Το Vampire: The Masquerade – Bloodlines 2 αποτελεί ένα από τα πιο αναμενόμενα RPGs των τελευταίων ετών. Μετά από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, αλλαγές ομάδων ανάπτυξης και σχεδόν μια δεκαετία αναμονής, το παιχνίδι της The Chinese Room κυκλοφόρησε επιτέλους για PC, κουβαλώντας πάνω του τις προσδοκίες μιας ολόκληρης γενιάς παικτών που λάτρεψε το πρωτότυπο Bloodlines του 2004. Κι ενώ σε επίπεδο ατμόσφαιρας και ύφους το αποτέλεσμα θυμίζει κάτι από εκείνη τη μαγεία, σε άλλους τομείς η εμπειρία μοιάζει μισοτελειωμένη, σαν ένα σκοτεινό όνειρο που δεν ολοκληρώνεται ποτέ.
Από τα πρώτα λεπτά, ο παίκτης βυθίζεται σε ένα νυχτερινό Σιάτλ γεμάτο μυστήριο και υποσχέσεις. Οι δρόμοι λούζονται από φώτα νέον, τα υπόγεια καταφύγια των βρυκολάκων σφύζουν από παρασκηνιακή ένταση, και το σενάριο χτίζει υπομονετικά τη δομή μιας συνωμοσίας που εξελίσσεται ανάμεσα σε παλιές φατρίες, νέες συμμαχίες και αρχαίες φιλοδοξίες. Η γραφική παρουσίαση είναι άψογη στο ύφος της, με τον φωτισμό και την καλλιτεχνική διεύθυνση να δημιουργούν μια σχεδόν θεατρική αίσθηση, σαν να βρίσκεσαι μέσα σε μια σύγχρονη gothic παράσταση. Οι διάλογοι παραμένουν δυνατό σημείο, γεμάτοι υπονοούμενα, σαρδόνιο χιούμορ και πολιτικό παιχνίδι στις σκιές. Σε αυτό το κομμάτι, το Bloodlines 2 καταφέρνει να θυμίσει το παρελθόν του και να δικαιολογήσει το όνομά του.
Ωστόσο, όσο προχωρά η ιστορία, αρχίζουν να γίνονται εμφανή τα όρια του gameplay. Το σύστημα RPG είναι απλοποιημένο, με περιορισμένες επιλογές εξέλιξης και ελάχιστη επίδραση των αποφάσεων στην πλοκή. Η επιλογή πατριάς (Clan) παίζει μικρότερο ρόλο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, ενώ η ελευθερία κινήσεων είναι σαφώς μειωμένη σε σχέση με το πρωτότυπο. Οι αποστολές είναι κατά βάση γραμμικές, με λιγοστές εναλλακτικές προσεγγίσεις, και η μάχη, αν και θεαματική σε κάποιες στιγμές, σύντομα γίνεται επαναλαμβανόμενη. Οι υπερφυσικές ικανότητες των βρυκολάκων (Disciplines) προσφέρουν διασκεδαστικές στιγμές, αλλά δεν σώζουν τη γενική αίσθηση ρουτίνας.
Η τεχνική πλευρά του παιχνιδιού δυστυχώς δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες ενός τίτλου του 2025. Παρά τις όμορφες υφές και το δυναμικό φωτισμό, η έκδοση για PC αντιμετωπίζει συχνά προβλήματα απόδοσης: stuttering, απουσία HDR, και μικρές αλλά ενοχλητικές ασυνέπειες στο frame pacing. Ακόμη και σε ισχυρά συστήματα, η εμπειρία σπάνια παραμένει απόλυτα ομαλή. Είναι εμφανές ότι το παιχνίδι θα ωφεληθεί σημαντικά από μελλοντικά patches και τεχνικές βελτιώσεις.
Σε ό,τι αφορά την αφήγηση, το Bloodlines 2 είναι ένα παιχνίδι που προτιμά να σε «οδηγεί» παρά να σε αφήνει να διαλέγεις. Οι σκηνές είναι καλογραμμένες, οι χαρακτήρες διαθέτουν προσωπικότητα και βάθος, αλλά η ψευδαίσθηση επιλογής κάνει τον παίκτη να νιώθει περισσότερο θεατής παρά διαμορφωτής των γεγονότων. Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία του Phyre, ενός πανάρχαιου βρυκόλακα που ξυπνά σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει τη θέση του, είναι ενδιαφέρουσα και σπάνια αφήνει αδιάφορο τον θεατή.
Η ατμόσφαιρα παραμένει το πιο επιτυχημένο στοιχείο του παιχνιδιού. Το σκοτάδι του Σιάτλ, η μουσική υπόκρουση, οι μονόλογοι, όλα συνθέτουν μια εμπειρία που σε απορροφά, ακόμη κι αν μηχανικά υστερεί. Είναι εκείνη η σπάνια περίπτωση όπου το παιχνίδι αξίζει περισσότερο για το πνεύμα του παρά για τη δομή του. Όποιος αγαπά το σκοτεινό ύφος, τα διαλόγια με μυστήριο και τη σταδιακή αποκάλυψη μυστικών, θα βρει λόγους να παραμείνει. Όποιος όμως περιμένει ένα βαθύ RPG με πλήρη ελευθερία και διακλαδώσεις, μάλλον θα απογοητευτεί.
Η τελική εντύπωση που αφήνει το Bloodlines 2 είναι αυτή ενός τίτλου με φανερό ταλέντο, αλλά και εμφανείς αδυναμίες. Η δουλειά της The Chinese Room αποπνέει σεβασμό προς το σύμπαν του Vampire: The Masquerade, χωρίς όμως να κατορθώνει να αναβιώσει το πνεύμα του αυθεντικού. Όπως και οι ίδιοι οι βρυκόλακες του κόσμου του, το παιχνίδι φαίνεται παγιδευμένο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο… όμορφο, μυστηριώδες, αλλά όχι ολοκληρωμένο.
Ευχαριστούμε θερμά την Enarxis για την ευγενική παραχώρηση του παιχνιδιού για τις ανάγκες του review.
