντας και αφομοιώνοντας την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων. Η νεαρή Alex Chen επιστρέφει στη γενέτειρά της, το Haven Springs του Colorado, μετά από μια περιπετειώδη ασύμμετρη για την παιδική της ηλικία ζωή μέσα από ανάδοχες οικογένειες και ιδρύματα, ψυχιάτρους και φαρμακευτικές αγωγές, ώσπου αποφασίζει να ακολουθήσει μια νέα πορεία. Σε αυτή την πόλη ζει ο αδερφός της Gabe ο οποίος μετά τον θάνατο των γονιών τους παρέμεινε εκεί υπό την κατά κάποιον τρόπο κηδεμονία του Jed, συναδέλφου του πατέρα τους στα ορυχεία. Η Alex θα προσπαθήσει να εγκλιματιστεί μέσα σε αυτό το καινούργιο ουσιαστικά περιβάλλον ώσπου ένα ατύχημα στα ορυχεία της περιοχής θα στοιχίσει τη ζωή στον Gabe. Μετά από κάποια γεγονότα αντιλαμβάνεται ότι ο Gabe δολοφονήθηκε και με τη συνδρομή των καλύτερων φίλων της, της Steph και του Ryan, θα προσπαθήσει να διαλευκάνει τον θάνατο του αδερφού της. Η πόλη του Haven Springs ουσιαστικά «συντηρείται» από την εταιρεία εξορύξεων Typhon η οποία είναι και η πρώτη στη λίστα των υπόπτων της Alex και όχι άδικα.
15 Σεπτεμβρίου 2021
Αν και αποφεύγω έμμεσα και συνειδητά υπεκφεύγω συστηματικά να γράφω/αναλύω για τα τεχνικά χαρακτηριστικά παιχνιδιών, θα αναφερθώ εδώ αναγκαστικά αφού συμβάλλουν καίρια στις θεατρικές μικρές και μεγάλες αφηγήσεις σε απόλυτο βαθμό με την ποιότητά τους (animation, κινησιολογία απίστευτη!) και πρέπει να κάνω ιδιαίτερη μνεία στο lip sync και στα φανταστικά facial expressions που επιβεβαιώνουν σε κάθε διάλογο την συναισθηματική έξαρση των χαρακτήρων. Αναμφισβήτητα στον τομέα αυτό είναι ανώτερο από το πρώτο παιχνίδι [σημειώνω επίσης: «ζωντανό» σχετικά περιβάλλον της πόλης, με τους κατοίκους να είναι απασχολημένοι με την ρουτίνα της καθημερινότητας, να συζητούν, να εργάζονται, να διοργανώνουν παιχνίδια και άλλα happenings μέσα σε ένα πανέμορφο αλλά περιορισμένο χωροταξικά -λογικό- περιβάλλον, όπου η Alex μπορεί να επεμβαίνει κάποιες φορές -αν και θα επιθυμούσα περισσότερη αλληλεπίδραση- εν είδει side quests]. Χαρακτήρες: εκκεντρικοί (Duckie), o σερίφης Pike μοιάζει με τον, επίσης, φανταστικό συνάδελφό του στις ταινίες «Scream», Dwight “Dewey” Riley, ο Jed που διατηρεί το τοπικό bar, η Steph η cool παραγωγός στο τοπικό ραδιόφωνο δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις αφού εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Life is Strange: Before the Storm, ο Ryan ο καλύτερος φίλος του θανόντος Gabe, το μυστηριώδες στέλεχος της εταιρείας Typhon Diane και πολλοί άλλοι. Μνεία στο καλύτερο για μένα σημείο του παιχνιδιού ΔΕΝ θα κάνω γιατί είναι πρωτότυπο και συγκινητικό και θέλω να αιφνιδιαστούν. Θα το θυμάμαι για πολύ καιρό και ενώ αρχικά φαινόταν ότι απλά προσπαθεί να «γεμίσει» τον χώρο και τον χρόνο του gameplay, απολήγει σε μια πολύ συναισθηματική στιγμή. Μέχρι την τραγική κορύφωση, όμως, του δράματος χαμογελούσα επανειλημμένα αφού πρόκειται για ένα εξαιρετικό concept. Να θυμηθώ σε ποιο άλλο review είχα αναφέρει ότι ήμουν συνέχεια με το χαμόγελο κατά τη διάρκεια ΑΔΙΑΦΟΡΟ!
Τα voice over είναι εξαιρετικά όπως πάντα. Για τη μουσική δε νομίζω ότι επιβάλλεται ιδιαίτερη ανάλυση, απλά θα αναφέρω μερικά συγκροτήματα που πραγματικά τα αναζήτησα σε αντίστοιχες μουσικές πλατφόρμες. Κλασικά το Life is Strange είναι ο παράδεισος των indie rock συγκροτημάτων. Εξεπλάγην ευχάριστα με το Creep των Radiohead (διασκευή) που τραγουδάει περίπου στην αρχή η Alex. Αγαπημένα μου κομμάτια so far: Living Underground – Angus & Julia Stone, Don’t Matter – Kings of Leon, Finding My Way Home – Far Caspian, Staying – Koda, Teenage Headache Dreams – Mura Masa, Ellie Rowsell, Wolf Alice.
16 Σεπτεμβρίου 2021
Δέκα γήινες ημερολογιακές μέρες και έναν μήνα μετά σε χρόνο παιχνιδιού, το Life is Strange: True Colors με τα αισθήματα που αναβλύζει και τον τρόπο που τα παρουσιάζει μέσα από τους χαρακτήρες με έχει ενθουσιάσει. Σκηνοθετικά και αφηγηματικά είναι άψογο! Ελπίζω η ιστορία να μην φανεί ρηχή γιατί πραγματικά θα αδικηθεί. Να τονίσω οπωσδήποτε το ανατρεπτικό σενάριο, την ενσυναίσθηση και τη διάθεση της Alex να βοηθήσει τους κατοίκους με μικρά side quests (το έγραψα και πιο πάνω αυτό, να θυμηθώ να το διαγράψω) αν και θα επιθυμούσα περισσότερη αλληλεπίδραση και όχι απλά για τη δόξα μερικών..trophies. Ολοκληρωμένοι και ενδιαφέροντες χαρακτήρες με πλούσιο background ΟΜΩΣ (bold στο κείμενο) οι διάλογοι κάποιες φορές δεν πείθουν. Απλά δεν…και, μάλιστα, εντόπισα ένα κενό, μια παράληψη όσον αφορά τις συνθήκες θανάτου του Gabe. Βιάστηκα, εξηγούνται όλα στο τέλος αν και ίσως δε φανεί καθόλου πρωτότυπο σε κάποιους. Αισθάνομαι ενοχές αυτή τη στιγμή γιατί δεν θέλω να δώσω λάθος εντύπωση για το σενάριο και προσπαθώ ίσως με περισσότερο ζήλο απ’ όσο πρέπει. Ίσως απλά πρέπει να υπογραμμίσω ότι είναι ένα κλασικό Life is Strange· σε άλλα σημεία υπερισχύει των προκατόχων του και σε άλλα όχι. Είναι ζήτημα προσωπικό τις περισσότερες φορές σε παιχνίδια με πρώτο «συνθετικό» το συναίσθημα στο gameplay και την ιστορία προφανώς λόγω και της θεματολογίας. Να αναφέρω απλά την ιστορία και ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Έτσι κι αλλιώς απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Υπάρχουν διαλογικές επιλογές περιοδικά, το παιχνίδι είναι γραμμικό καταλήγοντας σε τρία διαφορετικά φινάλε (να θυμηθώ να δω και το τελευταίο!). Η Alex θα δεθεί περισσότερο με την Steph και τον Ryan με το ερωτικό ειδύλλιο ανάμεσά τους να εκφράζεται ανάλογα με τις επιλογές σας [Καλά, οι συντηρητικοί και οι… «κανονικοί» θα βγουν πάλι με τους πυρσούς και τις κουκούλες αλλά ποιος τους υπολογίζει; Έτσι κι αλλιώς αδιάφοροι είναι για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.].
Η ικανότητα της Alex (θα είχε ενδιαφέρον στο μέλλον να κυκλοφορήσει ένα παιχνίδι που να περιλαμβάνει όλους τους «προικισμένους» χαρακτήρες των Life is Strange!) είναι η ενσυναίσθηση (στην αγγλική ορολογία λέγεται empathy, πάντα μου δημιουργούσε σύγχιση με την ελληνική «εμπάθεια»). Πλησιάζοντας τους χαρακτήρες και με μια ένδειξη που υποδηλώνει ότι επιτρέπεται η «ανάγνωση» του ψυχισμού τους, μπορεί να αντιληφθεί τις μύχιες σκέψεις τους αλλά -το βασικότερο- να παρατηρήσει τα πράγματα κυριολεκτικά μέσα από τη δική τους οπτική (αναφορά για το περιβάλλον που μεταμορφώνεται ανάλογα με τα συναισθήματά τους, πανέξυπνη και ατμοσφαιρική ιδέα, να βάλω σχετική screenshot οπωσδήποτε!). Πολλές φορές αφουγκράστηκα από τους κατοίκους αυτό που χαρακτηρίζουμε με κωμικά memes ως «internal screaming». Στην πραγματικότητα συμβαίνει και εδώ αυτό που περιγράφει η de Miranda (Life Is Strange and “games are made”: A philosophical interpretation of a multiple-choice existential simulator with Copilot Sartre) και για το πρώτο Life is Strange, το ‘nonsolipsistic relationship’ μεταξύ της Alex, του παίκτη και των υπόλοιπων χαρακτήρων. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αντικείμενα που υποστηρίζουν την ιστορία οπότε με τη χρήση της δύναμής της αντλεί πληροφορίες και στοιχεία για γεγονότα που είτε αφορούν τον θάνατο του Gabe είτε τις διαπροσωπικές της σχέσεις. Οι κρίσιμες επιλογές έχουν και τις απροσδόκητες συνέπειες που οδηγούν τελικά σε τρία διαφορετικά φινάλε (και αυτό το ανέφερα πιο πάνω, έλεος με τις επαναλήψεις σήμερα…) και προφανώς κάποιο θεωρείται canon ενώ τα υπόλοιπα όχι. Διαφωνώ αφηγηματικά με αυτή τη λογική αλλά δεν θα το γράψω στο review γιατί θα χρειαστεί ανάλυση και δεν έχω χρόνο σήμερα. Η Alex διαθέτει ημερολόγιο όπου καταγράφει αποκλειστικά τις εμπειρίες μετά τη χρήση των ικανοτήτων της στους χαρακτήρες, επικοινωνεί μέσω sms με τις επαφές της, υπάρχει ένα είδος social app όπου οι κάτοικοι συναναστρέφονται ψηφιακά για διάφορα θέματα και, τέλος, διατηρεί αναμνήσεις από συγκεκριμένα περιστατικά τα οποία «ξεκλειδώνει» με διάφορους τρόπους.
[SOS: Να θυμηθώ να βάλω στην wishlist το DLC με την Steph για να το αγοράσω σε κάποια έκπτωση]
17 Σεπτεμβρίου 2021
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το Life is Strange: True Colors εκτός της εντύπωσης που μου προκάλεσε, με παρακίνησε να ασχοληθώ και με το δεύτερο παιχνίδι της εταιρείας που τόσο καιρό απέφευγα. Πρόκειται για ένα νέο κεφάλαιο στην «κληρονομιά» της σειράς και δε βρίσκω κανέναν λόγο για να μη συνεχίσει και στο μέλλον να μας διηγείται τόσο όμορφες και συγκινητικές ιστορίες. Είναι το καλύτερο παιχνίδι της σειράς; Δε μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο, πρώτον γιατί δεν έχω πλήρη εμπειρία από το Life is Strange 2 και κατά δεύτερον τα παιχνίδια αυτά απευθύνονται στο θυμικό του καθενός διαφορετικά. Η συγκίνηση της ενσυναίσθησης, η ανοικτότητα και η εκκένωση προς το Άλλον προκαλεί στην πλειονότητα, αλλά όχι κατ’ αποκλειστικότητα, του.. ισχυρού φύλου ή συντηρητικών κύκλων αμηχανία αφού τα πατριαρχικά και σεξιστικά στερεότυπα επιβάλουν τον άφατο συναισθηματισμό αφού (βρες άλλη λέξη, όλο αφού και αφού…) εκφράζει «αδυναμία» οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια στον συναισθηματικά απαρόρμητο (dead inside). Κάποτε βρισκόμουν κι εγώ σε αυτή τη θέση. Ανέκφραστος, κλειστός χαρακτήρας και συναισθηματικά φειδωλός που μου στοίχισε διαπροσωπικά αλλά ευτυχώς συνάντησα ΕΠΙΣΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟ [Life is strange for all of us]. Ελπίζω να το βρουν ενδιαφέρον και το δοκιμάσουν κάποια στιγμή. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσω να γράφω το review. Για να δούμε.
Ευχαριστούμε θερμά την CD Media για τη διάθεση του παιχνιδιού.
