Η σειρά Pokémon, προσφέροντας έναν κόσμο γεμάτο χρώματα, φαντασία και μια αίσθηση περιπέτειας που δύσκολα συγκρίνεται με άλλες εμπειρίες, είναι εδραιωμένη ως η μεγαλύτερη σειρά RPG παιχνιδιών. Για πολλούς από εμάς αποτέλεσε την πρώτη επαφή με το είδος, ένα σημείο εκκίνησης που συνδύαζε συλλογή πλασμάτων, στρατηγικές μονομαχίες και την αθωότητα ενός ταξιδιού γεμάτου φιλίες, όνειρα και περιπέτειες. Όσο κι αν παραμένει διαχρονικό, η ουσία του Pokémon είναι αναπόφευκτα δεμένη με ένα νεανικό και οικογενειακό ύφος, που σε μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί να αφήνει μια αίσθηση “ανικανοποίητου“.
Μεγαλώνοντας όμως πιάνουμε τον εαυτό μας να αναζητά πιο ενήλικα παιχνίδια που δανείζονται τη βασική φόρμουλα της σειράς αλλά την ανατρέπουν πλήρως. Στη θέση της αθωότητας βρίσκουμε κυνισμό, σκληρό χιούμορ και θεματολογία που δεν φοβάται να αγγίξει ταμπού και πιο απαγορευμένα θέματα. Αυτοί οι τίτλοι απευθύνονται σε όσους μεγάλωσαν με το Pokémon αλλά πλέον ζητούν κάτι που να συνδυάζει τη νοσταλγία με μια πιο ώριμη, ακραία και συχνά προκλητική οπτική. Το The Edge of Allegoria είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τάσης, ένα παιχνίδι που μοιάζει με τον «απείθαρχο ξάδελφο» των κλασικών monster RPGs και δεν διστάζει να σαρκάσει τα πάντα, ακόμα και τον εαυτό του.
Το The Edge of Allegoria είναι ένα παιχνίδι που δύσκολα περνά απαρατήρητο. Πρόκειται για ένα turn-based RPG που αντλεί έμπνευση από τα παραδοσιακά παιχνίδια του είδους, αλλά επιλέγει να τα προσεγγίσει με έναν τρόπο προκλητικό, σαρκαστικό και σίγουρα ασυνήθιστο. Από την πρώτη στιγμή γίνεται ξεκάθαρο ότι η ομάδα ανάπτυξης δεν επιθυμεί να μας παρουσιάσει μια ακόμα κλασική ιστορία φαντασίας, αλλά κάτι που περισσότερο λειτουργεί ως μια παράξενη, σχεδόν παρωδική, εναλλακτική εκδοχή παιχνιδιών φιλτραρισμένη μέσα από μια ενήλικη, συχνά αθυρόστομη ματιά. Το αποτέλεσμα είναι ένα μείγμα που άλλοτε μας ξαφνιάζει ευχάριστα και άλλοτε μας φέρνει σε αμηχανία, αλλά σίγουρα δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.
Η δομή της περιπέτειας ακολουθεί την τυπική διαδρομή ενός πρωταγωνιστή ήρωα που ξεκινά από μια ταπεινή αφετηρία και σταδιακά αναρριχάται σε επίπεδα απίστευτης δύναμης. Στην αρχή κυνηγάμε μικροσκοπικά κουνελάκια με πρόχειρα όπλα, όμως λίγο αργότερα βρισκόμαστε να αντιμετωπίζουμε βρικόλακες, γιγάντια τέρατα και τελικά ίδιους τους θεούς του κόσμου. Η αίσθηση εξέλιξης είναι έντονη και ικανοποιητική και ίσως αποτελεί το πιο δυνατό σημείο της εμπειρίας. Το παιχνίδι φροντίζει ώστε κάθε νέο στάδιο να μοιάζει πιο φιλόδοξο και πιο συναρπαστικό από το προηγούμενο, κρατώντας μας συνεχώς σε εγρήγορση.
Αντίθετα με την κλασική λογική συλλογής τεράτων που έχουμε συνηθίσει σε άλλες σειρές, εδώ το βάρος πέφτει εξ ολοκλήρου στον χαρακτήρα μας. Πολλοί μηχανισμοί με κυριότερο εκείνον του “weapon mastery” μας καλούν να πειραματιστούμε με δεκάδες όπλα, με το καθένα να ξεκλειδώνει νέες δεξιότητες. Μόλις κατακτήσουμε μια ικανότητα, μπορούμε να τη συνδυάσουμε με άλλες, δημιουργώντας ένα προσωπικό στυλ μάχης. Η δυνατότητα να εξοπλίσουμε πέντε διαφορετικές δεξιότητες ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με το πλήθος των επιλογών, μας δίνει την αίσθηση ότι δεν υπάρχουν περιορισμοί. Αν θελήσουμε να χτίσουμε έναν χαρακτήρα με έμφαση στις άμυνες και τις θεραπείες, αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το δοκιμάσουμε. Αν πάλι προτιμούμε καθαρά επιθετικές τακτικές με αιμορραγία, δηλητήρια ή ακόμα και υπερβολικές δυνάμεις εμπνευσμένες από τον H.P. Lovecraft, υπάρχει χώρος και για αυτό – μια ελευθερία που δύσκολα εντοπίζουμε σε παιχνίδια του είδους.
Η ποικιλία των αντιπάλων είναι επίσης αξιοσημείωτη. Συνολικά υπάρχουν πάνω από 140 μοναδικά τέρατα, με αρκετές ευφάνταστες και προκλητικές σχεδιαστικές επιλογές. Από γκόμπλιν και δαιμονικές φιγούρες μέχρι υπερβολικά σεξουαλικοποιημένες υπάρξεις, η γκάμα είναι μεγάλη και σίγουρα απευθύνεται σε ένα αρκετά ώριμο και ενήλικο κοινό. Ωστόσο, δεν λείπουν και οι στιγμές υπερβολής, καθώς σε αρκετά σημεία οι ίδιες μορφές εμφανίζονται συνεχώς, κουράζοντας με την επανάληψη.
Στο κομμάτι της ατμόσφαιρας και του ύφους, το παιχνίδι παίρνει σαφείς αποστάσεις από την παιδικότητα άλλων RPG. Η γλώσσα είναι σκληρή, γεμάτη βωμολοχίες, υπονοούμενα και συχνά χυδαίο χιούμορ. Οι αναφορές σε ναρκωτικά, αλκοόλ και πορνεία εμφανίζονται συχνά, ενώ ακόμη και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε στις μάχες αντικαθιστούν τα κλασικά φίλτρα με αναλγητικά χάπια, ναρκωτικά και μπουκάλια ποτών. Αν και πολλά από αυτά τα θέματα ίσως θεωρηθούν σκληρά ή αποκρουστικά, το παιχνίδι δείχνει μια αυτογνωσία που σώζει την κατάσταση. Δεν προσπαθεί να παρουσιαστεί ως «σοβαρό», αντιθέτως γελά εις βάρος του εαυτού του, σχολιάζει τα ίδια του τα κλισέ και καταφέρνει να δημιουργήσει μια σχέση ειλικρίνειας με τον παίκτη.
Σημαντικό ρόλο παίζει και η εξερεύνηση. Ο χάρτης είναι μεγάλος, γεμάτος με προαιρετικά μπουντρούμια, μυστικές τοποθεσίες και κρυφούς αντιπάλους με την παρουσίαση να καταφέρνει να αποτυπώσει στο έπακρον αυτό που…κηνυγά. Το βασικό σενάριο προσφέρει μεγάλη διάρκεια, γύρω στις 20 με 30 ώρες, όμως η ενασχόληση με τις δευτερεύουσες δραστηριότητες προσθέτει επιπλέον βάθος. Οι διάλογοι με τους NPCs, που αλλάζουν ανάλογα με την πρόοδο μας και ενισχύουν την αίσθηση ενός κόσμου που αντιδρά στις επιλογές μας.
Αν και το γενικότερο ύφος παραμένει σκοτεινό, κυνικό και ενίοτε προσβλητικό, το παιχνίδι βρίσκει χώρο για στιγμές πιο συναισθηματικές. Υπήρξαν στιγμές όπου η αφήγηση απέκτησε έναν πιο “παραδοσιακό” χαρακτήρα, πλησιάζοντας τα μοτίβα της κλασικής φαντασίας. Εκεί όπου περιμένουμε μόνο χυδαία αστεία, βρίσκουμε και κάποια σχόλια με ουσία. Δεν πρόκειται για ένα παιχνίδι που έχει στόχο να πει μια βαθιά ιστορία, όμως είναι ευχάριστη η παρουσία έστω και μερικών πιο ώριμων στιγμών που εξισορροπούν την υπερβολή.
Σε τεχνικό επίπεδο, το pixel art ύφος λειτουργεί αρκετά καλά. Αν και απλό, υποστηρίζει το χιούμορ και την ατμόσφαιρα, χωρίς να αποσπά την προσοχή από τους μηχανισμούς. Η μουσική και τα ηχητικά εφέ συμπληρώνουν με επάρκεια, αν και δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα. Αυτό που μένει στο τέλος δεν είναι η παρουσίαση, αλλά η ίδια η αίσθηση της εμπειρίας, μιας μίξης ανάμεσα στο γνώριμο και το ακραίο, στο παραδοσιακό RPG και στην παρωδία του.
Το The Edge of Allegoria δεν είναι για όλους. Όσοι αναζητούν μια κλασική εμπειρία φαντασίας, με σοβαρότητα και αφηγηματικό βάθος, πιθανότατα θα απογοητευτούν. Όσοι όμως μπορούν να δεχτούν το προκλητικό ύφος του, θα βρουν ένα παιχνίδι με πλούσιους μηχανισμούς, απρόσμενα ικανοποιητική πρόοδο και έναν κόσμο γεμάτο σαρκασμό. Η ακαταστασία, η υπερβολή και η χυδαιότητα αποτελούν μέρος της ταυτότητάς του και αν τα αποδεχτούμε, η εμπειρία μπορεί να αποδειχθεί απολαυστική ακόμα και νοσταλγική αν λάβουμε υπόψιν την παρουσίασή του. Πρόκειται για ένα RPG που δεν κρύβεται πίσω από μάσκες. Είναι ωμό, θορυβώδες, συχνά άκομψο, αλλά παράλληλα εφευρετικό και εθιστικό.
